Początek mnie zachwycił. Wspaniała pełna inteligentnej satyry rozmowa biskupa z narratorem i ciekawe zadanie- rozpoznanie , co tak naprawdę dzieje się w pewnej odległej parafii islandzkiej. Bardzo spodobała mi się forma pamiętnikarskiego zapisu i starania narratora , by dosłownie zapisywać swoje doświadczenia - co podkreślało dziwność miejsca i życia ludzi. Historia zaczęła się wpisywać w realizm magiczny i to bardzo dobrze współgrało z przyrodą i rzeczywistością islandzką. Ale potem kolejne rozmowy narratora poszły w kierunku całkowicie postmodernistycznym: intertekstualności, pastiszu , absurdu , dygresji religijnych , legend , sofistycznych zabaw pojęciowych. Wielbicielom takiej formy polecam

Początek mnie zachwycił. Wspaniała pełna inteligentnej satyry rozmowa biskupa z narratorem i ciekawe zadanie- rozpoznanie , co tak naprawdę dzieje się w pewnej odległej parafii islandzkiej. Bardzo spodobała mi się forma pamiętnikarskiego zapisu i starania narratora , by dosłownie zapisywać swoje doświadczenia - co podkreślało dziwność miejsca i życia ludzi. Historia...

To moje pierwsze spotkanie z islandzką prozą. I chociaż obyło się bez spektakularnych zachwytów i fajerwerków to muszę przyznać, że jestem lekturą usatysfakcjonowany i zaciekawiony na tyle, żeby sięgnąć po inne powieści tego autora.

„Duszpasterstwo koło Lodowca” to powieść, którą ciężko jednoznacznie określić czy skategoryzować. Zaczyna się całkiem z pozoru niewinnie i zwyczajnie – ot, zwyczajny delegat biskupa jedzie w okolice tytułowego Lodowca by przyjrzeć się posłudze duszpasterskiej i życiu lokalnej społeczności katolickiej. Delegat na miejsce dociera i w tym momencie zaczyna się zacierać granica między tym co realne a nierzeczywiste, między tym co normalne a co się takim nie wydaje.

Autor sprytnie pomieszał ze sobą kwestie religii, nauki, mistycyzmu, filozofii, garściami czerpie z mitologii i lokalnych wierzeń i obrzędów. Całość nie jest do końca określona, dużo tu niedomówień, domysłów i symboliki. Koniec końców przypomina to bardziej niewygodny, ciężki, chwilami ponury sen niż rzeczywistość. A dodatkowo całość rozgrywa się w surowych klimatach Islandii, których opisy zrobiły na mnie ogromne wrażenie jako, że się żywo Islandią interesuję.

Ciekawa, intrygująca powieść, zdecydowanie sięgnę po inne autorstwa Laxnessa.

To moje pierwsze spotkanie z islandzką prozą. I chociaż obyło się bez spektakularnych zachwytów i fajerwerków to muszę przyznać, że jestem lekturą usatysfakcjonowany i zaciekawiony na tyle, żeby sięgnąć po inne powieści tego autora.

„Duszpasterstwo koło Lodowca” to powieść, którą ciężko jednoznacznie określić czy skategoryzować. Zaczyna się całkiem z pozoru niewinnie i...

Wyobraźmy sobie wyprawę do domu wariatów, gdzie obłąkańcy odpowiadają od czapy na zadawane pytania i wygłaszają nasycone bełkotem pseudofilozoficzne rozmowy. Mniej więcej to samo mamy w powieści, tyle że miast zamkniętego szpitala dla czubków mamy do czynienia z odludziem, gdzieś w okolice lodowca, gdzie według Verne'a rozpoczęła się pamiętna wyprawa profesora Lidenbrocka w głąb Ziemi. Nieznany z imienia bohater, sam tytułujący się "niżej podpisanym", zostaje wysłany by dokonać oględzin stanu duszpasterstwa w tym smutnym miejscu. Wydaje się, że niewiele jest tam normalnych ludzi, co jeden to bardziej szalony. W rezultacie powstała książka raczej dziwna, niestety, w raczej męczący i nieprzyjemny sposób. Może i dałoby się wygrzebać spod tych hałd nonsensu i wariackich wynurzeń jakieś okruchy mądrości, ale w sumie szkoda na to czasu. Książka to właśnie jak próba szukania odpowiedzi w monologach szaleńca - trzeba przedrzeć się przez dziwność, odkryć wewnętrzną logikę, może zapisać kilka ładnie brzmiących cytatów, a na końcu stwierdzić, że i tak nie było warto, bo zamiast się męczyć można by sobie oszczędzić trudności i miast do szaleńca od razu udać do kompetentniejszego źródła. Czytało się to mozolnie, wyglądając kiedy w końcu się skończy. Jedyną zaletą jest generalnie egzotyka samego miejsca. Szczególnie rozczulające jest traktowanie jako symbolu luksusu polskich wafelków Prince-Polo. Nie wynagradza to jednak trudów czytania. Ogółem, szkoda czasu.

Wyobraźmy sobie wyprawę do domu wariatów, gdzie obłąkańcy odpowiadają od czapy na zadawane pytania i wygłaszają nasycone bełkotem pseudofilozoficzne rozmowy. Mniej więcej to samo mamy w powieści, tyle że miast zamkniętego szpitala dla czubków mamy do czynienia z odludziem, gdzieś w okolice lodowca, gdzie według Verne'a rozpoczęła się pamiętna wyprawa profesora Lidenbrocka w...

Mój epizod z tą książką i realizmem magicznym mogę podsumować słowami narratora:
„Szkoda, że nie jesteśmy jednakowo wstawieni i nie rozumiemy się.”

Więcej: -> http://alicjamakota.pl/laxness-duszpasterstwo-kolo-lodowca/

Mój epizod z tą książką i realizmem magicznym mogę podsumować słowami narratora:
„Szkoda, że nie jesteśmy jednakowo wstawieni i nie rozumiemy się.”

Więcej: -> http://alicjamakota.pl/laxness-duszpasterstwo-kolo-lodowca/

Jedna z bardziej zwariowanych powieści jakie przeczytałem.

Fabułę stanowi misja sprawozdawcza delegata biskupa wysłanego do pewnej, nazwijmy to niekonwencjonalnej parafii.

Jest tu bezpardonowo ukazana groteska religijna, antyklerykalna satyra. W kościele zamiast szyb są deski po skrzyniach, na cmentarzu brakuje krzyży i trawa jest tam bardzo duża - nieskoszona, proboszczowi nie chce się grzebać zmarłych... Nawet pastor przykazania kościelne karkołomnie głosi: zamiast „Nie będziesz miał innych bogów przede mną”, duchowny mówi: „Będziesz miał wszystkich innych bogów, oprócz Pana swego”.

Pytanie skąd tak silne tendencje antykościelne w tej niedługiej powieści? Osobiście wydaje mi się, że chodzi o światopogląd samego autora książki. W encyklopedii można przeczytać, iż Laxness przeszedł ewolucje światopoglądową od katolicyzmu do socjalizmu. Biorąc pod, że „Duszpasterstwo koło lodowca” jest jedną z późniejszych jego książek, już po otrzymaniu nagrody Nobla, wydaje się, że chciał w ten sposób zaznaczyć swój stosunek do religii, tym bardziej, iż był już uznanym artystą, więc mógł sobie pozwolić na nieco bardziej frywolne dzieło.

W tej z pozoru jedynie prześmiewczej książce jest także zawarty potencjał intelektualny. Mamy tu ciekawe rozważania filozoficzno – religijne, np. ciekawy casus, czy Bóg jest w stanie stworzyć kamień, którego sam nie będzie w stanie podnieść? Ponadto jest też zgrabnie ukazany stosunek między młodym, niedoświadczonym mężczyzną a dwukrotnie starszą od niego kobietą, a także islandzkie sagi.

Nieoczekiwanie w książce znajduje się także aspekt polski. Wpiszcie sobie w wikipedii: Prince Polo, a domyślicie się o co chodzi:)

Jedna z bardziej zwariowanych powieści jakie przeczytałem.

Fabułę stanowi misja sprawozdawcza delegata biskupa wysłanego do pewnej, nazwijmy to niekonwencjonalnej parafii.

Jest tu bezpardonowo ukazana groteska religijna, antyklerykalna satyra. W kościele zamiast szyb są deski po skrzyniach, na cmentarzu brakuje krzyży i trawa jest tam bardzo duża - nieskoszona,...

Mój literacki faworyt!

Mój literacki faworyt!