Wchodzę do pociągu, siadam, wyjmuję książke, nakładam słuchawki, żeby tylko odciąć się od świata przez te prawie dwie godziny w pociągu relacji Białystok-Ełk. Inni też tak robią. No prawie tak samo, bo zwykle zamiast książki trzymają swoją komórkę i piszą smsa za smsem. Też sposób. A ponoć kiedyś, dawno temu, w pokoleniu moich rodziców i jeszcze dawniej, ludzie w pociągach rozmawiali. Przysiadali się do osób, które prowadziły ciekawą rozmowę, sami podejmowali przeróżne tematy. Teraz nie, teraz stroni się od współpasażerów, ma się nadzieję, że ten paskudny facet nie usiądzie obok, on napewno śmierdzi piwskiem! Albo tamta dziewczyna, przecież umrę od tych oparów tanich perfum! Niech sobie idzie dalej!

W pociągu Tołstoja ludzie mówią, zwierzają się, dzielą poglądami. A dokładniej - książka skupia się na pewnym człowieku, który opowiada swojemu współpasażerowi, jak doszło do tego, że zamordował swoją żone. Książka krótka i wciągająca, na jeden wieczór lub właśnie na podróż pociągiem. Morderca prowadzi interesujące monologi pełne różnych myśli: mądrych, głupich, prześmiewczych - to już kwestia naszej interpretacji, a ja chciałem zwrócić uwagę tylko na sporą dawke humoru: "milczące spojrzenia, uśmiechy, pocałunki, uściski... Fuj, ohyda! Jak mogłem wtedy nie widzieć całej tej obrzydliwości" :D albo jeszcze na chybił trafił (bo takich tekstów jest całe multum): "głównym zadaniem kobiety jest umiejętność czarowania mężczyzn. (...) W stanie panieńskim jest to potrzebne dla dokonywania wyboru, w małżeństwie - dla panowania nad mężem. Jedyne, co kładzie temu kres lub przynajmniej chwilowo tłumi, to dzieci, lecz tylko wtedy, gdy kobieta nie jest potworem, to znaczy, gdy sama karmi." :)

Warto poznać tą krótką, tragiczną historię, właśnie ze względu na, często komiczne, monologi naszego współpasażera, który ma naprawdę duży talent oratorski. Książka pokazuje też, jak ważne jest wzajemne zaufanie, zdrowe podejście do seksu i jak destrukcyjnie działa chora zazdrość. Dla mnie to dodatkowo była ciekawa odskocznia od fantasy i bajek, w których siedzę od jakiegoś czasu po same uszy (i dobrze mi z tym ;)).

Wchodzę do pociągu, siadam, wyjmuję książke, nakładam słuchawki, żeby tylko odciąć się od świata przez te prawie dwie godziny w pociągu relacji Białystok-Ełk. Inni też tak robią. No prawie tak samo, bo zwykle zamiast książki trzymają swoją komórkę i piszą smsa za smsem. Też sposób. A ponoć kiedyś, dawno temu, w pokoleniu moich rodziców i jeszcze dawniej, ludzie w pociągach...