Moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Przyznam szczerze, że nie wiem co mam sądzić o tej pozycji. Nie często sięgam po formę książki jaką są opowiadania, ponieważ wolę dłuższe historie. Po tę sięgnęłam zachęcona opisem "historie prawdziwe, które zdarzyły się naprawdę lub mogły się zdarzyć, a ich tematy były zawsze obecne w literaturze"... rzeczywiście nie ma tutaj patosu, wyolbrzymiania, próby grania na emocjach czytelników... nie ma też wszechobecnego lukru i miodu. Za to są ludzie dla których życie miało przeróżny scenariusz i zmusiło do podjęcia przeróżnych decyzji: alkoholicy, chuligani, skłóceni sąsiedzi, ludzie którzy przeżyli wojnę, kochanki.... Historie smutne i życiowe ale też skrywające optymizm i nadzieję na poprawę - na to że bedzie lepeiej. Głębokie i refleksyjne

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Przyznam szczerze, że nie wiem co mam sądzić o tej pozycji. Nie często sięgam po formę książki jaką są opowiadania, ponieważ wolę dłuższe historie. Po tę sięgnęłam zachęcona opisem "historie prawdziwe, które zdarzyły się naprawdę lub mogły się zdarzyć, a ich tematy były zawsze obecne w literaturze"... rzeczywiście nie ma tutaj patosu,...

13 świetnych realistycznych opowiadań z lat 1967 – 2007 (wydanych w 2010 r.) wybitnego pisarza, niedopieszczonego przeze mnie, bo recenzowałem tylko „Dom pod Lutnią” z 2012 r. (8/10). Ten zbiór ma na LC 6,9 (42 ocen i 7 opinii),a jest dostępny na: https://docer.pl/doc/n5vc88
Orłoś (ur.1935) wg Wikipedii:
„…W 2016 nie przyjął od ministra Piotra Glińskiego Złotego Medalu „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” stwierdzając „Nie chcę odznaczenia od przedstawicieli władzy łamiącej zasady demokracji w Polsce”
I za to 81- letni pisarz ma u mnie dodatkowy plus.
Zbiór rozpoczyna „Wesele Józka”. Kwintesencję wypowiada teść w czasie wesela:
„- Każde stworzenie - mówił Jurecki, patrząc nad głowami ludzi siedzących przy
stołach na drogę i na dzieci na płocie - każde stworzenie chce trochę tego ciepła w życiu. Czy
to będzie kot, co drzemie na piecu, czy pies w swojej budzie, czy nawet ta jaszczurka, mała
gadzina, co lubi grzać się na słońcu. Tak samo człowiek potrzebuje tego ciepła i chyba nie
potrzebuję wam tu mówić ani tłumaczyć, co mam na myśli. To ciepło to dom rodzinny, to
kobieta, z którą przyjdzie wam żyć…”
I to zdanie najlepiej charakteryzuje nastrój całego zbioru. Mądre, ludzkie, gorąco polecam 8/10
Jeszcze zauważę: Orłoś rocznik 1935, Marek Nowakowski 1935, Janusz Głowacki 1938, Irek Iredyński 1939. I co? A no, niektóre opowiadania przeczytane bez znajomości autora, mógłbym przypisać każdemu z wymienionych

13 świetnych realistycznych opowiadań z lat 1967 – 2007 (wydanych w 2010 r.) wybitnego pisarza, niedopieszczonego przeze mnie, bo recenzowałem tylko „Dom pod Lutnią” z 2012 r. (8/10). Ten zbiór ma na LC 6,9 (42 ocen i 7 opinii),a jest dostępny na: https://docer.pl/doc/n5vc88
Orłoś (ur.1935) wg Wikipedii:
„…W 2016 nie przyjął od ministra...

Opowiadanie to swoisty egzamin, któremu dobrowolnie poddaje się dany autor. Egzamin doskonale sprawdzający jego warsztat pisarski, umiejętność posługiwania się językiem, lekkość pióra, zmysł obserwacji. Przecież aby napisać wspaniałe opowiadanie nie trzeba wyjeżdżać daleko, wystarczy tylko zwrócić uwagę na to, co mogłoby uchodzić za oczywistość, i opisać to w sposób niebanalny.

Takie właśnie opowiadanie – lapidarne, dopracowane, zaskakujące, ale i swojskie, bo portretujące Polskę minioną, która odeszła wraz z ludźmi tamtych dekad – znalazłam w zbiorze Kazimierza Orłosia zatytułowanym „Bez ciebie nie mogę żyć”. Jak sam autor przyznał „są to wszystko historie, które zdarzyły się naprawdę lub mogły się zdarzyć, a ich tematy były zawsze obecne w literaturze. Bez nich literatura umiera. Bo umiera przecież bez narodzin, miłości, śmierci, wierności, niewierności i jeszcze – tak ważnych dla nas – wiary i nadziei”.

Już pierwsze opowiadanie wprowadza nas w swoisty klimat książki, atmosferę smutku, przemijalności, ba, nawet nieuchronnej klęski, jaka czeka na wszystkich bohaterów – życiowych, nie tyle nieudaczników, co nieszczęśników. Ludzi, którym nie wszystko się w życiu udało, nie wszystko potoczyło się zgodnie z ich planami. Ludzi, nad którymi ciążyło fatum…

Całość na: http://nieidentyczne-polki.blogspot.com/2013/12/mozaika-rzeczywistosci.html

Opowiadanie to swoisty egzamin, któremu dobrowolnie poddaje się dany autor. Egzamin doskonale sprawdzający jego warsztat pisarski, umiejętność posługiwania się językiem, lekkość pióra, zmysł obserwacji. Przecież aby napisać wspaniałe opowiadanie nie trzeba wyjeżdżać daleko, wystarczy tylko zwrócić uwagę na to, co mogłoby uchodzić za oczywistość, i opisać to w sposób...

Zbiór opowiadań K. Orłosia o dość prostej tematyce. Niektóre opowiadania pochłonęły mnie i skłoniły do przemyśleń, a niektóre znudziły. Orłoś opisuje życie zwykłych ludzi, zwykle mieszkańców wsi i miasteczek. Obraz wsi ukazany przez autora nie do końca mi się podoba. Pokazuje ludzi zacofanych, ogarniętych marazmem, naiwnych, nie dążących do polepszenia swojego życia. Opowiadania powstały w różnym czasie, a nie widać zmian zachodzących w opisywanym środowisku.
Moją uwagę zwróciło pierwsze opowiadanie, „Wesele Józka”. Tytułowy bohater w wyniku życiowych zawirowań zdziwaczał i stracił cały majątek. Nie ma nikogo bliskiego. Pewnego dnia spotyka dziewczynę – niepełnosprawną umysłowo wieśniaczkę. Zbliżają się do siebie. Ich uczucie ma podłoże głównie fizyczne, jednak Józek z determinacją dąży do założenia rodziny. Niestety tym razem los także okrutnie z niego kpi. Dość smutne zakończenie skłania do refleksji.
Swoje życie postanawia zmienić w końcu bohaterka opowiadania „Nie mogę bez ciebie żyć”. Młoda kobieta, maltretowana przez lata przez męża pijaka, postanawia ostatecznie od niego uciec. Wraca z małymi dziećmi do rodzinnego domu, w którym mieszka już tylko stary ojciec. Mężczyzna nie wierzy, że córka zostawi męża – w końcu uciekała z domu tyle razy. Ojciec bardzo chce, by jego córce żyło się lepiej. Wie, że nie stanowi dla niej żadnej ochrony, ale gdy zięć zjawia się pod ich domem, bohatersko stawia mu czoła. Sprowadza jednak na siebie kolejne nieszczęście…
„Między ludźmi” to historia mężczyzny, który nie wierzy, że żona mogła zdradzić go z przypadkowymi robotnikami. Historia mężczyzny pokazuje determinację i bezgraniczne zaufanie do żony. Wszyscy wokół, nawet córka, wiedzą, że matka zdradziła męża, ale nie chcą mu tego wyjaśnić i śmieją się za jego plecami.
„Drzewo Pana Jezusa” opowiada o zbiorowym gwałcie. Psychologiczny portret grupy młodych chłopców opanowanych żądzą zaspokojenia seksualnego. Zbiorowe dręczenie dziewczyny wyzwala w nich adrenalinę, emocje i solidarność. Dlatego nie mogą zrozumieć, czemu jeden z nich wyłamuje się i nie chce zgwałcić dziewczyny.
Nowela „Prosty rachunek” przedstawia kulisy życia w PRL-u. Naiwna dziewczyna z małego miasta wpada przez przypadek w sidła człowieka, który uzależniając ją od siebie, chce aby dla niego szpiegowała. Młoda studentka staje przed trudnym wyborem.

Zbiór opowiadań K. Orłosia o dość prostej tematyce. Niektóre opowiadania pochłonęły mnie i skłoniły do przemyśleń, a niektóre znudziły. Orłoś opisuje życie zwykłych ludzi, zwykle mieszkańców wsi i miasteczek. Obraz wsi ukazany przez autora nie do końca mi się podoba. Pokazuje ludzi zacofanych, ogarniętych marazmem, naiwnych, nie dążących do polepszenia swojego życia....

To było moje pierwsze spotkanie z prozą Kazimierza Orłosia - bardzo udane i na pewno nie ostatnie.

Recenzja na okładce głosi, iż jest to zbiór mistrzowskich nowel autora. I trudno się z tym nie zgodzić.

Utwory nie tylko spełniają wszystkie wymogi gatunku, ale niemal porywają czytelnika do swojego świata. Nie jest to rzeczywistość różowa i cukierkowa. Wręcz przeciwnie - bohaterowie to ludzie zagubieni, skrzywdzeni, poniżeni, borykający się z przeróżnymi problemami życiowymi i często nie radzący sobie z codziennością; są wśród nich alkoholicy, menele, chuligani, ludzie z marginesu, maltretowane żony i kochanki, skłóceni sąsiedzi, nieszczęśliwie zakochani, biedacy z dramatyczną przeszłością, okaleczeni ludzie po wojennych przeżyciach, konfidenci...

Pomimo tego utwory nie zawsze są smutne i przygnębiające. Niektóre nowele niosą ze sobą spory ładunek optymizmu, a nawet humoru. Także część bohaterów to pozytywne postacie. Niestety, często przegrywają w zderzeniu z silniejszymi fizycznie osiłkami oraz z systemem politycznym (akcja większości utworów rozgrywa się tuż po wojnie, w latach 50-tych oraz w czasach późniejszej komuny).

Przyznam, że proza ta mnie urzekła i poruszyła. Być może dlatego, że dawno nie czytałam tak realistycznych nowel. Na pewno książka Orłosia na długo pozostanie w mej pamięci, gdyż autor bardzo plastycznie i przekonująco przedstawia opisywany świat. Nieraz realizm ociera się tu o naturalizm, nieraz współgra ze spokojnymi, niemal impresjonistycznymi opisami przyrody. Nieraz sennie płynąca akcja ożywa jak pod dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a w pozornie sielski świat wkradają się elementy przemocy i niespodziewane zdarzenia. Tak jest m.in. w nowelach "Zimorodek" i "Wesele Józka".

Język utworów jest skondensowany, prosty, rzeczowy, często potoczny, a nawet wulgarny - jak na realizm przystało. Nie brak mu jednak literackich wartości. Bardzo żywiołowe są dialogi i opisy przeżyć wewnętrznych bohaterów, zwłaszcza w nowelach, których narracja jest pierwszoosobowa.
Na uwagę zasługują również otwarte zakończenia, które sprawiają, że utwory są niejednoznaczne i zostawiają duże pole do popisu wyobraźni czytelników.

Polecam wszystkim, którzy lubią życiowe historie, niekoniecznie z wesołym finałem, ale bardzo realistyczne, wiarygodne i przekonujące.

Jeśli ktoś lubi prozę Janusza Olczaka, to w utworach Orłosia na pewno też znajdzie coś dla siebie.

To było moje pierwsze spotkanie z prozą Kazimierza Orłosia - bardzo udane i na pewno nie ostatnie.

Recenzja na okładce głosi, iż jest to zbiór mistrzowskich nowel autora. I trudno się z tym nie zgodzić.

Utwory nie tylko spełniają wszystkie wymogi gatunku, ale niemal porywają czytelnika do swojego świata. Nie jest to rzeczywistość różowa i cukierkowa. Wręcz przeciwnie -...

Bardzo dołująca książka. Niby o miłości, ale bardzo trudnej, a niektóre opisane sytuacje powodują dreszcze.

Bardzo dołująca książka. Niby o miłości, ale bardzo trudnej, a niektóre opisane sytuacje powodują dreszcze.

Takie sobie historyjki z życia zwykłych ludzi.Lektura nieobowiązkowa.

Takie sobie historyjki z życia zwykłych ludzi.Lektura nieobowiązkowa.

Bardzo smutne historie, ale niesamowicie codzienne.

Bardzo smutne historie, ale niesamowicie codzienne.

Bardzo mi się podobały te historie. Specyficzny klimat wciągający do świata opowiadań. Świetny sposób pisania.

Bardzo mi się podobały te historie. Specyficzny klimat wciągający do świata opowiadań. Świetny sposób pisania.

mnie przypomina trochę opowiadania Hłaski.

mnie przypomina trochę opowiadania Hłaski.