Nie ukrywam, że w warstwie fabularnej i stylu w jakim pisze LeGuin cały czas dręczyła mnie swego rodzaju powierzchowność. Miałem wręcz wrażenie, że czytam szczegółowy plan wydarzeń, który dopiero miałby być fundamentem na pisanie powieści. Drastycznie brakowało mi tutaj detali budujących świata fantasy, dzięki którym tak cudownie nieraz można zanurzyć się w opowiadanej akcji.
Poza tym co wyżej, nie mogę też nie uwzględnić plusów, za które biję pokłony przed autorką. Urszula LeGiun w "Czarnoksiężniku z Archipelagu" rozłamuje pewien motyw przewodni, który znajduje się w jakiś 90% tytułów tego typu literatury. Kiedy poznajemy głównego bohatera mamy jedynie informacje na temat jego pochodzenia, charakteru, wieku, tym czym się codziennie zajmuje. Wioska, w której się wychowuje zostaje najechana przez barbarzyńców o białym kolorze skóry. Już w tym momencie podejrzewam, iż może to wywołać u niektórych osób pewne skonsternowanie: "w jaki sposób zatem Krogulec się różni od białych?". Otóż dowiadujemy się potem, że jest on czerwonoskóry, a większość, z którą będzie utrzymywał kontakt będzie miała ciemny kolor skóry. Chodzi mi tutaj o to, że dochodzi tu do przełamania stałego motywu "białego-heteroseksualnego-mężczyzny" i to w taki sposób, że pewnie dużo czytelników zaburzy to pierwotne wyobrażenie na temat głównego bohatera. Zabieg ten niestety nie broni jednak samego tego, jak książkę czyta się z innych względów, dlatego ocena taka a nie inna.

Nie ukrywam, że w warstwie fabularnej i stylu w jakim pisze LeGuin cały czas dręczyła mnie swego rodzaju powierzchowność. Miałem wręcz wrażenie, że czytam szczegółowy plan wydarzeń, który dopiero miałby być fundamentem na pisanie powieści. Drastycznie brakowało mi tutaj detali budujących świata fantasy, dzięki którym tak cudownie nieraz można zanurzyć się w opowiadanej...