Sonata Kreutzerowska

"Niewola kobiety przecież na tym tylko polega, że mężczyźni chcą z niej korzystać jako z narzędzia rozkoszy i uważają to korzystanie za coś dobrego. No i wyzwalają kobietę, dają jej wszelkie prawa równe męskim, ale wa dalszym ciągu widzą w niej narzędzie rozkoszy, tak ją wychowują od dziecka, a potem przy pomocy opinii publicznej. W efekcie jest wciąż tą samą poniżoną, zdeprawowaną niewolnicą, a mężczyzna wciąż tym samym zdeprawowanym jej właścicielem."

Krótka opowieść w dydaktycznym tonie o chorobliwej męskiej zazdrości. Traktuje o trudnościach macierzyństwa i jej niedogodnościach. O tym, że małżeństwo nie jest takie owocne, beztroskie lub opiewające w nieustanną szcześliwość. To ogromna trudność, której nie każdy jest w stanie sprostać. Tołstoj w znakomity sposób kreuje portret psychologiczny mężczyzny owładniętego szaleńczą miłością przeobrażającą się w coś niezwykle destrukcyjnego. Dowodzi tym samym, że nawet w tej kwestii trzeba zachować umiar i nie dać się zwieść fałszywym instynktom które często wyprowadzają człowieka na manowce.

"Niewola kobiety przecież na tym tylko polega, że mężczyźni chcą z niej korzystać jako z narzędzia rozkoszy i uważają to korzystanie za coś dobrego. No i wyzwalają kobietę, dają jej wszelkie prawa równe męskim, ale wa dalszym ciągu widzą w niej narzędzie rozkoszy, tak ją wychowują od dziecka, a potem przy pomocy opinii publicznej. W efekcie jest wciąż tą samą poniżoną,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Sonata Kreutzerowska" nie wywarła na mnie takiego wrażenia jak "Ojciec Sergiusz" czy "Śmierć Iwana Ilicza",ale mimo wszystko pośród krótszych form literackich, napisanych przez wielkiego Lwa Nikołajewicza Tołstoja jest dziełem wybijającym się dzięki ukazaniu przez autora w sposób bardzo wnikliwy genezy procesów związanych ze zjawiskiem tak starym jak stare jest życie na ziemi,chodzi mianowicie o zazdrość,którą to przypadłością (a może zjawiskiem ewolucyjnie pożądanym) genetycznie obarczeni są tak ludzie jak i pozostałe istoty żywe,obojętne czy to będzie owad,ptak,czy inne stworzenie pełzające po ziemi.Lew Tołstoj w "Sonacie Kreutzerowskiej" w nieco może pompatyczny i lekko przerysowany sposób ukazał cały problem,ale jeśli nawet tak jest to i tak nie zmienia to faktu,że patrząc na to dzieło,bez wnikania w drobiazgi,do których mogli byśmy się przyczepić,trzeba przyznać że nowela jest bardzo prawdziwa, zwłaszcza w ukazaniu wewnętrznego stanu duchowego głównego bohatera ,wraz z całą otoczką wydarzeń,które go do tego stanu doprowadziły.Dzieło,a właściwie dziełko (objętościowo) bardzo interesujące warte przeczytania,zwłaszcza,że napisane przez Giganta Literatury światowej.

"Sonata Kreutzerowska" nie wywarła na mnie takiego wrażenia jak "Ojciec Sergiusz" czy "Śmierć Iwana Ilicza",ale mimo wszystko pośród krótszych form literackich, napisanych przez wielkiego Lwa Nikołajewicza Tołstoja jest dziełem wybijającym się dzięki ukazaniu przez autora w sposób bardzo wnikliwy genezy procesów związanych ze zjawiskiem tak starym jak stare jest życie na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Sonata Kreutzerowska" - stała się wybitnym wydarzeniem w życiu literackim późnych lat 80. ubiegłego wieku i na długo przed oficjalnym opublikowaniem tekstu. Rzadko dzieło literackie staje się przedmiotem tak szerokiej i kontrowersyjnej dyskusji.

Dotyczy relacji między mężczyzną i kobietą, a ponadto małżeństwa jako instytucji publicznej. Na przykładzie pojedynczego małżeństwa pokazano, w jaki sposób społeczna konstrukcja miłości i małżeństwa nieuchronnie prowadzi do moralnej śmierci obojga małżonków, do katastrofy, morderstwa i niejako morderstwa, zastępując samobójstwo, którego myśl wielokrotnie nawiedza zarówno męża, jak i żonę. Końcowym rezultatem wyjaśnienia przyczyn tego jest propaganda nowych norm postępowania, które rewolucyjnie zaprzeczają wszystkim wcześniej przyjętym normom społecznym.

Te nowe normy jednocześnie mówią o możliwości rozwiązania egzystencjalnych problemów seksu, miłości i małżeństwa dla każdej osoby. Wiadomo, że kwintesencją takich nowych norm zachowania Tołstoja na tym etapie jego życia jest doktryna abstynencji seksualnej. Należy go praktykować nie tylko poza małżeństwem, ale także - a zwłaszcza - w małżeństwie, co wyraźnie wynika z tekstu. Ponadto na podstawie posłowia do opowiadania możemy mówić o dużym stopniu tożsamości stanowisk narratora Pozdnyszewa i Tołstoja.

Namiętność seksualna, bez względu na to, jak jest umeblowana, jest strasznym złem, z którym należy walczyć, a nie zachęcać, tak jak my. Słowa Ewangelii, że ten, który patrzy na kobietę z pożądaniem, już z nią popełnił cudzołóstwo, nie odnoszą się do żon innych, ale - a co najważniejsze - do swojej żony.

Umiejętna kompozycja opowieści, przeplatająca sytuację monologu narratora w przedziale wagonu z danym wydarzeniem, jest dychotomiczną strukturą, która ma szczególny ładunek semantyczny: społeczeństwo z jego normami, ujednoliconymi wzorcami zachowań, nawykami żywieniowymi, kulturą życia, wiarą w naukę, normy prawne, religia, moralność, a także socjalizacja mężczyzn i kobiet, są przeciwne indywidualnej świadomości, indywidualnemu odkryciu prawdy. Historia jest prowadzona w imieniu osoby przeciwnej opinii publicznej, która jakby z boku kwestionuje absolutnie wszystko i wszystko. W języku współczesnych studiów kulturowych historia ta przedstawia outsiderowi etnograficzne spojrzenie na jego własną, rosyjską kulturę.

Taka ponowna ocena wszystkich dotychczas przyjętych w społeczeństwie wartości dotyczy - i to właśnie sprawia, że ​​praca jest tak prowokująca - przede wszystkim podstawowej jednostki społeczeństwa: relacji między mężczyzną i kobietą, a zatem małżeństwa i rodziny. Pomimo wszelkich tabu, fundamenty tego społeczeństwa są niszczone. Autorskie „ja” na niczym się nie zatrzymuje, nikogo się nie wstydzi, ma tylko jeden cel: oderwać maskę od tego społeczeństwa i wreszcie powiedzieć prawdę, bez względu na to, jak dziwnie może się to wydawać. Jednak tekst nie pozwala nam po prostu zamknąć oczu na to „ja”, które buntuje się przeciwko społeczeństwu, tak jakby to był ktoś z zewnątrz, który został uszkodzony w umyśle. To nie przypadek, że jego głos zdawał się potwierdzać najwyższy autorytet: „I mówię wam” w Ewangelii cytowano Ewangelię Mateusza 5, 28 - że każdy, kto patrzy na kobietę z pożądaniem, już popełnił z nią cudzołóstwo w swoim sercu ”.

Kiedy Tołstoj dalej w posłowiu do formułuje własną teorię esencji wiary chrześcijańskiej, idealnej religii stworzonej przez niego samego, logicznie wynika to ze struktury opowieści i rozwija tylko zasady leżące w głównej strukturze dzieła: „I mówię wam”.

Skandaliczna pozycja tego „ja” polega na tym, że na pierwszy rzut oka stoi w konflikcie z całym systemem wartości społeczeństwa, z jego praktyką życiową i zwykłym rozumieniem rzeczywistości. Ale pomimo tego wizerunku osoby przeciwnej społeczeństwu Tołstoj jest związany dyskursami społecznymi swoich czasów o wiele silniejszymi niż wcześniej sądzono, a nawet silniejszymi niż zdawał sobie sprawę, kiedy tak ostro sformułował swoje odrzucenie standardów kulturowych. Dotyczy to przede wszystkim dyskursu, w którym zostaje ponownie włączony do tekstu , tj. dyskurs o płci. Zgodnie z metaforą Stefana Greenblatta tekst ten można postrzegać jako tkaninę utkaną z nici dyskursu, które służą mu jako wskazówki i struktury; ale jednocześnie ten tekst stanowi szczególną reprezentację tego dyskursu.

Fakt, że na podstawie tego tekstu Tołstoj staje się uczestnikiem jednego z głównych dyskursów swego czasu - dyskursu płciowego - jest już potwierdzony - temat dyskryminacji ze względu na płeć. Pasażerowie w przedziale z pasją kłócą się o to, o co w tej chwili kłóci się cała Europa, a mianowicie o instytucję rodziny, możliwości rozwodu, a także pytanie, które od dawna zajmowało wiele umysłów: edukacja i emancypacja. Spektrum kontrowersji dotyczących ról płciowych rozszerzyło się, ale nadal nie wykracza poza zakres dyskursu. Dopiero pojawienie się głosu zabójcy ujawnia rozbieżność tego dyskursu, ponieważ ujawnia się ta społeczna rzeczywistość, standardy kulturowe, które niezależnie od ówczesnych debat na temat równości płci itp. naprawdę określają myśli, działania i uczucia mężczyzn i kobiet. Rzeczywistość społeczna, socjalizacja człowieka - są to czynniki, które prowadzą do deformacji psychiki i nienawiści między płciami, do nienawiści, która narratorowi wydaje się jedyną prawdziwą i jedyną możliwą formą emocjonalnego połączenia między płciami.

Bohater Tołstoja d na samym początku historii zgadza się przyznać, że kobiety i dziewczęta są również ofiarami rytuałów i instytucji publicznych. Wynika to z zaskakująco jasnego analitycznego poglądu Tołstoja, który skłonił nawet niektórych do postrzegania go jako „feministki” . Jednak te kobiety, początkowo uznawane za ofiary systemu, stają się przestępcami w wyniku zaskakująco szybkiej transformacji. Są zatem bezpośrednio odpowiedzialni za istniejący system społeczny. Głównymi winowajcami są same kobiety, a raczej matki, które wychowują córki jako rodzaj przynęty, która wzbudza zmysłowe pragnienia mężczyzn. Tak więc wszystkie kobiety, nawet z wyższych kręgów społecznych, utożsamiane są z prostytutkami, których jedynym celem jest rozbudzenie u mężczyzny zmysłowości i w ten sposób przywiązanie go do siebie.

Właśnie z tego powstaje dla Tołstoja nieprawdopodobna władza kobiety nad mężczyzną, nie tylko seksualna władza ale też władza ekonomiczna.

W swoich wczesnych pracach Tołstoj wychwalał bliskość kobiety do natury i, kierując się romantycznymi tradycjami, wywyższał ją do wybawiciela społeczeństwa pogrążonego w wadach. Teraz nic nie pozostało z tego pozytywnego pomysłu. Chociaż kobieta jest ofiarą struktur społecznych, ale jednocześnie, a przede wszystkim, jest bezpośrednim nosicielem tych struktur. Naturalność kobiety sprowadza się teraz tylko do jej zwierzęcej esencji, instynktownej strony, jest „zmazana” zmysłowością, która jest jednocześnie potępiana jako coś przeciwko naturalności.

Tołstoj zwraca się do modelu kobiecości, który rozwinął się w Europie Zachodniej po zmianie dyskursu na temat równości płci, charakterystycznego dla Oświecenia, pod wpływem naturalnej filozofii Rousseau. Model ten, także w wyniku rozpowszechnienia literatury o sentymentalizmie i romantyzmie, zdeterminował kolektywne myślenie w Rosji i, jak mi się wydaje, nadal go definiuje. Artystyczne obrazy tworzone w literaturze dzielą kobiecą na wyidealizowane i demoniczne postacie: jest to ucieleśnienie „wiecznej kobiecości” i zepsucia, świętego i nierządnicy, anioła i demona. Co więcej, kobieta jest zawsze utożsamiana z naturą.

Trudno nie zauważyć, czytając, że opis miejsca zbrodni we wszystkich jego obrazach wywołuje skojarzenia ze sceną defloracji:fikcyjna idealizacja kobiety wydaje się być zniszczona. Wyidealizowana kobieta, powierzchnia projekcyjna dla pragnień i aspiracji mężczyzny, zamienia się w zmysłową, pełną niebezpieczeństw dla mężczyzny, absorbującą istotę. Tęsknota za fuzją, w mocy której mężczyzna znajduje się w świetle swojej zmysłowości rzutowanej na kobietę, wpływa na najgłębsze lęki, a przede wszystkim na lęk przed utratą samego siebie. Zatem regresywne fantazje i obrazy fuzji, narysowane wyobraźnią, są nierozerwalnie związane ze złowrogim, groźnym, a także ze śmiercią

Po wbiciu ostrza w ciało kobiety i uderzeniu, które niesie w sobie śmierć, na poziomie tekstu, niszczone jest dokładnie to, co zagraża twardej tożsamości mężczyzny: piękno kobiety i jej zdolność do uwodzenia zostają zniszczone. W epilogu tego, co się stało, narrator Tołstoja o przenikliwym spojrzeniu dekonstruuje dawne piękno umierającej kobiety, a ostatnie zdanie cytatu było i pozostaje najbardziej ekscytujące w tekście.

Przedstawienie postaci kobiecych na łożu śmierci jako narzędzia artystycznego nie jest odkryciem i ma swoje własne tradycje w literaturze zachodniej Europy i Rosji, c martwe ciało kobiety zastępuje ustanowienie i potwierdzenie norm społecznych i kulturowych ”.

Bohater Tołstoja, jakby doświadczał zbiorowej psychozy zboczonego społeczeństwa; wyobraża sobie, że jest poza tym społeczeństwem, ale mimo to jest bardziej z nim związany, niż jest w stanie zrozumieć w swoim gniewie. Przy pomocy zabójstwa żony i wyimaginowanej ofiary zostaje zorganizowany akt upragnionego samoleczenia, który pozbywa się przytłoczonych i wypychanych z życia. Swoim tekstem Tołstoj jest włączony do literackiego dyskursu o ciele zmarłej kobiety i jednocześnie w pewnym stopniu pozbywa się tego „innego”, „zwierzęcia”, które rzucił na swoją bohaterkę. Jednocześnie pozbycie się żony następuje nie tylko w chwili śmierci, ale także po niej, gdy jej piękno, a tym samym jej zmysłowy urok są zdekonstruowane. Tylko wtedy może zyskać uznanie jako osoba, jako partner, który ma równe prawa i nie nosi już strachu przed sobą.

Bohater historii Tołstoja pośrednio obarcza winą za swoją zbrodnię muzykę. I, o dziwo, prawie zestalił się z recenzentem Powszechnej Gazety Muzycznej w Lipsku, który oskarżył Beethovena o przebudzenie skłonności słuchaczy do „artystycznego terroryzmu” i ostrzegł go przed dalszymi krokami na tej „monstrualnej” ścieżce.

"Sonata Kreutzerowska" - stała się wybitnym wydarzeniem w życiu literackim późnych lat 80. ubiegłego wieku i na długo przed oficjalnym opublikowaniem tekstu. Rzadko dzieło literackie staje się przedmiotem tak szerokiej i kontrowersyjnej dyskusji.

Dotyczy relacji między mężczyzną i kobietą, a ponadto małżeństwa jako instytucji publicznej. Na przykładzie pojedynczego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Po Wojnie i Pokoju, Annie K. i Śmierci Iwana Ilicza spodziewałem się uczty. Spis cudzoloznic jeszcze bardziej nakręcił oczekiwania. Tymczasem to sztampowe, przypowiastkowe medzenie starego mizogina, który uważa że o życiu wie już wszystko i tłumaczy prostaczkom jak żyć. Ani w konstrukcji, ani w historiach, ani w przekazie nie ma niczego "genialnego" jak tu piszą. Magia nazwiska nie działa. Nie polecam

Po Wojnie i Pokoju, Annie K. i Śmierci Iwana Ilicza spodziewałem się uczty. Spis cudzoloznic jeszcze bardziej nakręcił oczekiwania. Tymczasem to sztampowe, przypowiastkowe medzenie starego mizogina, który uważa że o życiu wie już wszystko i tłumaczy prostaczkom jak żyć. Ani w konstrukcji, ani w historiach, ani w przekazie nie ma niczego "genialnego" jak tu piszą. Magia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

genialne

genialne

Pokaż mimo to

Książka zawiera dwa opowiadania Tołstoja. Krótsze to "Albert" ("Albiert"), dłuższe to tyłowa "Sonata Kreutzerowska" ("Krejcerowa sonata"). Wybitne oba.
Główny bohater pierwszego opowiadania ma na imię Albert i jest muzykiem pogrążonym w nędzy. Ten skrzypek wiedzie życie dość marne. Na ten stan rzeczy wpływ wywarło wiele czynników. Głownie są to niezwykłe pragnienie piękna i muzyki, nieszczęśliwa miłość, umiłowanie wolności i niezależności, pociąg do alkoholu. Ta piorunująca mieszanka o dużej intensywności działania na psychikę bohatera zawiodła go w obszar biedy i życie na ulicy, z którego nie potrafi wyjść. Drugie opowiadanie to z jednej strony tragiczna historia pewnego małżeństwa, z drugiej strony to dziełko psychologiczno-filozoficzne o bardzo dużej wartości. Bohater opowiada historię swojej miłości i zakończonego morderstwem małżeństwa, ale i analizuje interesująco otaczający ludzki świat, jego obyczaje, zachowania oraz prawa nim rządzące. Analiza psychologiczna konkretnego przypadku miesza się tu z analizami o charakterze ogólniejszym, społecznym i filozoficznym. Opowiadanie niezwykłe, ujmujące i drażniące czytalnika, o dużym dramatyzmie wypowiedzi.
Mistrz Tołstoj gładko i szybko otrzymuje ocenę 9/10 za te opowiadania. Świetna, głęboka i wyjątkowo udana lektura. Zachęcam do zaznajomienia się z tą książką i poznania nietuzinkowych bohaterów obu opowiadań.

Książka zawiera dwa opowiadania Tołstoja. Krótsze to "Albert" ("Albiert"), dłuższe to tyłowa "Sonata Kreutzerowska" ("Krejcerowa sonata"). Wybitne oba.
Główny bohater pierwszego opowiadania ma na imię Albert i jest muzykiem pogrążonym w nędzy. Ten skrzypek wiedzie życie dość marne. Na ten stan rzeczy wpływ wywarło wiele czynników. Głownie są to niezwykłe pragnienie piękna i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna, intryguje od samego początku!
Choć przedstawiona opowieść jest mroczna, czyta się zaskakująco przyjemnie i szybko! Zmusza do refleksji na temat miłości i moralności.

Świetna, intryguje od samego początku!
Choć przedstawiona opowieść jest mroczna, czyta się zaskakująco przyjemnie i szybko! Zmusza do refleksji na temat miłości i moralności.

Pokaż mimo to

To historia chorobliwej zazdrości małżeńskiej, która prowadzi do zbrodni. Jest duszna emocjonalnie i dość ciężko się ją czyta. Sam rozwój akcji bardzo mi się podobał, natomiast rozczarowało mnie nieco zakończenie, które przybiera w moim odczuciu nieco teatralny charakter. Czy do łoża umierającej będzie się wzywać mordercę? Czy ktoś ciężko raniony nożem będzie miał czas na wygłaszanie całych kwestii? Czy wreszcie morderca mógł uniknąć kary śmierci w XIX-wiecznej carskiej Rosji, zwłaszcza że dowody zdrady były raczej dość wątłe? Na marginesie chciałbym zwrócić uwagę na historię związaną z powstaniem tytułowej "Sonaty Kreutzerowskiej" op. 47 Ludwiga van Beethovena. Otóż pierwotnie miała być zadedykowana wybitnemu skrzypkowi częściowo polskiego pochodzenia George Polgreenowi Bridgetowerowi, który dokonał prawykonania dzieła. Niestety jak to czasem bywa Beethoven i Bridgetower pokłócili się o... kobietę (prawdopodobnie damę serca Beethovena - Giuliettę Guicciardi), o której Bridgetower raczył się źle wyrazić podczas jednego zakrapianego alkoholem przyjęcia. No i Beethoven podarł dedykację i zadedykował "Sonatę" francuskiemu skrzypkowi Rodolphe Kreutzerowi. Jak na ironię, Kreutzer nie przyjął "Sonaty" i nigdy jej nie wykonał, a podobno nawet źle się o niej wyrażał. Nie wiem, czy historia ta była znana Tołstojowi, ale jak widać tu też u podłoża legł spór o kobietę.

To historia chorobliwej zazdrości małżeńskiej, która prowadzi do zbrodni. Jest duszna emocjonalnie i dość ciężko się ją czyta. Sam rozwój akcji bardzo mi się podobał, natomiast rozczarowało mnie nieco zakończenie, które przybiera w moim odczuciu nieco teatralny charakter. Czy do łoża umierającej będzie się wzywać mordercę? Czy ktoś ciężko raniony nożem będzie miał czas na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetny, w większości monolog filozoficzny, daje do myślenia, choć mimo wszystko moim zdaniem bardzo jednostronny.

Świetny, w większości monolog filozoficzny, daje do myślenia, choć mimo wszystko moim zdaniem bardzo jednostronny.

Pokaż mimo to

Stanowczo rozumiem głównego bohatera. I nie był szalony, tylko normalny. Tyle w temacie.

Stanowczo rozumiem głównego bohatera. I nie był szalony, tylko normalny. Tyle w temacie.

Pokaż mimo to