Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ale to już było - chciałoby się zanucić po lekturze "Anielskiego ognia". Bohaterowie, historia, problemy, motywy, przeciwnicy - wszystko to już się pojawiło, wszystko to jest boleśnie wtórne w stosunku do oryginału. Owszem, zdaję sobie sprawę z tego, że obecnie wszystkie młodzieżówki flirtujące z fantastyką są do siebie mocniej lub mniej podobne, ale C.A. Moulton przekracza wszystkie granice - bierze wszystko, co jej się spodoba i miesza. Teoretycznie powinno wyjść - w praktyce okazuje się płaskie, bezbarwne i nie budzące żadnych choćby letnich uczuć. Czytelnik nie kibicuje bohaterom, bo nie czuje, że są kimś więcej niż kolejnymi schematami. Część wydarzeń czy zachowań nie ma bladego sensu, bo brak w nich jakiegokolwiek zaangażowania emocjonalnego postaci czy choćby logiki wynikającej z ciągłości przyczynowo-skutkowej książki. A są w tekście tylko dlatego, by Moulton mogła odkreślić sobie kolejny zrealizowany schemat młodzieżówki [mówię tu np. o ojcu Ellie zachowującego się iście karykaturalnie czy o scenie łazienkowej po imprezie halloweenowej]. Nie polecam, a sobie na przyszłość zalecam większą roztropność przy wyborze młodzieżówki jako lektury [pewnie i tak nic z tego nie wyjdzie, ale sama siebie ostrzegałam].