W literaturze science fiction i cyberpunk nie ma nazwiska bardziej wpływowego od Williama Gibsona. Autor ten jest uważany za jednego z prekursorów gatunku i nieprzerwanie dostarcza czytelnikom opowieści, które przenoszą ich w mroczne, futurystyczne światy, pełne zaawansowanej technologii, moralnych dylematów i zaskakujących zwrotów akcji. W tej recenzji skupimy się na dziesięciu fascynujących opowiadaniach Gibsona, które pozostawiają niezatarte wrażenie i skłaniają do refleksji nad przyszłością i kondycją ludzką w erze technologicznego postępu.

Pierwszym opowiadaniem jest swego rodzaju esencja cyberpunkowego świata. Fabuła toczy się futurystycznym świecie pełnym zaawansowanej technologii, gdzie bohater, Johnny, pełni rolę kuriera danych z implantem w mózgu. Gibson doskonale tworzy akcję z lekkim napięciem, tworząc historię, która naprawdę wciąga. Świat jest mroczny, pełen cybernetycznych implantów. Gibson jest mistrzem tego typu kreacji, a Johnny Mnemonic to doskonały przykład jego zdolności w tej tematyce. Opowiadanie doskonale oddaje atmosferę przyszłości, bliskiej przyszłości, z ukrytym podtekstem związanym z zagrożeniem uzależnienia się od technologii.

Kolejnym, równie ciekawym opowiadaniem w tym zbiorze jest Kontinuum Gernsbacka. Gibson tym razem zabiera nas w surrealistyczny świat wizji przyszłości z okresu lat 30-tych dwudziestego wieku. Eksperymentuje tutaj z kontrastem między wyidealizowaną wizją przyszłości, a rzeczywistością. Opowiadanie ukazuje, że wizje przyszłości ewoluują i wpływają na naszą rzeczywistość. To swego rodzaju refleksja nad tym, ze współczesna wizja przyszłości różni się od tych, które były kształtowane w przeszłości. Nasze marzenia i lęki odnośnie przyszłości wciąż wpływają na nasze podejście do technologii i ogólnego postępu.

Trzecim z kolei opowiadaniem jest Kawałki holograficznej róży, które jest pełne subtelności i melancholii. Gibson skupia sie na technologii holograficznych róż. Zręcznie łączy elementy osobistej historii z technologicznym postępem, co sugeruje, że technologia służyć może do przechowywania wspomnieć i emocji. To kolejne opowiadanie w którym Gibson jest mistrzem eksploracji relacji między technologią a ludzkimi uczuciami. Pozostawia w czytelniku silne wrażenie i skłania do refleksji nad naszą zależnością od technologii.

Pasujący gatunek to 4 z kolei opowiadanie, które eksploruje temat obcości i potrzeby przynależności. Gibson pokusił się o przedstawienie nam mrocznego obrazu obcych istot, które przybierają ludzką formę, aby znaleźć swoje miejsce w naszym społeczeństwie. Są tu elementy przerażające, ale równie fascynujące, ponieważ, co oznacza bycie obcym i jakie kompromisy gotowi jesteśmy podjąć, aby pasować do otaczającego nas świata. Gibson zachęca nas zatem nad głębszym zastanowieniem się nad własnym stosunkiem do obcości i inności.

Kolejnym opowiadaniem jest W głębi lądu., które przenosi czytelnika w odległe rejony kosmosu i eksploruje temat kontaktu z obcymi formami życia. Doskonale zbudowane napięcie i atmosfera grozy, ukazuje, że nieznane może być bardzo przerażające. Izolacja i brak zrozumienia w obliczu kosmicznych tajemnic, stają się tutaj głównym źródłem lęku. Gibson przypomina nam, że eksploracja kosmosu niesie ze sobą nie tylko fascynację z samego odkrywania, ale także stanowi potencjalne zagrożenie dla całego gatunku ludzkiego.

Czerwona gwiazda to dość fajne i zarazem dobrze przemyślane opowiadanie, w którym mamy elementy nauki, wiary w kosmiczną eksplorację. Konfrontacja księdza z naukowcem. Gibson prowokuje czytelnika i skupia uwagę na fundamentalnych kwestiach ludzkiego istnienia. Zachęca do rozważań na temat naszych przekonań i naszego miejsca w kosmosie.

Hotel New Rose to spisek, moralne dylematy i technologia, ja kto u Gibsona. Opowiadanie skupia sie na dwóch mężczyznach, którzy biorą udział w spisku przeciwko korporacji. W miarę rozwijającej fabuły, dochodzimy do refleksji nad tematami takimi jak poświęcenie, lojalność czy moralne wybory. Gibson tutaj doskonale adaptuje kwestię moralności w futurystycznym świecie.

Powoli dochodzimy do końca, trzecim od końca opowiadaniem jest Zimowy Targ. W opowiadaniu eksplorujemy sztukę i technologię, oczami artysty, który wykorzystuje zaawansowane technologię do tworzenia dzieł sztuki. Myślę, że to dość ciekawe opowiadanie, w kontekście ostatniego rozwoju różnych SI udostępnionych ludziom. Niektórzy to bardzo krytykują, ale podobnie jak Gibson, uważam, że jednak pomimo wszechobecnej technologii ludzkie emocje i wyrażanie artystycznego geniuszu nadal ma swoje miejsce. Zatem to opowiadanie jest dość mocno aktualne i może skłaniać do refleksji, że nawet w świecie przesyconym technologią, sztuka nadal jest źródłem inspiracji i piękna, nieważne jakie narzędzia wykorzystujesz do jej tworzenia.

Przedostatnim opowiadaniem jest Pojedynek. Mroczne i brudne, trochę ciężko, pokazuje pewną dehumanizacje i brutalność, okrutne rozrywki. To swego rodzaju ostry bez ogródek komentarz na temat ludzkiej natury i tendencji do dehumanizacji. To trochę takie wyzwanie rzucone czytelnikowi, że będzie musiał zmierzyć się z brutalnością, w kontekście nadchodzącego futurystycznego świata.

No i ostatnim opowiadaniem jest absolutny klasyk - Wypalić Chrome. Klasyka cyberpunka, na poziomie Neuromancera. Świat hakerów, technologia, zdrady, włamania. To historia o podejmowaniu ryzyka i poświeceniu, o dwóch hakerach, którzy próbują włamać się do korporacyjnej bazy. W opowiadaniu mamy typowy cybernetyczny świat, estetyka, emocje, korporacje - główne elementy. To też kolejny przykład konkretnego definiowania podgatunku, jakim jest Cyberpunk.

Uważam, że wszystkie opowiadania Williama GIbsona są pomysłowe, i głębokie, są swego rodzaju odważnym eksperymentem. Widać w nich, że Gibson nie boi się poruszania dogłębnych tematów na temat ludzkości, dehumanizacji, technologii, obcości czy moralności. Opowiadania prowokują a czytelnik po ich przeczytaniu z pewnością pozostaje z rozważaniami na temat bliskiej i nie tak odległej przyszłości oraz naszego miejsca w świecie technologicznych cudów i równocześnie wyzwań.

William Gibson to z pewnością wizjoner literatury sci-fi, który ciągle przekracza granice, prowokuję. Każdy pasjonat tego typu gatunku powinien wynieść z jego twórczości dużo dobrego. I osobiście polecam każdemu. :)

W literaturze science fiction i cyberpunk nie ma nazwiska bardziej wpływowego od Williama Gibsona. Autor ten jest uważany za jednego z prekursorów gatunku i nieprzerwanie dostarcza czytelnikom opowieści, które przenoszą ich w mroczne, futurystyczne światy, pełne zaawansowanej technologii, moralnych dylematów i zaskakujących zwrotów akcji. W tej recenzji skupimy się na...

Wyjątkowy zbiór... Gibson w doskonały sposób wpisuje codzienne, uniwersalne dylematy, rozterki w cudny świat, barwy świat SF... dla mnie: nie zapomniana podróż przez inne światy w gdybaniu nad człowiek, uczuciami...

Wyjątkowy zbiór... Gibson w doskonały sposób wpisuje codzienne, uniwersalne dylematy, rozterki w cudny świat, barwy świat SF... dla mnie: nie zapomniana podróż przez inne światy w gdybaniu nad człowiek, uczuciami...

Opowiadania Gibsona (które czytałam w zbiorku "Johnny Mnemonic") to literatura wymagająca.
Gdy czytałam je po raz pierwszy, nie rozumiałam zachwytów. Dziwne, niezrozumiałe - myślałam.
Potem, po kilkunastu latach sięgnęłam po te opowiadania ponownie. I jestem zachwycona i zauroczona!
Trzeba je czytać bardzo uważnie, Gibson to mistrz, który cały sens wypowiedzi potrafi zamknąć w jednym zdaniu lub wręcz słowie.
Zwłaszcza te na granicy jawy i snu, jak "Kawałki holograficznej róży", gdzie miesza się nie tylko jawa ze snem, ale sen ze snem.
Cyberpunk to historia o bezradności człowieka wobec molochów korporacji, globalizacji. To historia o ludziach, którzy próbują wyrwać się systemowi, żyć na przekór.
Ale owe "na przekór" ma cenę, często wysoką. Cyberpunk to historia samotności, zdrady bliskich i najbliższych, którą odczuwasz najmocniej gdy uciekasz, szukasz pomocy, a spojrzenia ludzi zatrzaskują się jak żaluzje okien. Odczuwasz najmocniej gdy siedzisz w pokoiku (leżu?) hotelu kapsułkowego i dbasz by nie zaczepił cię reflektor śmigłowca, który szuka właśnie ciebie. I mimo to nie tracisz nadziei, że na tym świecie istnieje jeszcze prawdziwe uczucie ("Hotel New Rose").
Cyberpunk to pytania o człowieczeństwo. I próba znalezienia na to pytanie odpowiedzi.
"Johnny Mnemonic" to zbiór opowiadań dla tych, którzy lubią delektować się lektura, wgłębiać się w każde zdanie. To nie jest książka na "poczytanie" na przystanku, w poczekalni, między jednym a drugim zajęciem.
Nie niszczcie sobie przyjemności odkrycia zbuntowanego świata tych, którzy wierzą w bezinteresowną miłość i przyjaźń.

Opowiadania Gibsona (które czytałam w zbiorku "Johnny Mnemonic") to literatura wymagająca.
Gdy czytałam je po raz pierwszy, nie rozumiałam zachwytów. Dziwne, niezrozumiałe - myślałam.
Potem, po kilkunastu latach sięgnęłam po te opowiadania ponownie. I jestem zachwycona i zauroczona!
Trzeba je czytać bardzo uważnie, Gibson to mistrz, który cały sens wypowiedzi potrafi...

Tak, widziałem film Johnny Mnemonic. Niesamowite jak z krótkiego opowiadania wyciśnięto wszystko by utworzyć półtoragodzinny film. Oczywiście sporo dodano ale faktycznie pokrywają się... tam gdzie powinny. I dopiero po przeczytaniu opowiadania rozumie się pewne niuanse.

Ogólnie rzecz biorąc książka - zbiór opowiadań, zmęczyła mnie. Rozumiem, że autor czuł się jak bóg słowa pisząc je. Te porównania, opisy, piękne i nowoczesne słowa. Ale na wąsy Tesli! Mgła słów przysłaniała momentami treść! Oczy mi się szkliły kiedy czytałem:

"Ukryty w pustej konsoli dowodzenia atrapy statku autostradowego, czekałem w windzie niczym jakaś tajemnica, zaczajona za czarodziejską półką na książki z niesamowitymi opowieściami dla dzieci. Statek był rekwizytem, fragmentem dekoracji, podobnym do tych bawarskich chatek przylepionych do gipsowej góry w lunaparku - niezły efekt, ale nie do końca konieczny"

Brzytwa Ockhama rozgrzała by się do czerwoności... Najbardziej czytelne opowiadania, Gibson napisał z innymi. Według mnie najlepszym opowiadaniem jest "Czerwona gwiazda, orbita zimowa" pisane z Bruce'em Sterling'iem. Fantastyczne opowiadanie w którym pojawiają się śladowe nawiązania do Polski... i Brygady Kryzys :D

Całość to dobre wątki i pomysły, świetny posmak silikonowego świata... ale utopione w słowach które mało wnoszą. Wrzucam to do mojego kompa i programu który pisałem przez lata po nocach. Dzieli to na dwie książki... ta druga to liryka. Zostanę przy epice.

Tak, widziałem film Johnny Mnemonic. Niesamowite jak z krótkiego opowiadania wyciśnięto wszystko by utworzyć półtoragodzinny film. Oczywiście sporo dodano ale faktycznie pokrywają się... tam gdzie powinny. I dopiero po przeczytaniu opowiadania rozumie się pewne niuanse.

Ogólnie rzecz biorąc książka - zbiór opowiadań, zmęczyła mnie. Rozumiem, że autor czuł się jak bóg słowa...

Klimaty cyberpunku towarzyszą mi odkąd pamiętam. Niestety ostatnio pod wpływem refleksji nad tym tematem, doszedłem do wniosku, że właściwie znam je głównie z filmów i gier komputerowym, z książek praktycznie w ogóle.

Niedobrze pomyślałem. Czas to zmienić i pogrzebać trochę w temacie i przygotować listę kilkunastu powieści. Ostatnio czytałem Futu.re Dmitria Glukhovskiego, którego opowieść w jakimś stopniu wpisuje się w cyberpunkową rzeczywistość (przeludnienie, rozwój technologii),jednak jeśli chce się lepiej poznać jakiś klimat trzeba sięgnąć do korzeni, co też uczyniłem kierując się ku latom 80 gdy William Gibson tworzył swoje kultowe opowiadania, które wraz z powieściami Neuromancer, Graf Zero i Mona Liza Turbo tworzą Trylogię ciągu i stanowią wyznacznik cyberpunku. Przed Gibsonem był właściwie tylko Philip K. Dick, który swym Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?” dał pierwszy impuls, tworząc przy okazji niezwykłe dzieło, które potem zostało genialnie zekranizowane. Któż nie zna Blade Runnera?:)

W zbiorze opowiadań Johnny Mnemonic czytelnik znajdzie wspomniane cyberpunkowe opowiadania (Johnny Mnemonic, New Rose Hotel i Wypalić Chrom).Opowiadania te kreślą obszar, kształt i granice cyberpunkowej rzeczywistości, w które dominuje kult technologii i upadek zasad moralnych, a bohaterowie zatracili jednoznaczne cechy dobry-zły i lawirują między obiema sferami, które przestają być tak dostrzegalne, choć ich walka z przeciwnikiem okazuje się walką, w której to oni stają po jasnej stronie. W samym opowiadaniu o Johnnym Mnemonicu nie jest to tak wyraźne, jak w filmie z Keanu Reevsem gdzie główny bohater Johnny przemycając dane w twardym dysku umieszczonym w mózgu stał zbawcą przeludnionego świata cierpiącego z powodu zżerającej go choroby, na którą „lek” bohater nosił zakodowany w umyśle.

Świat Gibsona jest ponurą wizją rzeczywistości. Mamy tu przemytników, cybernetycznych włamywaczy, sztuczne wszczepy i części ciała. Zasady moralne zatraciły się w brutalnej rzeczywistości i dawno przestały mieć znaczenie. Bohaterowie w świecie przyszłości zmagają się z rzeczywistością przygotowaną im przez innych, wymuszony kult technologii, atrakcyjności i dążenia do bogactwa, które może jedynie zapewnić najnowsza para oczu, czy zaawansowane technologicznie przeszczepy części ciała, które zamieniają się w śmiercionośną broń. Gibson budzi refleksje na temat drogi jaką może przemierzyć ludzkość oddając prym technologicznym rozwiązaniom, które dzisiaj stają się codziennością i właściwie niezbędną częścią życia. Jego teksty stanowią nie tylko wizje przyszłości, ale też krytykę konsumpcjonizmu, kultu ciała i technologii. Zarazem ukazując tak mroczną, dekadencką wizję, robi to w sposób bogaty i piękny. Jego teksty są literacko doskonałe i mam nadzieje, że powieści, choć w połowie dorównają stylowi prezentowanemu przez autora w tych krótkich tekstach.

„Tydzień przed wyjazdem do Wiednia zabrałem cię do Barcelony. Pamiętam twoje włosy, zwinięte pod szarym beretem, odbicie wysokich, mongolskich kości policzkowych w oknach wystawowych starych sklepików. Szliśmy Rambalas do fenickiego portu, pod szklanym dachem Mercado, gdzie sprzedawali afrykańskie pomarańcze.”

Polecam zbiór opowiadań nie tylko te trzy cyberpunkowe opowieści, ale i pozostałe siedem, z których trzy napisał Gibson z innymi autorami. Utrzymane w klasycznym stylu s-f są równie ciekawe i warte uwagi nie tylko ze względu na świetny styl, ale również na ich wartość poznawczą, impuls do refleksji. Niezwykłe jest też to, że zamykając swoje często w futurystycznej rzeczywistości opowieści Gibson wtłacza uniwersalne problemy związane z miłością czy sensem życia. Kawał dobrej s-f. Polecam gorąco!

https://ksiazkizklimatem.wordpress.com/2016/05/10/william-gibson-johnny-mnemonic-zbior-opowiadan/

Klimaty cyberpunku towarzyszą mi odkąd pamiętam. Niestety ostatnio pod wpływem refleksji nad tym tematem, doszedłem do wniosku, że właściwie znam je głównie z filmów i gier komputerowym, z książek praktycznie w ogóle.

Niedobrze pomyślałem. Czas to zmienić i pogrzebać trochę w temacie i przygotować listę kilkunastu powieści. Ostatnio czytałem Futu.re Dmitria Glukhovskiego,...

Świetny, wizjonerski zbiorek, lektura obowiązkowa dla każdego miłośnika sf - i nie tylko.

Świetny, wizjonerski zbiorek, lektura obowiązkowa dla każdego miłośnika sf - i nie tylko.

Świetny zbiór opowiadań (czego po Gibsonie należało się spodziewać ;),wiadomo, że jedne są lepsze od innych, ale ogólnie wszystkie trzymają wysoki poziom. Moim konikiem są te rozgrywające się w świecie Trylogii Ciągu, ale ogólnie wszystkie są warte polecenia ;)

Świetny zbiór opowiadań (czego po Gibsonie należało się spodziewać ;),wiadomo, że jedne są lepsze od innych, ale ogólnie wszystkie trzymają wysoki poziom. Moim konikiem są te rozgrywające się w świecie Trylogii Ciągu, ale ogólnie wszystkie są warte polecenia ;)

Tytułowe opowiadanie zupełnie nie przypadło mi do gustu i dlatego darowałam sobie pozostałe. Być może po prostu science fiction nie jest dla mnie...

Tytułowe opowiadanie zupełnie nie przypadło mi do gustu i dlatego darowałam sobie pozostałe. Być może po prostu science fiction nie jest dla mnie...