Moje dotychczasowe próby odświeżenia młodzieńczej fascynacji SF kończyły się mniejszym lub większym zawodem, z jednym tylko chlubnym wyjątkiem w postaci twórczości Lema. Tym cenniejsze jest dla mnie ponowne odkrycie pisarstwa Le Guin i odnalezienie w nim tak pożądanej dojrzałości.
Tym razem rzecz zaczyna się jak standardowa przygodowa SF, z nieustraszonym, grubo ciosanym wewnątrz i z zewnątrz bohaterem na pierwszym planie. Na szczęście jest to tylko zasłona dymna i szybko następuje przeskok do charakterystycznej dla Le Guin narracji, eleganckiej i lekko onirycznej, ale zarazem bardzo przystępnej. To prawdziwa sztuka pisać w ten sposób. A przecież narracja to tylko powłoka tej prozy.
Cały świat, w którym umieszcza autorka akcję kolejnych tomów cyklu Ekumena, zarysowany jest z ogromnym rozmachem, ale jednocześnie z wieloma uproszczeniami. Najważniejsza jest bowiem przestroga, którą Le Guin za pomocą tych fantastycznych rekwizytów wykrzykuje, zawzięcie i niestety retorycznie stawiając pytania o kondycję gatunku, do którego przynależy.
Przedstawiciele tegoż gatunku, którzy szukają w lekturze pociechy i pokrzepienia, powinni się zwrócić ku innym księgom.

Moje dotychczasowe próby odświeżenia młodzieńczej fascynacji SF kończyły się mniejszym lub większym zawodem, z jednym tylko chlubnym wyjątkiem w postaci twórczości Lema. Tym cenniejsze jest dla mnie ponowne odkrycie pisarstwa Le Guin i odnalezienie w nim tak pożądanej dojrzałości.
Tym razem rzecz zaczyna się jak standardowa przygodowa SF, z nieustraszonym, grubo ciosanym...