Powieść o najbardziej nieprofesjonalnej lekarce Wielkiej Brytanii. Główna postać była tak irytująca, że tylko z braku lepszej lektury pod ręką dotrwałam do końca.

Powieść o najbardziej nieprofesjonalnej lekarce Wielkiej Brytanii. Główna postać była tak irytująca, że tylko z braku lepszej lektury pod ręką dotrwałam do końca.

Książka bardzo męcząca, gdyż zawiera sporą ilość brzydko zbudowanych zdań, a bohaterowie zachowują się nienormalnie.

Książka bardzo męcząca, gdyż zawiera sporą ilość brzydko zbudowanych zdań, a bohaterowie zachowują się nienormalnie.

Niestety książka słabiutka. Zaczynając od fabuły, tłumaczenia a kończąc na bohaterach powieści.

Niestety książka słabiutka. Zaczynając od fabuły, tłumaczenia a kończąc na bohaterach powieści.

Kiepskie tłumaczenie, historia bez sensu. Mam wrażenie, że każdy z bohaterów żyje na innej planecie. Zero emocji, mnóstwo bezsensownego miotania się i przekonania, że skoro codziennie w pracy ogląda się czyjeś czyraki, to jest się dobrym człowiekiem. Nie wiem ile razy w jednej książce można o tym wspomnieć. Strata czasu.

Kiepskie tłumaczenie, historia bez sensu. Mam wrażenie, że każdy z bohaterów żyje na innej planecie. Zero emocji, mnóstwo bezsensownego miotania się i przekonania, że skoro codziennie w pracy ogląda się czyjeś czyraki, to jest się dobrym człowiekiem. Nie wiem ile razy w jednej książce można o tym wspomnieć. Strata czasu.

Tytuł tej powieści brzmi trochę jak tytuł poradnika. I to takiego niedorzeczno-niepotrzebnego. Nie lubię poradników (pewnie dlatego, że nie znoszę gdy mnie ktoś poucza),a w szczególności takich. Ale to na szczęście Hornby. On nie pisze poradników.

„Jak być dobrym” spodobała mi się od pierwszej strony. Jakoś tak trafiła do mnie ta historia i ta bohaterka. Nie jestem mężatką, ale tak właśnie wyobrażam sobie małżeństwo z dwudziestoletnim stażem, które ma dzieci i wykonuje wymagający zawód (lub przynajmniej jedna połówka wykonuje wymagający zawód). Z czasem para oddala się od siebie, przestaje dbać o siebie nawzajem i siebie samych. Popada w rutynę: praca, dom, dzieci, praca itd. Z czasem miłość powszednieje lub znika. Tak to właśnie widzę, gdy przestajesz doceniać osobę, której ślubowałeś/aś te wszystkie rzeczy, które się zwykle ślubuje zawierając związek małżeński.

Katie i David właśnie są w takiej sytuacji. Zaniedbali swoje małżeństwo i zanim się obejrzeli ona siedząc w samochodzie na parkingu w Leeds mówi mu przez telefon, że chce rozwodu. Sama nawet nie wie jak to żądanie wyszło z jej ust. Po prostu się wymsknęło, ale jest prawdziwe. Jak wiadomo jednak rozstania nie są łatwe. Dzieci, długoletni staż małżeński i wspólny majątek jeszcze utrudniają sprawę. Życie bohaterów dodatkowo komplikuje (lub ostatecznie prostuje) dość enigmatyczny gość - GoodNews. Pod jego wpływem David z zawodu „Najbardziej Gniewny Człowiek w Holloway” zmienia się w miłosiernego samarytanina, co staje się sprawdzianem wytrzymałości (może nawet karą) i lekcją pokory dla jego żony.

Jest u Hornby’ego jakaś taka współczesna, ironiczna przenikliwość. Facet nie owija w bawełnę, nie idealizuje bohaterów. Są jacy są i tyle. Przede wszystkim są prawdziwi. Czasem bezmyślni, czasem empatyczni, innym razem powiedzą coś ohydnego bliskim lub okażą naiwną dobrać obcej osobie. Hornby ma bardzo wyczulone oko na rzeczy, których inni nie zauważają. W swojej powieści Hornby’emu udaje się jednak przemycić kilka wskazówek jak być dobrym. Przede wszystkim należy dbać o siebie, bo nie pomożemy innym, gdy sami mamy się nie najlepiej. Troszczmy się o rodzinę i przyjaciół. Pomóżmy sąsiadowi. Wystarczą małe rzeczy, drobne gesty. Całego świata nie zmienimy.

Tytuł tej powieści brzmi trochę jak tytuł poradnika. I to takiego niedorzeczno-niepotrzebnego. Nie lubię poradników (pewnie dlatego, że nie znoszę gdy mnie ktoś poucza),a w szczególności takich. Ale to na szczęście Hornby. On nie pisze poradników.

„Jak być dobrym” spodobała mi się od pierwszej strony. Jakoś tak trafiła do mnie ta historia i ta bohaterka. Nie jestem...

Fajna, jak wszystkie książki Horbnego, jednak daje jej mniej gwiazdek gdyż czułam przy niej niedosyt, spodziewałam się czegoś lepszego.

Fajna, jak wszystkie książki Horbnego, jednak daje jej mniej gwiazdek gdyż czułam przy niej niedosyt, spodziewałam się czegoś lepszego.

NAJLEPSZA KSIĄŻKA HORNBIEGO!!!

NAJLEPSZA KSIĄŻKA HORNBIEGO!!!

Strasznie słaba. Historia w niej przedstawiona przypomina popularne programy typu "Dlaczego ja" czy "Ukryta prawda".

Strasznie słaba. Historia w niej przedstawiona przypomina popularne programy typu "Dlaczego ja" czy "Ukryta prawda".

Momentami zabawna, przyjemna i lekka,ale też z przesłaniem. Dość szybko się czyta. Polecam:-)

Momentami zabawna, przyjemna i lekka,ale też z przesłaniem. Dość szybko się czyta. Polecam:-)

Nie wiem czy "przeciętna" to nie zbyt dużo. Na początku wydawała się całkiem całkiem. Ale zaczęła mnie nudzić w połowie i z trudem ją przeczytałam, a to tylko dlatego, że nie lubię odstawiać nieprzeczytanej książki na półkę. Szkoda, że koniec książki był totalnie o niczym. Ale myślę, że przeczytam ją jeszcze kiedyś, za rok albo pięć, może ma jakiś chwyt podprogowy ;)

Nie wiem czy "przeciętna" to nie zbyt dużo. Na początku wydawała się całkiem całkiem. Ale zaczęła mnie nudzić w połowie i z trudem ją przeczytałam, a to tylko dlatego, że nie lubię odstawiać nieprzeczytanej książki na półkę. Szkoda, że koniec książki był totalnie o niczym. Ale myślę, że przeczytam ją jeszcze kiedyś, za rok albo pięć, może ma jakiś chwyt podprogowy ;)