Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mięso z rekina to największy przysmak na Islandii. Śmierdzi tylko przez dwanaście lat. Ten ma trzynaście i amoniak dawno się już ulotnił. Pięknie pachnie.
(...)
Proboszcz wyjął scyzoryk, odkroił plasterek, zaczął żuć i mlaskać, z zadowoloną miną ocenił smak, a następnie powiedział: - Jest taki, jaki powinien być.

Następnie nalał kawy do dwóch starych, glinianych słoików, które z pewnością niegdyś służyły jako opakowanie duńskiej marmolady, importowanej na początku naszego stulecia. Każdy z nich miał pojemność około pół litra. Przy pomocy szpachli nabrał z kwadratowego pudełka ogromną ilość cukru, którą wsypał do kawy, aż się wylewała, i sześciocalowym gwoździem wymieszał dla nas obu.

Pewna wielka nowość: zagraniczne wafelki oblewane czekoladą, usunęła w cień torty wojenne: był to ten sam gatunek wafelków Prince Polo, produkowanych w Polsce specjalnie dla Islandczyków, którymi przewodniczący Rady Kościelnej częstował niżej podpisanego. Odnośnie tego pokarmu pragnę powołać się na przewodniczącego Tumiego Jonsena. Zasadniczo jest to niemała pochwała moralności naszego narodu, jeśli się tylko zważy, że kiedy stał się bogaty i nie mógł już zliczyć swoich pieniędzy, to nie brał przykładu z bogatych nacji, spożywających na co dzień różnorakie pieczyste i pasztety, w niedzielę zaś pieprznie przyrządzone pawie, zapijane winem z korzeniami, lecz właśnie wafelkami Prince Polo postanowił powetować sobie wielowiekowe spożywanie "czarnego fiuta" [jądro tryka marynowane w serwatce] i mięsa z wielorybów.

Kobieta: - Nazywają mnie tutaj Tora-tłuczek.
Debi: - Dość dziwne przezwisko.
Panna Tora-tłuczek: - Może dlatego, że uważają, że zbyt energetycznie potrafię posługiwać się tłuczkiem od moździerza.
Debi: - Trzeba przyznać, sympatyczna intencja.
Panna Tora-tłuczek: - U nas we wsi jest dożo zawistników, wielkie damy, co mają roboty kuchenne, pogardzają moim moździerzem. Pytam się co to za kardamon, który nie został rozbity w moździerzu. Proszę bardzo, może kawy?

Debi: - A czy to prawda, że pastor zapomina czasami wypełniać swoje obowiązki służbowe, jak na przykład grzebać zmarłych itd.?
Tumi Jonsen: - Istotniem niektórzy twierdzą, że chowa ludzi bez pośpiechu.
Debi: - Ale wszyscy są zadowoleni.
Tumi Jonsen: - Trzeba przyznać, że dla tych, których nie trzeba grzebać, może to być czasem uciążliwe, ale dla pozostałych, jest bez znaczenia.