Kazantzakis to ciekawy pisarz. Do prozy zupełnie się nie nadaje, zbyt kocha się z patosem i nie potrafi pisać bohaterów z krwi i kości, jedynie dziwne literackie kukiełki. Ale mimo to jest genialnym obserwatorem i odtwórcą zachowań społecznych, ma swoiste poczucie humoru, potrafi być ironiczny, złośliwy i bezkompromisowy. "Chrystus ukrzyżowany" to kwintesencja obu jego oblicz. Przez jedno jest ciężkostrawny i momentami aż irytujący, dzięki drugiemu mamy do czynienia z naprawdę ponadczasową i ponadetniczną lekturą, opowieścią o ludzkiej hipokryzji, starciu ideałów z rzeczywistością, gorzką oceną ludzkości i religii. Książkę można interpretować na naprawdę wielu poziomach - do mnie najbardziej, być może przez pryzmat osobistych doświadczeń, przemawia kontrast między skostniałą, zinstytucjonalizowaną religią a żywą wiarą, a także kontrast między słowem a czynem. Mimo, że książka została napisana w latach 50., współczesny czytelnik bez trudu odnajdzie wiele analogii z własnymi doświadczeniami. Jeśli jednak chcieć traktować fabułę bardzo dosłownie, można się srodze zawieść. Na tym poziomie Kazantzakis zawodzi bardzo i jeśli kogoś odstrasza opisywanie prozy życia językiem jak z Odysei, to lepiej od razu dać sobie spokój.

Kazantzakis to ciekawy pisarz. Do prozy zupełnie się nie nadaje, zbyt kocha się z patosem i nie potrafi pisać bohaterów z krwi i kości, jedynie dziwne literackie kukiełki. Ale mimo to jest genialnym obserwatorem i odtwórcą zachowań społecznych, ma swoiste poczucie humoru, potrafi być ironiczny, złośliwy i bezkompromisowy. "Chrystus ukrzyżowany" to kwintesencja obu jego...