Kathryn Harrison

Powieść historyczna, a raczej powieść obyczajowa z elementami historii osadzona w siedemnastowiecznej Hiszpanii. Bohaterkami są dwie młode dziewczyny, które różni prawie wszystko: pochodzenie, status społeczny, tryb życia. Łączy je wspólna data urodzenia, nieszczęśliwy los i wspomnienia z dzieciństwa: Maria Luisa wspomina drzewa pomarańczowe, a Francisca drzewa morwowe. Fabuła toczy się powoli, leniwie. Autorka dozuje napięcie, pokazując naprzemiennie losy obu bohaterek. W tle oglądamy trudy życia ówczesnego społeczeństwa niezależnie od miejsca urodzenia. Maria, której życie na królewskim dworze wydawać by się mogło idealne, mierzy się z donosicielstwem, intrygami, zawiścią, niespełnionymi nadziejami pokładanymi w wydaniu na świat następcy tronu. Francisca zwykła, prosta dziewczyna żyje w środowisku mocno wierzącym w zabobony. Zostaje poddana osądowi społecznemu za romans z księdzem, którego owocem było dziecko. Dodatkowo jej osobą zainteresowała się Święta Inkwizycja. Komu nie polecam tej książki? – osobom, które szukają w powieści prawdy historycznej, bo mogą się sromotnie rozczarować. Osobom, które liczą na wartką akcję, okraszoną licznymi dialogami, bo takich tu nie znajdziecie. Dla kogo będzie to przyjemna lektura? – dla osób, które lubią strumienie świadomości, dla których plastyczny opis jest ważniejszy od dialogów.