Niemiecki pisarz, obok Heinricha Bölla i Güntera Grassa jeden z najbardziej znanych nowelistów w niemieckiej literaturze powojennej.
Urodził się w dzisiejszym Ełku, który wówczas należał do Prus Wschodnich i nazywał się Lyck.
Po zakończeniu szkoły średniej wstąpił w szeregi Partii Nazistowskiej. Krótko przed zakończeniem wojny zdezerterował w Danii z krążownika pomocniczego i w czasie ucieczki dostał się w Szlezwik-Holsztynie do brytyjskiej niewoli. Tam Lenz został tłumaczem brytyjskiej komisji ds. zwolnień z niewoli.
Absolwent Uniwersytetu Hamburskiego (Universität Hamburg - anglistyka, filozofia, historia literatury).
Tworzył powieści, opowiadania i dramaty.
Członek Gruppe 47, której celem było wspieranie młodych i nieznanych pisarzy niemieckich, a potem zachodnioniemieckich.
Bezsprzecznie jego największym sukcesem literackim była powieść "Deutschstunde" (1960),która doczekała się zarówno wydania polskiego (1971) jak i ekranizacji ("Deutschstunde", reż. Peter Beauvais, 1971).
W roku 2000 Lenz otrzymał literacką Nagrodę im. Goethego. Natomiast 11 lat później został honorowym obywatelem Ełku.
Siegfried Lenz żył 88 lat.
Wybrane dzieła autora: "So zärtlich war Suleyken" (1955, pierwsze polskie wydanie: "Słodkie Sulejki", Wydawnictwo Poznańskie, 1988),"Deutschstunde" (pierwsze wydanie: 1960, pierwsze wydanie polskie: "Lekcja niemieckiego", Czytelnik, 1971),"Heimatmuseum" (1978, pierwsze polskie wydanie: "Muzeum ziemi ojczystej", Czytelnik, 1991),"Fundbüro" (2003, polskie wydanie: "Biuro rzeczy znalezionych", Czytelnik, 2006).

Żona: Liselotte (1949-05.02.2006, jej śmierć).