Nie byłam w stanie dokończyć tej książki, poległam po dwóch rozdziałach. Widać, że autorka jest inteligentną kobietą, ale tekst zbyt ciężko się czyta.

Nie byłam w stanie dokończyć tej książki, poległam po dwóch rozdziałach. Widać, że autorka jest inteligentną kobietą, ale tekst zbyt ciężko się czyta.

Najbardziej depresyjna książka jaką czytałam. Bardzo przytłaczająco na mnie wpływała. Ciągle miałam nadzieję, że bohaterka "coś" ze sobą zrobi - czy zrobiła czy nie - nie chce spoilerować ;)

Najbardziej depresyjna książka jaką czytałam. Bardzo przytłaczająco na mnie wpływała. Ciągle miałam nadzieję, że bohaterka "coś" ze sobą zrobi - czy zrobiła czy nie - nie chce spoilerować ;)

Namęczyłam się czytając "Uciec przed cieniem". Główna bohaterka jest dla mnie nie do strawienia i nie do polubienia. Jej wymyślne "małe - wielkie" problemy, stwarzane na siłę trudności i pozory... Albo jestem za prosta na taką głęboką, psychologiczną gadaninę, ale ani w książce, ani w tematyce jaką przedstawia - lub próbuje przedstawić - nie widzę nic, co mogłabym wynieść dalej. Bohaterka ucieka przed rzekomym cieniem, który kładzie się na jej dzieciństwie - sorry, ale ludzie mają większe problemy i przeżyli dużo większe tragedie w dzieciństwie, ale nie zachowują się jak ona...

Jak dla mnie "Uciec przed cieniem", to książka, o której na drugi dzień nie będę pamiętać, nie wspominając już o tym, żeby móc cośkolwiek o niej powiedzieć...

Namęczyłam się czytając "Uciec przed cieniem". Główna bohaterka jest dla mnie nie do strawienia i nie do polubienia. Jej wymyślne "małe - wielkie" problemy, stwarzane na siłę trudności i pozory... Albo jestem za prosta na taką głęboką, psychologiczną gadaninę, ale ani w książce, ani w tematyce jaką przedstawia - lub próbuje przedstawić - nie widzę nic, co mogłabym wynieść...

Mloda kobieta jest bardzo zagubiona w swoim zyciu. Jako zona spiewaka operowego obraca sie w jego towarzystwie nie wiedzac jak sie zachowac i z nimi rozmawiac. Jest bardzo uzalezniona od meza i sama nie potrafi podejmowac decyzji. Gdy nadchodzi wolnosc i rozwod z mezem nie wie co z tym zrobic. Pierwszy raz czytalam ksiazke o tej tematyce i byla jakas dziwna lecz dalam jej szanse.

Mloda kobieta jest bardzo zagubiona w swoim zyciu. Jako zona spiewaka operowego obraca sie w jego towarzystwie nie wiedzac jak sie zachowac i z nimi rozmawiac. Jest bardzo uzalezniona od meza i sama nie potrafi podejmowac decyzji. Gdy nadchodzi wolnosc i rozwod z mezem nie wie co z tym zrobic. Pierwszy raz czytalam ksiazke o tej tematyce i byla jakas dziwna lecz dalam jej...

http://ivka86.blogspot.com/2012/12/dla-siebie-samego-jestpodstawa-tego-aby.html

http://ivka86.blogspot.com/2012/12/dla-siebie-samego-jestpodstawa-tego-aby.html

Książka ukazuje brak możliwości kontroli nad swoim życiem głównej bohaterki. Ciekawa, nawet bardzo. Zakończenie - zaskakujące. Mnie ta książka zmotywowała do działania, wyrwania się z życiowego marazmu...

Książka ukazuje brak możliwości kontroli nad swoim życiem głównej bohaterki. Ciekawa, nawet bardzo. Zakończenie - zaskakujące. Mnie ta książka zmotywowała do działania, wyrwania się z życiowego marazmu...

Książka Ewy Kopsik "Uciec przed cieniem" jest pierwszą książką tej polskiej autorki, jaką miałam okazję dostać w swoje ręce. Jest to typowa pozycja opowiadająca o życiu z zawartymi elementami filozoficznymi. Czym mnie urzekła ??

Na wstępie mogę śmiało stwierdzić, że spodobał mi się prosty język w jakim książka została napisana. Potoczne zwroty, śmiałe wyrażenia, proste słownictwo - to wszystko składa się na wspaniałe literackie dzieło pani Kopsik.

Kolejnym plusem jest specyficzny, lekki humor. Czytając uśmiechałam się do książki. Ponadto odnosiłam wrażenie, że czytam o samej sobie. Głowna bohaterka w pewien sposób przypominała mi lustrzane odbicie mojej osobowości. Emocje towarzyszące nam w książce są różne, ale każde z nich czujemy bardzo wyraziście.

Główną problematyką utworu jest strach. Główna bohaterka jest nieśmiała, podporządkowana mężowi, odczuwa ciągły lęk i strach przed życiem. Jej małżeństwo się nie układa. Stara się być niezależna, wolna. Gdy otrzymuje w końcu ową wolność, nie wie co ze sobą zrobić. Nadal jest nieszczęśliwa. Stara się uciec przed problemami, cieniami, które ciągle za nią podążają.

Książka ma typowe podłoże filozoficzne. Znajdziemy w niej wiele sensownych i mądrych przemyśleń głównej bohaterki związanych z typowymi ludzkimi problemami, jak miłość, zdrowie, praca, rodzina itp.

Jeśli chodzi o minusy to znalazłam tylko jeden. Miejscami akcja jest nieco powolna i nudna. Czasami czytałam jedną stronę parę razy żeby zapamiętać co przed chwilą przeczytałam.

Jednak mimo tego mankamentu, uważam, że książka jest jak najbardziej godna polecenia !!

Więcej moich recenzji na:
http://life-is-short-make-it-happy.blogspot.com

Książka Ewy Kopsik "Uciec przed cieniem" jest pierwszą książką tej polskiej autorki, jaką miałam okazję dostać w swoje ręce. Jest to typowa pozycja opowiadająca o życiu z zawartymi elementami filozoficznymi. Czym mnie urzekła ??

Na wstępie mogę śmiało stwierdzić, że spodobał mi się prosty język w jakim książka została napisana. Potoczne zwroty, śmiałe wyrażenia, proste...

Niejeden z nas ma w swoim życiu coś, o czym chciałby zapomnieć, od czego chciałby uciec. Czasem jakieś wydarzenie z przeszłości kładzie się cieniem na naszym bieżącym życiu, nie daje spokoju, nie pozwala odetchnąć i żyć teraźniejszością. Demony ścigają ale czy da się uciec przed cieniem? Próbuje nam odpowiedzieć na to pytanie Ewa Kopsik w swojej debiutanckiej powieści. Wprowadza nas również w realia życia w PRL-u jak i życia na emigracji, mającej tak pięknie kontrastować z ubogą i nijaką Polską.

Bohaterką jest młoda kobieta, której imienia nie znamy. To ona prowadzi narrację, nikt nigdy nie zwracał się do niej. Wychowana w Jagniątkowie, w okolicach Jeleniej Góry dzieciństwo spędziła w towarzystwie dziadków i pięknych roślin w ich ogrodzie. Pozbawiona kontaktów z rówieśnikami zachłysnęła się tymiż w bardziej dorosłym życiu, na studiach. Skończyła polonistykę, poznała śpiewaka operowego Tadeusza i z nim związała swoje życie. Po wkroczeniu w życie rodziny męża nie potrafi się odnaleźć pośród dziwnych relacji, gdzie głową i wszelkim decydentem jawi się wujaszek, ważna persona w PRL-owskiej rzeczywistości, podejrzanymi sposobami wywindowana na szczyt. Od początku nie potrafi podporządkować się ani jemu ani regułom jakie dyktuje nowa rodzina. Kiedy Tadeusz otrzymuje kontrakt we Wiedniu niechętnie musi mu ulec i wyjechać z nim. Tu nie potrafi odnaleźć się w środowisku artystów, pośród których nie potrafi się zachować, właściwie odezwać, prowadzić dialogu czy nawet odpowiedzieć kulturalnie. Nie mogłam wyjść ze zdziwienia jak bardzo oderwana była, jak inna, jak zamknięta w sobie, jak bardzo na „nie” już z założenia.

Jest w niej brak zgody na życie, jakie prowadzi ale nic nie może zmienić, nie chce, nie potrafi, woli pozostać bierna. Pozwalała, by wszyscy wokoło mówili jej jaka jest beznadziejna, nijaka i że nic sobą nie reprezentuje. W ciszy i bezwolnie znosiła zdrady Tadeusza, dopuszczała liczne kłótnie, spory, komentarze innych, bo przecież w ten sposób łatwiej żyć, byle by tylko mąż "był" a ona miała utrzymanie. Świadoma braku miłość w tym związku jak i kolejnym brnęła w to dalej, narzucając się, tylko po to, by ktoś był przy niej, by nie musiała o wszystko dbać sama.

Sposób myślenia bohaterki sprawiał, że wielokrotnie chciałam rzucić w nią czymś, potrząsnąć, krzyknąć, przemówić do rozsądku. Jestem daleka od zachowań, jakie prezentuje i dlatego tak mnie szokowała jej bezwolność, uniżanie się, wmawianie sobie kolejnych kompleksów, jej ucieczka przed samą sobą, jej brak chęci do tego, by stanąć z rzeczywistością twarzą w twarz. Jej nieprzystosowanie do życia w społeczeństwie mogę jeszcze jako tako złożyć na karb dzieciństwa pozbawionego przyjaciół, na traumatyczne wydarzenia z przeszłości, kiedy to jako trzylatka była świadkiem wypadku – jej tata potrącił na drodze dziewczynkę i nie udzielił jej pomocy. To naznaczyło ją na wszystkie lata jej dorosłej egzystencji. Bierność jej ojca przełożyła się na jej bierność w życiu. Ale nawet to nie było w stanie usprawiedliwić jej marazmu, jej apatii, jej tendencji do tłumaczenia się pozycją ofiary, jej niechęci do życia, do uczestniczenia w życiu społeczeństwa, do obcowania z ludźmi, do zwyczajnych ludzkich odruchów.

Nie da się ukryć: genialny portret psychologiczny kobiety po przejściach, kobiety szukającej swojego miejsca, kobiety walczącej z przeszłością, która ją prześladuje na każdym kroku. Portret bardzo autentyczny, a do tego oddany językiem literackim, pięknym. Bohaterka zaskakiwała mnie nie raz swoją gonitwą myśli, aluzjami, nawiązaniami kulturowymi, umiejętnością zmiany tematów i zgrabnego ich łączenia.

Doskonały obraz życia na emigracji. Pewne rzeczy nigdy się nie zmienią, a nasi rodacy będą postrzegani wciąż tak samo jeszcze i za kilka lat.

W tej powieści autorka nie uczy nas jak uciec przed cieniem, jak zwalczyć demony przeszłości. Bardziej pokazuje jak z nimi walczyć, jak stawiać czoła zmianom; wnikając głęboko w dusze bohaterki, prezentując jej lęki, obawy, pozwala czytelnikowi spojrzeć z dystansem na siebie, swoją przeszłość, swoje zachowanie.

Niejeden z nas ma w swoim życiu coś, o czym chciałby zapomnieć, od czego chciałby uciec. Czasem jakieś wydarzenie z przeszłości kładzie się cieniem na naszym bieżącym życiu, nie daje spokoju, nie pozwala odetchnąć i żyć teraźniejszością. Demony ścigają ale czy da się uciec przed cieniem? Próbuje nam odpowiedzieć na to pytanie Ewa Kopsik w swojej debiutanckiej powieści....

Wbrew pozorom jest niewielu autorów, którzy w całkowicie realny, pozbawiony swoistego "cukru" sposób potrafią przekazać czytelnikowi dramat i życiowe rozterki głównego bohatera. Ewa Kopsik "popełniła" książkę, która przyciąga od pierwszego akapitu, od pierwszego zdania... od pierwszego słowa, przez co czytelnik staje się więźniem każdej poszczególnej literki, zapominając o otaczającym go świecie. Na pewną szczególną chwilę czas staje w miejscu, a trwając w bezruchu dobrowolnie pozwalamy, by wciągnął nas ciemny wir ludzkiego cierpienia. Co powinniście wiedzieć na sam początek? "Uciec przed cieniem" stanie się waszą obsesją, gdzie każde słowo jest niczym morska fala mająca równie liryczną, co destrukcyjną siłę.
Główną postacią książki jest młoda, pochodząca z małej wsi kobieta, która na studiach poznała Tadeusza, przyszłego śpiewaka operowego. Jednak dopiero po ślubie wychodzą wszystkie rodzinne brudy. Dziewczyna przenosi się do teściów i wówczas dostrzega ich system rodzinnego życia; rolę patriarchy rodu pełni tu wuj, a jego decyzje są niepodważalne.
Akcja książki zaczyna się w momencie, gdy wraz z mężem, Tadeuszem, ma się przeprowadzić do Wiednia. Właściwie decyzja padła odgórnie i ona, jako żona z której kpi i wyśmiewa się niemal na każdym kroku, nie miała nic do powiedzenia. Jednak ona bała się zmian, bała się nowych rzeczy, do których będzie musiała przywyknąć, uważając "Wiedeń za obcy i niebezpieczny rejon, gdzie czyha więcej nieprzewidzianych sytuacji, a ja przecież uwielbiam koleiny, głębokie, wyraźne, przetarte szlaki bez niespodzianek, chętnie stawiam stopę w miejscu, gdzie stało już tysiąc innych stóp." Za zachowanie bohaterki odpowiada zarówno Tadeusz, który (jak sama przyznaje otwarcie),wykreował ją na nieudacznicę, jak i swój czynny udział miały tu zdarzenia z przeszłości, które złamały naszą bohaterkę.
Na przyjęciach nie potrafi się przemóc, by odpowiedzieć coś więcej poza lakonicznymi zwrotami, bez przerwy mając spuszczone oczy. Dlaczego tak robi? Nie, wcale nie dlatego, że jest arogancka, czy zastraszona do tego stopnia, iż boi się ludzi. Naszym narratorem jest główna bohaterka, więc wyraźnie widać, że mamy do czynienia z uczoną, inteligentną kobietą, która posiada lotny umysł. Lecz jej zachowanie wśród polskich emigrantów wydaje się mieć proste usprawiedliwienie. Ona najzwyczajniej w świecie się dusi. W dużej mierze odpowiadają za to zdarzenia z jej dzieciństwa, z którymi nie do końca się rozliczyła, co doprowadza to tego, że nie może ona żyć teraźniejszością, nie mówiąc już o zbudowaniu jakichkolwiek planów na przyszłość. Nie potrafi zbudować zbudować czystego związku partnerskiego, ani też nie chce odejść od swojego męża.
"Uciec przed cieniem" to mimo wszystko mocna książka. Jest w niej masa filozoficznych odniesień, ale to nie przeszkadza czytelnikowi we wniknięciu do świata wymęczonej psychicznie bohaterki, która nie potrafi poradzić sobie z własnym życiem. Mimo, że pozwala sobą manipulować, to jednocześnie jej dusza buntuje się przed takim traktowaniem. Ale są też chwile, w których zrezygnowana bohaterka wydaje się stać z boku i z przechyloną, w zamyśleniu głową obserwuje, jak jej życie przecieka przez palce.
Ta książka z całą pewnością nie jest lekką lekturą. W każdym słowie tkwi zaklęta kropla emocji, który tylko czeka, by ewoluować w ocena i porwać czytelnika w mroczną, tajemną toń. Autorka umiejętnie zbudowała każdą postać, nadała jej charakter, cel i wyznaczyła drogę, przez co całość nabiera autentyczności i odnosi się wrażenie, że gdzieś tam w dalekim Wiedniu istotnie żyła żona śpiewaka operowego, niezmiennie zmierzająca ku samounicestwieniu.

* cytat ze strony 8

Wbrew pozorom jest niewielu autorów, którzy w całkowicie realny, pozbawiony swoistego "cukru" sposób potrafią przekazać czytelnikowi dramat i życiowe rozterki głównego bohatera. Ewa Kopsik "popełniła" książkę, która przyciąga od pierwszego akapitu, od pierwszego zdania... od pierwszego słowa, przez co czytelnik staje się więźniem każdej poszczególnej literki, zapominając o...

http://kasandra-85.blogspot.com/2011/12/uciec-przed-cieniem-ewa-kopsik.html

http://kasandra-85.blogspot.com/2011/12/uciec-przed-cieniem-ewa-kopsik.html