Już pewnie wiecie, że z ogromną przyjemnością sięgam po różne biografie i autobiografie, dlatego staram się być na bieżąco w tego typu literaturze ;-) :-) Nic więc dziwnego, że skusiłam się również na lekturę "Dziejów człowieka piszącego". Kazimierz Orłoś pisze w nich o sobie samym, szczerze i otwarcie. Jego najnowsza autobiografia to jak się okazuje trochę kontynuacja wcześniejszej książki, która została bardzo ciepło przyjęta przez czytelników. Ten polski prozaik, realista, scenarzysta, publicysta oraz autor słuchowisk to postać, którą dopiero odkrywam. Nikt mnie nie uczył na studiach polonistycznych o takim twórcy, a przecież pracę magisterską broniłam w 2006 roku. Istnieje też cień szansy, że uczył, ale ja tego nie zapamiętałam ;-) Hmmm tak czy siak jest to zastanawiające ;-) Zresztą polonista powinien uczyć się całe życie ;-) :-) Kazimierz Orłoś jak się okazuje to również autor powieści "Cudowna melina" wydanej w 1973 roku w Instytucie Literackim w Paryżu, za co został objęty w kraju różnymi szykanami i zakazem druku na dobrych kilka lat. O tym również wspomina w swojej książce. Jednak całą opowieść o sobie samym rozpoczyna od 1945 roku, kiedy jako 9-letni chłopiec krytycznym i bystrym okiem obserwował brutalną rzeczywistość. Później oczywiście opisuje swoją młodość, która przypadała na trudne lata stalinizmu, ale była również czasem beztroski i radości. Wreszcie powraca do momentu, kiedy rozpoczął już w pełni dorosłe życie. Opisuje pierwsze miłości, rozterki i marzenia. Powraca do trudnych momentów związanych z różnymi zakrętami na drodze zawodowej i ogromnym poczuciu odpowiedzialności za rodzinę. Opisuje opór środowiska inteligenckiego przeciwko władzy ludowej oraz wspomina swoje zaangażowanie w działalność opozycjonisty. To ciekawie i rzetelnie napisane wspomnienia. Czyta się je z dużym zainteresowaniem. Jednak momentami nużyła mnie ta lektura, czegoś mi brakowało... Nie umiem tak do końca opisać czego, ale raczej do tej książki wracać nie będę. Jeśli jednak jesteście takimi samymi fanami książek biograficznych jak ja, zachęcam was do lektury.
https://mufloneks.blogspot.com/2019/10/dzieje-czowieka-piszacego.html#more

Już pewnie wiecie, że z ogromną przyjemnością sięgam po różne biografie i autobiografie, dlatego staram się być na bieżąco w tego typu literaturze ;-) :-) Nic więc dziwnego, że skusiłam się również na lekturę "Dziejów człowieka piszącego". Kazimierz Orłoś pisze w nich o sobie samym, szczerze i otwarcie. Jego najnowsza autobiografia to jak się okazuje trochę kontynuacja...

Wspomnienia jednego z najlepszych polskich prozaików (jak dla mnie). Przede wszystkim obraz życia w PRL-u. A że Orłoś nie jest pisarzem "salonowym", dlatego mamy ciekawe historie z prowincjonalnej Polski. Wielkie budowy (zapora na Sanie, Gierkówka itd.),Mazury, Krynica Morska. Co oczywiste wszystkie te historie są zawarte w książkach Orłosia, jak przystało na realistę.
Autor mocno podpiera się dziennikiem, więc jest nadzieja, że gdzieś, kiedyś- ktoś to ładnie wyda.

Wspomnienia jednego z najlepszych polskich prozaików (jak dla mnie). Przede wszystkim obraz życia w PRL-u. A że Orłoś nie jest pisarzem "salonowym", dlatego mamy ciekawe historie z prowincjonalnej Polski. Wielkie budowy (zapora na Sanie, Gierkówka itd.),Mazury, Krynica Morska. Co oczywiste wszystkie te historie są zawarte w książkach Orłosia, jak przystało na...

"Cudowna melina" nie podobała mi się, a autobiografia absolutnie mnie nie zachwyciła. Może byłoby inaczej, gdyby wspomnienia dotyczyły także lat późniejszych.
(Książka bezzapachowa.)

"Cudowna melina" nie podobała mi się, a autobiografia absolutnie mnie nie zachwyciła. Może byłoby inaczej, gdyby wspomnienia dotyczyły także lat późniejszych.
(Książka bezzapachowa.)