"Ja, diablica" to moja pierwsza przygoda z tą autorką. I od razu bardzo udana. Szczerze muszę przyznać, że tego typu literatura, nigdy nie była w zasięgu moich zainteresowań. A to przez to, że kojarzyła mi się, z dziecięcymi fascynacjami magią, wampirami i innymi szatańskimi sprawkami. Jednak traf chciał, że przypadkiem coraz częściej zaczęłam trafiać na tego typu tytułu. I zaczęłam się do niej przekonywać. Miało to miejsce między innymi, dzięki tej książce.
Bardzo dużym plusem książki jest jej akcja. Mnie wciągnęła bardzo, co sprawiło, że przeczytałam ją praktycznie w ciągu 24 godzin. Ona po prostu rozsiada się w naszej głowie i nie daje nam spokoju, dopóki nie dobrniemy do ostatniej kropki. Tak po diabelsku, w końcu to książka o Niższej Arkadii.
Drugim, wielkim plusem są bohaterowie. Nietuzinkowi, bo w większości pochodzą z piekła i obdarzenie są niespotykanymi mocami. Czytająć perypetie diabłów, wydają się oni jacyś ... ludzcy. I może właśnie to sprawia, że tak dobrze czyta się te książkę. Poruszając temat bohaterów, trzeba wspomnieć, o najlepszej, według mnie kreacji bohatera. A jest nią Piotruś. Wielka miłość Wiktorii, która nie ma odwagi wyznać mu uczyć, a chłopak jej niczego nie ułatwia, bo... sam nie wie czego chce. W tym całym swoim rozmemłaniu jest tak sympatyczny, że długo zostanie w pamięci.
Dobrze wykreowane postaci biorą udział w ciekawych wydarzeniach. To nie tylko bal u Szatana, rodem z Bułhakowa, ale przede wszystkim, chcą ratować ludzi! Nie niszczyć, kusić do złego, ale ratować. Czy im się to uda? Zachęcam do przeczytania książki.

"Ja, diablica" to moja pierwsza przygoda z tą autorką. I od razu bardzo udana. Szczerze muszę przyznać, że tego typu literatura, nigdy nie była w zasięgu moich zainteresowań. A to przez to, że kojarzyła mi się, z dziecięcymi fascynacjami magią, wampirami i innymi szatańskimi sprawkami. Jednak traf chciał, że przypadkiem coraz częściej zaczęłam trafiać na tego typu tytułu. I...