Inne światy Houellebecqa i Lovecrafta mają ze sobą wiele wspólnego. Ich smutek, samotność są dla mnie tragiczne, ale trochę obce. Tak myślałam, bo sama jestem optymistką z delikatną skłonnością do chojrakowania i za szybkiej jazdy. Ale znalazłam w tej książce też swoje odrazy, strachy, które upchnęłam w najdalszych kątkach swojej duszy. Na przykład:
"Na przecięciu dróg komunikacyjnych człowiek zbudował gigantyczne i brzydkie metropolie, gdzie każdy, zamknięty w anonimowym mieszkaniu w budynku nieróżniącym się niczym od innych, absolutnie wierzy, że jest centrum świata i miarą wszechrzeczy"
albo:
"Nauki - a każda z nich dąży we własnym kierunku - nie wyrządziły nam jak dotąd większej szkody, jednakże pewnego dnia, gdy połączymy rozproszoną wiedzę, otworzą się przed nami tak przerażające perspektywy rzeczywistości, a równocześnie naszej strasznej sytuacji, że albo oszalejemy z powodu tego odkrycia, albo uciekniemy od tego śmiercionośnego światła, przenosząc się w spokój i bezpieczeństwo nowego mrocznego wieku."

Inne światy Houellebecqa i Lovecrafta mają ze sobą wiele wspólnego. Ich smutek, samotność są dla mnie tragiczne, ale trochę obce. Tak myślałam, bo sama jestem optymistką z delikatną skłonnością do chojrakowania i za szybkiej jazdy. Ale znalazłam w tej książce też swoje odrazy, strachy, które upchnęłam w najdalszych kątkach swojej duszy. Na przykład:
"Na przecięciu dróg...