„Córki Nipponu nie płaczą” to typowe, przestarzałe romansidło. Trzeba oddać autorce, że się starała zachować realia i klimat, ale z co drugiego zdania – a całej fabuły wręcz – przebija taki brak wrażliwości i taka zaściankowość, że to aż wstyd. No, czasy były inne, ale co z tego? W związku zaś z czasami, wydawcę należy zapytać, po co w zasadzie wypuścił na rynek coś tak archaicznego. Niby styl do wyrzygania banalny a całości tak wtórna, że łatwo przewidzieć zakończenie, zatem nie powinna budzić żadnych głębszych wrażeń, ale ciekawa jestem, czy autorka nie widziała własnej niekonsekwencji i nietolerancji. Główną osią konfliktu jest chrześcijański Amerykanin, który zakochuje się ze wzajemnością w Japonce-komunistce i aby być z nią w pełni szczęśliwym, stawia warunek, aby dziewczyna przeszła na chrześcijaństwo. No co to, kurwa, za problemy ja się pytam? Kogo obchodzi, co dziewczyna wyznaje albo nie i dlaczego dla tego ograniczonego, nietolerancyjnego i prymitywnego typa to jest taki problem? I jeszcze to, że bohater widzi w chrześcijaństwie antytezę dla komunizmu, ale aby przekonać swoją wybrankę do religii, stosuje takie same metody przymusu, jak komuniści do swojej ideologii: albo mało wyrafinowana propaganda, albo wyznaczenie terminu – dwa miesiące, kochanie, i masz się nawrócić, chociaż stronę wcześniej deklarowałem coś wręcz przeciwnego, a jak nie to cóż. Swoją drogą jego ukochana też musiała być głupią gęsią, żeby dla takiego buraka stracić głowę. Flaki mi się przewracały momentami, nie cierpię takiego podejścia.

„Córki Nipponu nie płaczą” to typowe, przestarzałe romansidło. Trzeba oddać autorce, że się starała zachować realia i klimat, ale z co drugiego zdania – a całej fabuły wręcz – przebija taki brak wrażliwości i taka zaściankowość, że to aż wstyd. No, czasy były inne, ale co z tego? W związku zaś z czasami, wydawcę należy zapytać, po co w zasadzie wypuścił na rynek coś tak...