Jak dla mnie super alegoria strachu przed AI, napisane w czasach kiedy o komputerach jeszcze nawet nie myślano.

Jak dla mnie super alegoria strachu przed AI, napisane w czasach kiedy o komputerach jeszcze nawet nie myślano.

Całkiem fajna a nawet bardzo fajna myśl przewodnia. Ogromna naiwność w książce, co jest standardem tego autora. Jednak mile się tego słucha. Bardzo podobna do Dnia Tryfidów choć o czym innym.

Całkiem fajna a nawet bardzo fajna myśl przewodnia. Ogromna naiwność w książce, co jest standardem tego autora. Jednak mile się tego słucha. Bardzo podobna do Dnia Tryfidów choć o czym innym.

Ciekawe zastosowanie stylu reportażu zamiast zwykłej narracji jak w powieści. Książka godna polecenia. Duża ilość wątków, ale nie psuje to odbioru.

Ciekawe zastosowanie stylu reportażu zamiast zwykłej narracji jak w powieści. Książka godna polecenia. Duża ilość wątków, ale nie psuje to odbioru.

Książka ciekawa i pełna humoru. Jednak wydaje mi się, iż autor nieco przesadził z mnogością wątków. Wyszedł z tego niezły miszmasz, jednakże czytało się przyjemnie. Rozbudza wyobraźnie, ale wciąż pozostaje mocno przeciętną pozycją z gatunku science fiction.

Książka ciekawa i pełna humoru. Jednak wydaje mi się, iż autor nieco przesadził z mnogością wątków. Wyszedł z tego niezły miszmasz, jednakże czytało się przyjemnie. Rozbudza wyobraźnie, ale wciąż pozostaje mocno przeciętną pozycją z gatunku science fiction.

Oto jedna z mniej znanych powieści giganta science fiction. I z pewnością jedna z tych, w których element naukowy został zupełnie zdominowany przez element fantastyczny. To pewnie o takich pozycjach pisał Jules Verne, poproszony o porównanie twórczości własnej i Wellsa: „Ja stosuję fizykę. On wymyśla.”

Nie znaczy to jednak, że „Pokarm bogów” jest książką mało wartościową. Wręcz przeciwnie, Wells okazał się ponownie genialnym prekursorem kolejnego kręgu tematycznego literatury SF, który traktuje o mutantach, superbohaterach, manipulacjach materiału genetycznego, nadludziach i tym podobnych zagadnieniach.

Moim zarzutem, jaki stawiam tej książce, jest fakt, że Wells przedobrzył. I nie chodzi mi o fantastyczność samego pomysłu. Nie, już „Wehikuł czasu” udowodnił, że autor fantazjować potrafi. Ale Wells zawarł w „Pokarmie bogów” również sporo satyry skierowanej pod adresem jego zaściankowych sąsiadów z hrabstwa Kent. A i naukowcom i wynalazcom nieźle się oberwało: ich bezkrytyczna postawa w stosunku do obranego, etycznie przynajmniej wątpliwego kierunku badań (odkrycie ekstremalnie silnego hormonu wzrostu) oraz niepohamowana żądza wypróbowania własnego wynalazku bez względu na możliwe negatywne konsekwencje dla środowiska podlega w tej powieści wyraźnej krytyce. „Pokarm bogów” ma równocześnie elementy powieści obyczajowej. Wells przedstawia kilka mniej lub bardziej ciekawych typów z południowoangielskiej prowincji. Jakby tego było za mało, autor opisuje równocześnie walkę z nieopatrznie wykreowanymi gigantycznymi przedstawicielami europejskiej flory i fauny, aby w końcu dojść do miejsca, w którym zabiera się za krytykę społeczną. W czasie powstania tej powieści (1904) twórczość Wellsa znajdowała się w okresie przejściowym między jego najlepiej znanymi i lubianymi „scientific romances” a dzisiaj mało lub prawie wcale nie czytanymi tekstami fantastyki politycznej. Zatem znajdą się w książce też elementy „political fiction”, wykorzystane nie tylko w celu stworzenia fantastycznej fabuły, ale również dla ośmieszenia współczesnych autorowi polityków. Trochę tego miszmaszu, moim zdaniem, za dużo.

Dopiero sam finał „Pokarmu bogów” pojednał mnie z autorem. Wells zastosował w nim elementy teorii ewolucji i doboru naturalnego, przypominając, że i człowiek, jako gatunek ssaka, jest im poddany. A z tego wynika, że w przyszłości homo sapiens zostanie, czy tego chcemy czy nie, zastąpiony przez homo superior. I, jakkolwiek taki „nadczłowiek” będzie wyglądał i funkcjonował, jego pojawienie się to tylko kwestia czasu.

Oto jedna z mniej znanych powieści giganta science fiction. I z pewnością jedna z tych, w których element naukowy został zupełnie zdominowany przez element fantastyczny. To pewnie o takich pozycjach pisał Jules Verne, poproszony o porównanie twórczości własnej i Wellsa: „Ja stosuję fizykę. On wymyśla.”

Nie znaczy to jednak, że „Pokarm bogów” jest książką mało wartościową....

Wspaniała książka z ogromnym przesłaniem. Mądra, napisana w interesujący sposób. Bardzo przyjemnie się czyta. Sama historia niesamowicie pomysłowa i oryginalna. Idea wielkich ludzi i wielkiego świata, konfliktów miedzy tym co znane i powszechne a tym co nowe i nieodkryte. Glęboka, ale nie niezrozumiała. Czytałam z zapartym tchem.

"Pokarm Bogów" jest moją pierwszą książką z gatunku science fiction. Dzięki niej zdecydowanie częściej będę sięgać po takie książki, niewykluczone że rowniez tego autora.

Wspaniała książka z ogromnym przesłaniem. Mądra, napisana w interesujący sposób. Bardzo przyjemnie się czyta. Sama historia niesamowicie pomysłowa i oryginalna. Idea wielkich ludzi i wielkiego świata, konfliktów miedzy tym co znane i powszechne a tym co nowe i nieodkryte. Glęboka, ale nie niezrozumiała. Czytałam z zapartym tchem.

"Pokarm Bogów" jest moją pierwszą książką...