Nie należy spodziewać się epopei. Wydarzeń zapierających dech w piersi. Bohaterów na miarę herosa. Andriej, główna postać powieści, tak przedstawia swoją drużynę: „Jedyne, co umiem, to trzymać w garści Miecz Bez Imienia. Jean to silny, sprawny fizycznie romantyk, ale jednocześnie bezbronny i tchórzliwy panikarz. Weronika, posiadaczka pięknego nosa, jest tylko niedouczoną wiedźmą, a to gorsze niż katastrofa. Taki mam oddział specjalny szybkiego reagowania”. Należy dodać jeszcze Liję, wiecznie niezadowoloną nastolatkę, która pełni honory pazia, czyli opiera i karmi rycerza i jego giermka. Sami przyznacie, że nie przypominają drużyny pierścienia, ale radzą sobie całkiem nieźle. Zwłaszcza z zabawianiem czytelnika. Bo o to przede wszystkim w tej książce chodzi. Autor puszcza oczko do czytelnika, mruga do niego i sprawia, iż jego bohaterom przytrafiają się niecodzienne przygody. Ot, choćby spędzenie wieczoru z miłą, kościstą panią, to znaczy ze Śmiercią, podczas którego alkohol leje się strumieniami, a biesiadnicy wyśpiewują smętne rosyjskie dumki. Albo wprowadzenie wojskowego drylu w szeregi piekielnych zastępów. Albo... Może lepiej poczytajcie sami, nie będę wam odbierać tej przyjemności. Dodatkową i bardzo istotną sprawą jest język powieści. Naprawdę jest solidnie przetłumaczona, z dbałością o to, by żart pozostał żartem, a język był pełen swady gawędziarza, a nie literówek. Polecam.

Nie należy spodziewać się epopei. Wydarzeń zapierających dech w piersi. Bohaterów na miarę herosa. Andriej, główna postać powieści, tak przedstawia swoją drużynę: „Jedyne, co umiem, to trzymać w garści Miecz Bez Imienia. Jean to silny, sprawny fizycznie romantyk, ale jednocześnie bezbronny i tchórzliwy panikarz. Weronika, posiadaczka pięknego nosa, jest tylko niedouczoną...