To książka o której mogę napisać, że jest dla mnie wyjątkowa. Z pewnością będzie zapamiętana przeze mnie tak samo jak zapamiętałem "Szkice piórkiem" A. Bobkowskiego. "Wesela w domu" pozostawiły we mnie ślad niczym gorący metal na skórze. Tak właśnie chcę podkreślić wrażenie jakie na mnie wywarła ta literatura.
B. Hrabala właściwie czytałem po raz pierwszy. Kiedyś było coś tego autora - o pewnej robotnicy i jakiś poemat o Pradze. Nie pamiętam tytułów, ale jakoś zraziłem się po owych do tego autora. Dziś sądzę, że za młody na to byłem. W każdym bądź razie zetknięcie się z opisywaną tu książką na pewno zrodziło we mnie chęć sięgnięcia po inne "produkcje" tego Czecha.
O książce tej napiszę tak (mimo wszystko te przymiotniki tego nie oddadzą): ciepła, sentymentalna, żartobliwa, poważna, pełna humoru, śmieszna, wzruszająca. Tak, wiem, to za mało. By jeszcze bardziej to uściślić to napiszę, że jest taka bardzo ludzka, człowiecza, coś jak kwintesencja ludzkiej natury. No nie wiem, tak to czuję.
"Wesela w domu" to autobiografia, ale pisana w dość oryginalny sposób, a mianowicie autor pisze o sobie, ale z punktu widzenia jego żony. Tak jakby to napisała ona, nie on. Czas opisywanych wydarzeń to jakoś od lat '50 do połowy '70. Warto znać choć ogólnie historię współczesną Europy by wiedzieć o jakich wydarzeniach polityczno-społecznych pisze od czasu do czasu Hrabal.
Druga część tej trylogii przeraziła mnie pod względem "technicznym", stylistycznym jak tak ogólnie sobie książkę przeglądałem. Nie będę tu zdradzał tajemnicy przyszłemu czytelnikowi, ale osobiście się szybko przyzwyczaiłem choć jestem purystą bardzo w tym temacie.
Też tak jak to sobie czytałem to odnosiłem wrażenie, że książka lepiej by była czytana przez ludzi co najmniej ponad dwudziestoletnich by jakoś bardziej to poczuć, zrozumieć, odnieść się do tego. Nastolatki to jeszcze nie ten typ odczuwania, ale to bardzo takie moje stwierdzenie.
Hmm, co by tu jeszcze. A, właśnie. Bardzo czuć ten czeskich duch, tą mentalność. Nie chodzi mi o te bzdurne stwierdzenie "o czeskim filmie, gdzie nie wiadomo o co chodzi", ale o jakby taki dystans do świata, taki jakiś spokój, tak jakoś mało nerwowo, tak jakoś bez pompatyczności (co akurat bardzo lubię), tak właśnie cholernie czesko. Oczywiście ciężko ponownie "ubrać" to w słowa.
"Wesela w domu" - piękne i bardzo dobre.

To książka o której mogę napisać, że jest dla mnie wyjątkowa. Z pewnością będzie zapamiętana przeze mnie tak samo jak zapamiętałem "Szkice piórkiem" A. Bobkowskiego. "Wesela w domu" pozostawiły we mnie ślad niczym gorący metal na skórze. Tak właśnie chcę podkreślić wrażenie jakie na mnie wywarła ta literatura.
B. Hrabala właściwie czytałem po raz pierwszy. Kiedyś było coś...