Literatura albo powinna być czysto rozrywkowa, czyli mieć jakiś pomysł na zajmującą fabułę, albo być wartością samą w sobie, zawierającą jakieś wyjątkowe przemyślenia, głębię - nazwijmy to umownie - duchową. Być jakimś wsparciem, wskazywać jakąś drogę czy dawać do myślenia; ale dawanie do myślenia, to także trudna rzecz, bo wtedy trzeba zreferować owe problemy do przemyśleń.
Ta książka w moim postrzeganiu jest płytka, nihilistyczna i moralnie bezwartościowa.
Rzecz jasna nie aspiruje do bycia literaturą rozrywkową, zresztą sama fabuła wlecze się jak krew z nosa i można domniemywać, że mierzy wyżej.
Ale dla mnie - totalne rozczarowanie. Mamy w niej rozkminianie rzeczy oczywistych i dawno rozstrzygniętych, a w sprawach bardziej zawiłych - kierunki szukania rozstrzygnięć są błędne. Książka emanuje relatywizmem moralnym poza kres tak zwanego „zdrowego rozsądku”. Doprawdy nie mam pojęcia, na czym ma polegać wartość tego typu literatury, może jedyna zaleta, to interesujący język, sam w sobie i barwna forma referowania zagadnień i przemyśleń. Natomiast już same przemyślenia są z mojego punktu widzenia cienkie, jak żebro bakterii.
Ot, weźmy choćby taki przykład, kiedy pada poprawnopolityczne stwierdzenie, że istotą kary w systemie penitencjarnym jest resocjalizacja. Otóż jest to oczywista relatywizacja wartości. Resocjalizacja jest ważnym elementem pobytu osądzonego w więzieniu, ale nie jest istotą moralną kary. Istotą kary jest... kara! Zapłata za czyn. Owszem, zapłata może być miłościwa, obniżona względem popełnionego czynu, może być skierowana na resocjalizację, czemu nie, nawet powinna, ale myślenie polegające na UTOŻSAMIANIU kary z RESOCJALIZACJĄ wyklucza sprawiedliwość. Istnieją czyny i ludzie, którzy muszą być osadzeni i ukarani bez nadziei na resocjalizację (weźmy mordercę - pedofila z Rosji, który zamordował 52 dzieci), gdzie o resocjalizacji nie może być mowy, ponadto wypuszczenie takiej osoby byłoby niesprawiedliwe, nawet gdyby dany człowiek zamienił się w anioła. Inaczej podważamy godność istoty ludzkiej, która polega także na tym, że za pewne czyny płaci się cierpieniem, bo to jest sprawiedliwe. Są także w tej książce rozważania dotyczące kary śmierci, ale jak zwykle uproszczone i zmataczone. Trzeba wziąć pod uwagę, że przyjęcie zasady powszechnego prawa do życia, jako podstawy do niestosowania kary śmierci nigdy i nigdzie - jest nie tylko hipokryzją, ale wewnętrzną sprzecznością skutkującą odbieraniem w tej moralności prawa do życia ofiar. Bo zawsze znajdzie się potworek, który zapłaci cenę penitencjarną za pozbycie się kogoś z nienawiści, z satysfakcją, że „ja żyję, ale ciebie zabiłem”. Oznacza to wówczas tylko tyle, że kiedy odbieramy wymiarowi sprawiedliwości prawa do dysponowania życiem potwora - to oznacza, że potwór dysponuje życiem swoich ofiar i to właśnie on otrzymuje odebraną wymiarowi sprawiedliwości dyspozycję.
Piszę o tym bardzo skrótowo, rozważania te wymagają dużo szerszej rozprawy, a samo stosowanie kary śmierci musiałoby być czymś absolutnie szczególnym i pozbawionym wątpliwości. Tak jak w kolorze tęczy widzimy kolor czerwony przechodzący w pomarańczowy i żółty, a na granicach kolorów możemy mieć kłopot z ustaleniem barwy, to jednak koloru żółtego nie sposób pomylić z niebieskim. Tak więc istnieją sytuacje moralne pozbawione wątpliwości. Prawo do życia samo w sobie nie jest największą i absolutną wartością. Czasem człowiek ma prawo domagać się prawa do śmierci (na przykład eutanazja jest prawem człowieka do własnego życia: powstaje pytanie, któż jest właścicielem choćby mojego życia - czy na pewno ja sam czy też aparat państwowy stworzony przez poprawnopolitycznych moralistów uważa się za właściciela mojego życia - ale wówczas jestem w rzeczy samej ich niewolnikiem).
Tak czy inaczej książka zawiera mnóstwo relatywizmu i hipokryzji charakterystycznych dla współczesnego świata erozji wartości.
Nic więc dziwnego, że autorka jest noblistką, zważywszy na to w jakim świecie przyszło nam żyć...

Literatura albo powinna być czysto rozrywkowa, czyli mieć jakiś pomysł na zajmującą fabułę, albo być wartością samą w sobie, zawierającą jakieś wyjątkowe przemyślenia, głębię - nazwijmy to umownie - duchową. Być jakimś wsparciem, wskazywać jakąś drogę czy dawać do myślenia; ale dawanie do myślenia, to także trudna rzecz, bo wtedy trzeba zreferować owe problemy do...