jest w tym jakaś madrość.

jest w tym jakaś madrość.

Książkę dostałem w prezencie od znajomej starszej pani, miłującej Grecję i grekę. Jestem jej za to wdzięczny, bo lektura naprawdę była wyborna i poruszająca. To reminiscencje Kazantzakisa z kolejnych etapów życia oraz "raport" z jego duchowych poszukiwań i zmagań - barwny, intymny, głęboki.

Od autora (s. 5-6)
Mój Raport dla El Greca nie jest autobiografią. Moje życie osobiste ma pewne znaczenie - w najwyższym stopniu względne - dla mnie, i nikogo poza mną. Jedyną wartością, jaką w nim widzę, było jego zmaganie, by pnąc się w górę od jednego stopnia do drugiego, dotrzeć tak wysoko, jak pozwalała na to jego siła i upór: na szczyt, który umownie nazwałem kreteńskim spojrzeniem.
Dlatego, czytelniku, dostrzeżesz na tych kartach czerwoną ścieżkę wyznaczoną kroplami mojej krwi, drogę podróży, jaką odbyłem pośród ludzi, pasji i idei. Każdy, kto zasługuje, by nazywać go synem człowieczym, niesie własny krzyż i kroczy ku swej Golgocie. Wielu - w istocie większość - stawia pierwsze kroki i pada ze zmęczenia w połowie drogi, nie docierając na szczyt Golgoty, a więc na szczyt własnego obowiązku: zostać ukrzyżowanym, zmartwychwstać i zbawić swą duszę. Bojąc się ukrzyżowania, zatrzymują się. Nie wiedzą, że krzyż jest jedyną drogą do zbawienia. Nie ma innej drogi.
Cztery stopnie mojego podejścia pod górę okazały się decydujące i każdy z nich nosi święte imię: Chrystus, Budda, Lenin, Odyseusz. Moja poplamiona krwią droga od jednej z tych wielkich dusz do następnej jest tym, co będę usiłował opisać - teraz, gdy słońce zaczęło zachodzić - w niniejszym dzienniku podróży: podróż człowieka, który z drżeniem wspina się po stromej, niedostępnej drodze na szczyt swego przeznaczenia. Moja dusza jest krzykiem, a cała moja praca - komentarzem do tego krzyku.
Przez całe życie biczowało mnie powracające nieustannie pojęcie wznoszenia się w drodze pod górę. Na tych kartach, przeplatając prawdę z wyobrażeniami, chcę ukazać tę wspinaczkę, wraz z czerwonymi śladami stóp, jakie zostawiałem za sobą. Piszę niespokojnie, chcąc skończyć jak najszybciej, nim założę na głowę "czarny hełm" i obrócę się w proch, ponieważ ta pokrwawiona ścieżka będzie jedynym śladem, jaki pozostanie po mojej bytności na tym świecie. Wszystko, co napisałem bądź uczyniłem w swym życiu, było rysunkiem na tafli wody i przepadło.
Wzywam moją pamięć do działania, przywołuję z powietrza fragmenty swego życia i niczym żołnierz staję przed generałem, by złożyć swój "Raport dla El Greca". Bowiem El Greco ulepiony jest z tej samej co ja kreteńskiej gliny i zdolny jest zrozumieć mnie lepiej niż jakakolwiek inna dusza, która teraz bądź w przeszłości toczyła swe zmaganie. Czyż nie pozostawił na kamieniach za sobą takiej samej czerwonej linii?
Nikos Kazantzakis

Książkę dostałem w prezencie od znajomej starszej pani, miłującej Grecję i grekę. Jestem jej za to wdzięczny, bo lektura naprawdę była wyborna i poruszająca. To reminiscencje Kazantzakisa z kolejnych etapów życia oraz "raport" z jego duchowych poszukiwań i zmagań - barwny, intymny, głęboki.

Od autora (s. 5-6)
Mój Raport dla El Greca nie jest autobiografią. Moje życie...