Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę czyta się szybko i przyjemnie. Wydaje mi się, że autor chciał pokazać głównie problem ojca i postawić czytelnika w sytuacji w której powinien ująć się za nim. Poruszył czytelników do zastanowienia się nad sytuacją, która (pewnie w latach w których powstawała książka) zdarzała się dość rzadko. Ojciec wychowujący samotnie dziecko to pewne nowum. Mnie zmusiła do refleksji i dlatego uważam tę książkę za dobrą. Może wbrew trendowi wczułam się w sytuację Joanny, była całkiem ciekawa i realistyczna. Niestety jej wątek się urwał i oddał palmę pierwszeństwa ojcu. Obaj bohaterowie są postaciami tragicznymi. Dla mnie bardziej kontrowersyjnym tematem jest wypalenie/ depresja/poczucie osaczenia matki która wg norm społecznych powinna być przy dziecku i znosić dzielnie wszystkie trudy wychowania. Mało się o tym mówi, że tak bywa i mało ludzi akceptuję, kiedy kobieta nie umie sobie poradzić w takich okolicznościach. Ojciec opuszczający rodzinę to społeczna norma, natomiast matka w tej sytuacji jest skazana na ostracyzm. Pierwsze karty powieści to studium przeżyć matki, natomiast w dalszej części autor pozbawia ją "głosu" i czytając jesteśmy już tylko z ojcem. Trochę szkoda.