Jonathan Carroll nie tylko pisze świetne powieści z pogranicza magii i realizmu, ale również jest mistrzem w tworzeniu krótkich form. Pierwszy zbiór opowiadań jest niezwykłym studium autora nad przemijaniem. Autor w charakterystyczny dla siebie sposób tworzy opowieści przepełnione realizmem magicznym. W niektórych jest go więcej, w niektórych jest go mniej. Chociaż jest parę historii pozbawionych tego elementu. Jednakże motywem przewodnim większości opowieści jest przemijanie oraz śmierć. Carroll nie tłumaczy tych zjawisk, lecz podchodzi do nich w swoisty „magiczny” sposób.

Pisarz w swoim zbiorku osiemnastu opowiadań stworzył inspirujące historie. Większość opowieści jest przepełnionych duchem realizmu magicznego, czyli przydarzaniem się magicznych rzeczy zwykłym ludziom. Oczywiście nie wszystkie opowieści mają ten element, pozostałe albo są dziwne same w sobie, albo poruszają interesujące tematy. Jonathan Carroll pokazuje, że nawet w tak krótkich formach potrafi stworzyć niezwykłe koncepcje. Chociażby nowatorska wizja piekła („Pokój Jane Fondy”), czy też próba ratowania chorego na amnezję Boga („Smutek szczegółów”).

Zasadniczo opowiadania zawarte w zbiorze „Upiorna dłoń” można podzielić na trzy grupy. Pierwsza to te, które skupiają się na przemijaniu i śmierci. Jest ich najwięcej i zazwyczaj są najciekawsze. Drugą grupę stanowią historie skupiające się na relacjach, czy to małżeńskich, czy też partnerskich. Ostatnią grupę stanowią opowieści niezwykłe bez jakiegokolwiek wspólnego tematu, które łączy realizm magiczny.

Jonathan Carroll w swoich opowiadaniach traktujących o śmierci nie skupia się na samym jej fakcie istnienia. Raczej pokazuje moment jej nieuchronności oraz kilka wizji, co może być dalej. Jednakże wydźwięk tych opowiadań jest pesymistyczny, w przypadku niektórych dosłownie czuć smutek, który wylewa się z kart książki. Chyba najbardziej oddziałującymi z tej grupy na czytelnika są „Jesienna kolekcja” oraz „Brat Łata”. Właśnie to w nich najbardziej uwidacznia się nieuchronność oraz pogodzenie się z losem. Mimo, że tak dogłębnie wyrażają smutek to właśnie, dzięki temu są tak piękne.

W przypadku pozostałych grup opowiadań, te o tematyce relacji damsko-męskich bardziej są skupione na mrocznej naturze człowieka. Jedne są interesujące, inne mniej, a w przypadku niektórych uważam, że raczej nie pasują do ogólnej koncepcji zbioru. Ostatnią grupę stanowią opowiadania, które łączy realizm magiczny. Carroll właśnie w nich pokazuje jak bardzo obszerna jest jego wyobraźnia. Czyta się je dosłownie na jednym wydechu. Przy czym Carroll różnie szafuje tym realizmem magicznym. Niektóre opowieści są nim przesiąknięte w całości, w innym tylko końcówka zdradza jego obecność. Jednakże wspólnym mianownikiem jest to, że czytelnik nigdy nie wie jak skończy się dana historia.

Podsumowując, ciekawy zbiór opowiadań, który pokazuje, że Jonathan Carroll potrafi również tworzyć krótkie formy. W niektórych opowiadaniach autor puszcza oczko w stronę czytelnika, odwołując się do elementów niektórych swych powieści. Jednakże minusem jest parę opowieści, które burzą cały koncept książki, aczkolwiek nie zmienia to faktu, że książkę czyta się świetnie.

Jonathan Carroll nie tylko pisze świetne powieści z pogranicza magii i realizmu, ale również jest mistrzem w tworzeniu krótkich form. Pierwszy zbiór opowiadań jest niezwykłym studium autora nad przemijaniem. Autor w charakterystyczny dla siebie sposób tworzy opowieści przepełnione realizmem magicznym. W niektórych jest go więcej, w niektórych jest go mniej. Chociaż jest...