Wypalić Chrom

Jeszcze jedna kolekcja Williama Gibsona. Tym razem skromniejsza, albowiem Wypalić Chrom stanowi mały (bo liczący zaledwie 200 str.) zbiór krótkich, wcześniejszych opowiadań ojca cyberpunku.
Z opowiadaniami jest podobnie jak z Trylogią Ciągu - przedstawiają ciekawe koncepty, elementy wielkiego, bogatego świata, który wykreował archetyp cyberpunkowej dystopii, ale pod względem narracji chwilami kuleje. Autor za dużo stosuje niedopowiedzeń, skrótów, metafor, które trudno odszyfrować, często używa zmyślone pojęcia które nie są szczególnie jasno wyjaśnione. Przewaga taka jest nad Trylogią Ciągu, że są to zaledwie 20 stronicowe opowiadania, i jak odbijemy się od jednej historii, mamy okazję szybko wciągnąć się w następną. A kilka jest naprawdę wciągających - bardzo klimatyczne, nowocześnie opowiadane, pokazujące ciekawy świat pełen mroku, brudu, często w formie wciągającej, kryminalnej opowieści.
Szczególnie Johnny Mnemonic, czyli pierwsze opowiadanie Williama Gibsona, które czyta się szybko, przyjemnie i zawiera wszystko co najbardziej lubimy w cyberpnunku w bardziej pulpowym, rozrywkowym rozumieniu.
Widać też, że jak William Gibson tworzył tutaj zarysy wątków i konceptów, które później rozwinął w trylogii Ciągu. Johnny Mnemonic to protoplasta Neuromancera (ale dużo bardziej zwarty i klarowny),zaś Wypalić Chrom Graf Zero - nawet niektóre postacie się powtarzają z dokładnie tymi samymi imionami i cechami.
Nie jest to idealna literatura, William Gibson posiada ciężki styl pisania, ale fani gatunku z pewnością znajdą przynajmniej kilka historii, które ich wciągną. Na uznanie zasługuje śliczne polskie wydanie Wydawnictwa Mag - stylowa, sztywna okładka, z czerwoną zakładką, szorstki i żółty papier który łatwo się wertuje i nie odbija światła. Niestety nie obyło się bez literówek, momentami naprawdę dziwnych.

https://www.facebook.com/photo?fbid=621080366694166&set=a.505486964920174

Jeszcze jedna kolekcja Williama Gibsona. Tym razem skromniejsza, albowiem Wypalić Chrom stanowi mały (bo liczący zaledwie 200 str.) zbiór krótkich, wcześniejszych opowiadań ojca cyberpunku.
Z opowiadaniami jest podobnie jak z Trylogią Ciągu - przedstawiają ciekawe koncepty, elementy wielkiego, bogatego świata, który wykreował archetyp cyberpunkowej dystopii, ale pod...

Zbiór krótkich opowiadań Gibsona. Mimo upływu lat niepokoi swoim wydźwiękiem. Podstawą wartości tych tekstów jest przywołana w nich spójna wizja wiarygodnej przyszłości. Opowiadania kreślą rozpoznawalny portret współczesnych problemów z kondycją człowieka na czele. barierą dla wielu osób może być rozbudowany język

Zbiór krótkich opowiadań Gibsona. Mimo upływu lat niepokoi swoim wydźwiękiem. Podstawą wartości tych tekstów jest przywołana w nich spójna wizja wiarygodnej przyszłości. Opowiadania kreślą rozpoznawalny portret współczesnych problemów z kondycją człowieka na czele. barierą dla wielu osób może być rozbudowany język

Johnny Mnemonic i Barbarzyńcy to istne perełki. Bardzo polubiłam "abstrakcyjny" styl Gibsona. Co prawda wolę go w dłuższych opowiadaniach, ale dawkowanie sobie mini historii jest niebywale przyjemne. Polecam czytać z przerwami.

Johnny Mnemonic i Barbarzyńcy to istne perełki. Bardzo polubiłam "abstrakcyjny" styl Gibsona. Co prawda wolę go w dłuższych opowiadaniach, ale dawkowanie sobie mini historii jest niebywale przyjemne. Polecam czytać z przerwami.

Zbiór stylowych opowiadań ojca cyberpunku. Lektura jest satysfakcjonująca i, przepraszam za to dziwne wyrażenie, pobudza zmysł estetyczny, ale czytelnik musi wiedzieć na co się pisze. W "Wypalić Chrom" cyberpunkowa forma znacznie bowiem przeważa nad treścią, zwłaszcza w tych opowiadaniach, które Gibson pisał solo (bo mamy w tym tomie również utwory napisane wspólnie z innymi autorami). To nie jest z mojej strony zarzut, tylko przestroga - nie wszyscy fani science-fiction lubią taką literaturę.

Jeżeli chodzi o poszczególne opowiadania, to chciałbym wyróżnić dwa - jedno pozytywnie, jedno negatywnie. Dla mnie najbardziej poruszającym i zapadającym w pamięć utworem w tym zbiorze jest "Zimowy targ", emocjonalna opowieść o bliskości, transhumanizmie i ludzkiej duszy. Szkoda, że w żadnej przedmowie (a do zbioru dołączono aż dwie - jedną pióra Bruce'a Sterlinga, drugą samego Gibsona) nie znalazła się choćby krótka wzmianka o tym opowiadaniu. Z kolei zdecydowanie rozczarował mnie "Johnny Mnemonic". Znam i bardzo lubię kiczowaty film z Keanu Reevesem nakręcony na podstawie tego utworu. W stosunku do literackiego pierwowzoru miałem wysokie oczekiwania, tymczasem okazał się on cokolwiek... pustawy. Jest to tym bardziej przykre, że właśnie w "Johhnym Mnemonicu" debiut zalicza postać jednej z prawdziwych ikon cyberpunku - Molly Millions.

Dodatkowy plusik dla Gibsona za Brygadę Kryzys... chociaż ja nie określiłbym muzyki tego zespołu jako "częstochowskie reggae".

P.S. Czy ktoś jeszcze ma wrażenie, że Bruce Sterling pisząc przedmowę postawił sobie za cel sprawić, by czytelnik poczuł się jak idiota z potężnymi brakami w słownictwie?

Zbiór stylowych opowiadań ojca cyberpunku. Lektura jest satysfakcjonująca i, przepraszam za to dziwne wyrażenie, pobudza zmysł estetyczny, ale czytelnik musi wiedzieć na co się pisze. W "Wypalić Chrom" cyberpunkowa forma znacznie bowiem przeważa nad treścią, zwłaszcza w tych opowiadaniach, które Gibson pisał solo (bo mamy w tym tomie również utwory napisane wspólnie z...

Niestety ta pozycja to nie moja liga. Nie jestem wielkim fanem tego typu literatury , ale ten zbiór opowiadań sam siebie pogrąża. Niektóre ( większość) nawet nie wiem do końca o czym tak naprawdę były. Dla mnie duży zawód

Niestety ta pozycja to nie moja liga. Nie jestem wielkim fanem tego typu literatury , ale ten zbiór opowiadań sam siebie pogrąża. Niektóre ( większość) nawet nie wiem do końca o czym tak naprawdę były. Dla mnie duży zawód

Nie podobało mi się żadne opowiadanie, a dodatkowo mam już dosyć techno bełkotu na następne kilka lat chyba. Łączysz ze sobą kilka słów które razem nic nie znaczą, typu nie wiem "neonowy żółw szybował na krawędzi mgły peryferyjnego chipu" i chyba już jesteś pisarzem tworzącym w gatunku cyberpunk, opowiadania nie muszą mieć w sobie tego czegoś. Później czytelnicy przeglądając analizę opowiadania na Wikipedii dowiedzą się, że oczywiście miałeś na myśli, iż bohater lubi na śniadanie struclę z serem. Ehh kiedyś czytałem Neuromancera i nie pamiętam, żeby mnie tak wymęczył.

Nie podobało mi się żadne opowiadanie, a dodatkowo mam już dosyć techno bełkotu na następne kilka lat chyba. Łączysz ze sobą kilka słów które razem nic nie znaczą, typu nie wiem "neonowy żółw szybował na krawędzi mgły peryferyjnego chipu" i chyba już jesteś pisarzem tworzącym w gatunku cyberpunk, opowiadania nie muszą mieć w sobie tego czegoś. Później czytelnicy...

Pierwsze opowiadania raczej zniechęciły mnie i nieco rozczarowały. To był mój pierwszy kontakt z autorem, o którym wcześniej słyszałem dużo dobrego, a więc i oczekiwania miałem wysokie. Później było już coraz lepiej, a ostatnie z opowiadań są w moich oczach arcydziełami.

Faktem jest, że krótka forma chyba nie idzie w parze ze stylem narracji pana Gibsona - wpadamy w środek świata, o którym nic nie wiemy, otacza nas pseudonaukowy (na ten moment) bełkot i słowa, które budzą skojarzenia odmienne od tego, w jaki sposób zostały użyte w tekście. Prędzej czy później to się zmienia i cała historia nabiera sensu, choć nieraz dopiero w ostatnim akapicie.

Być może taki był zamysł, a może chodziło o zmuszenie czytelnika do przeczytania opowiadania dwa razy. Za drugim razem sprawia o wiele więcej przyjemności i jest mniej dezorientujące, choć tracimy efekt niespodzianki na koniec.

Koniec końców - oceniam książkę, nie dorobek Williama Gibsona. Niesamowita wyobraźnia i różnorodność opowiadań nie wymazała mojego niesmaku spowodowanego małym chaosem w narracji. O wiele bardziej "konwencjonalne" opowiadania pisane w duecie z innymi autorami wypadają, moim zdaniem, o wiele lepiej.

Warto się jednak "przebić" przez początek, by wreszcie zatopić się w świecie cyberpunka - to główny cel, dla którego sięgnąłem po tę pozycję. Ostatnie opowiadanie, tytułowe "Wypalić Chrom", wspomina chyba każde opracowanie miłośników tego gatunku i teraz rozumiem już dlaczego.

Pierwsze opowiadania raczej zniechęciły mnie i nieco rozczarowały. To był mój pierwszy kontakt z autorem, o którym wcześniej słyszałem dużo dobrego, a więc i oczekiwania miałem wysokie. Później było już coraz lepiej, a ostatnie z opowiadań są w moich oczach arcydziełami.

Faktem jest, że krótka forma chyba nie idzie w parze ze stylem narracji pana Gibsona - wpadamy w środek...

To pierwsza pozycja Gibsona po którą sięgnąłem. Nie jestem wielkim fanem gatunku, choć zdecydowanie lubię. Ocena z mojego punktu widzenia dość nisko a to dlatego, że 3 opowiadania z tego tomu oceniam na wyśmienite, pozostałe za przeciętne. Mimo wszystko polecam.

To pierwsza pozycja Gibsona po którą sięgnąłem. Nie jestem wielkim fanem gatunku, choć zdecydowanie lubię. Ocena z mojego punktu widzenia dość nisko a to dlatego, że 3 opowiadania z tego tomu oceniam na wyśmienite, pozostałe za przeciętne. Mimo wszystko polecam.

Bardzo przyjemnie przeczytać zbiór opowiadań, od czasu do czasu. Nie wszystkie z tych tutaj, są osadzone w cyberpunkowej "rzeczywistości", co tylko książkę wzbogaca.
Dobra pozycja, żeby zacząć Gibsona.

P.S. Mała uwaga do redakcji serwisu. Książka w opisie zawartym przy okładce, ma informację, że jest to tom4 "Trylogii ciągu" (już samo to jest sprzeczne). Patrząc jednak na opisane tu wydarzenia, jak i samą chronologię powstania książek jest to jakby retrospekcja wydarzeń z tomu 1.

Bardzo przyjemnie przeczytać zbiór opowiadań, od czasu do czasu. Nie wszystkie z tych tutaj, są osadzone w cyberpunkowej "rzeczywistości", co tylko książkę wzbogaca.
Dobra pozycja, żeby zacząć Gibsona.

P.S. Mała uwaga do redakcji serwisu. Książka w opisie zawartym przy okładce, ma informację, że jest to tom4 "Trylogii ciągu" (już samo to jest sprzeczne). Patrząc jednak...

Wydaje się, że kunszt Gibsona lepiej widać w jego dłuższych dziełach, jak w kultowej Trylogii Ciągu. Krótsze opowiadania nie do końca chyba pozwalają mu rozwinąć skrzydła, a naturalny dla niego zawiły styl pisania jest jeszcze mniej czytelny, gdy historię próbuje zmieścić na kilku stronach. Nie żeby to było coś złego, ale po szaleńczej podróży przez Trylogię Ciągu, "Wypalony Chrom" pozostawia po sobie pewien niedosyt. Może też dlatego, że opowiadaniom brakuje jednego spójnego wątku, a historie się ze sobą nie splatają).

Osobiście uważam dwa tytuły ze zbioru za najlepsze. Pierwszym jest "Hotel New Rose", przypominający "wielkie intrygi wikłające maluczkich" znane z "Neuromancera", "Grafa Zero" i "Mona Lizy Turbo", a przy tym rozgrywający się w tym samym świecie. Kolejnym jest "Zimowy Targ", rozwijający filozoficzne rozterki z przenoszeniem ludzkiej świadomości do innego urządzenia.

Ciekawe są również krótkie opowiadania, rozgrywające się w przestrzeni kosmicznej - "Barbarzyńcy" oraz "Czerwona gwiazda, orbita zimowa". Gibson doskonale buduje w nich napięcie, sugeruje kryjące się w przestworzach wszechświata tajemnice, ale ani razu nie podaje niczego wprost, zdając się na wyobraźnię czytelnika. To swoiste owijanie w bawełnę i prowadzenie po omacku jest typowe w ogóle dla tego pisarza. Jest to też powód, z powodu którego nie każdy sobie z Gibsonem może poradzić, ponieważ to lektura wymagająca skupienia i pewnej elastyczności. Niemniej, gdy już się pozwoli Gibsonowi snuć swą opowieść, można się w niej zatopić, niczym kowboj w cyberprzestrzeni.

"Wypalić Chrom", to dość krótka przygoda, składająca się z intensywnych epizodów, prowokujących do refleksji na tematy sztucznych inteligencji, rozwoju technologii czy ekspansji ludzkości w kosmosie. To również interesujące uzupełnienie dla znanego z Trylogii Ciągu świata.

Wydaje się, że kunszt Gibsona lepiej widać w jego dłuższych dziełach, jak w kultowej Trylogii Ciągu. Krótsze opowiadania nie do końca chyba pozwalają mu rozwinąć skrzydła, a naturalny dla niego zawiły styl pisania jest jeszcze mniej czytelny, gdy historię próbuje zmieścić na kilku stronach. Nie żeby to było coś złego, ale po szaleńczej podróży przez Trylogię Ciągu,...