Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Zmiana” to druga część z trylogii postapokaliptycznej „Silos”. Czytając ten tom wydawało się przez sporą część książki, że nie ma to nic wspólnego z częścią pierwszą. Dopiero jakoś w połowie zaczyna się ta historia łączyć.
Cóż tu mamy? Ano to samo co w „Silosie”. Świat po zagładzie atomowej i ludzie w podziemiu, właśnie silos, a jest ich tyle co Stanów Ameryki północnej. Jak to się stało, że tak się stało to w „Zmianie” jest sporo wyjaśnione. Generalnie w tomie tym dużo o mechanizmach polityki, ale spokojnie, autor zna proporcje.
Osobiście kocham tego typu tematykę w fantastyce, ale nie będę ukrywać, że mam przesyt takich treści i trochę męczyłem „Zmianę”. Wierzę, że tom ostatni czymś mnie zaskoczy, ale już teraz wątpię. Ta trylogia moim zdaniem tylko dla fanów gatunku. Reszta niech omija szerokim łukiem jak i ja omijam fantasę.

„Zmiana” to druga część z trylogii postapokaliptycznej „Silos”. Czytając ten tom wydawało się przez sporą część książki, że nie ma to nic wspólnego z częścią pierwszą. Dopiero jakoś w połowie zaczyna się ta historia łączyć.
Cóż tu mamy? Ano to samo co w „Silosie”. Świat po zagładzie atomowej i ludzie w podziemiu, właśnie silos, a jest ich tyle co Stanów Ameryki północnej....

„Droga nacjonalisty” dzieli się na dwie części: Część właściwa czyli tytułowa Droga oraz aneksy i wywiady. W tej drugiej części przemówienia lidera podczas uroczystości państwowych oraz opisy manifestacji ONR.
Część pierwsza to swego rodzaju poemat prozą, bardzo uduchowiony, ideowy, idealistyczny i z pewnością romantyczny. Wyraźna inspiracja „Płonącymi duszami” L. Degrella. Zresztą sam autor o tym w „Drodze…” wspomina.
Bóg, Honor i Ojczyzna. Tyle w temacie, taka to treść. Jednak ta Trójca to nie byle słowa, to nie slowa, które znaczą nic. To nie słowa w ustach wstawionego, stereotypowego łysego. To słowa wypowiadane przez dumnego Polaka, kroczącego drogą Prawdy, kompromisów noe ma, bo i z kim? (Prawda).
Co ja wyłuskałem dla siebie z tej książki? Ano to, że sumienie to kompas, a Dekalog to mapa. Z jednym tylko elementem nigdzie nie dojdziemy.
Dobrze mi się to czytało, bo jestem katolikiem i tym samym nacjonalistą co jest zgodne z nauką Pana Naszego Jezusa Chrystusa.
Nie wiem w jakim miejscu swojego życia jest dziś autor Tomasz Greniuch, ale w czasie kiedy to pisał i opisywał swoje doświadczenia w ONR (A. D. 2005-2008) to serce miał na wierzchu, a idea wprost biła mnie w twarz!
Polecam książkę, tym bardziej na dziś, kiedy bolszewik już nie tylko u bram.

„Droga nacjonalisty” dzieli się na dwie części: Część właściwa czyli tytułowa Droga oraz aneksy i wywiady. W tej drugiej części przemówienia lidera podczas uroczystości państwowych oraz opisy manifestacji ONR.
Część pierwsza to swego rodzaju poemat prozą, bardzo uduchowiony, ideowy, idealistyczny i z pewnością romantyczny. Wyraźna inspiracja „Płonącymi duszami” L....

Bardzo lubię literaturę rosyjską i nigdy tego nie ukrywałem, tym bardziej dziś. Wciąż uważam, że jeżeli chodzi o powieść taką klasyczną prozę wieku XIX i początek wieku XX to Rosjanie są lepsi w tej materii od Polaków. Jednak pewien mój polski znajomy, konserwatysta (zresztą ja też jestem konserwatystą) stwierdził, że gówno wiem i powinienem się zainteresować także tą mniej znaną polską prozą (ale za to znanych autorów) z tamtego czasu i "będę śpiewał inaczej". Jest starszy ode mnie, wiem, że się gość zna więc w swoim czasie wezmę od niego listę.
Do rzeczy.
O "Doktorze Żywago" słyszałem sporo, kojarzyłem fragmenty filmu na podstawie tej książki (film A. D. 1965) i tak mniej więcej wiedziałem na co się szykować.
Przeczytałem w końcu tę "cegłę" i myślę, że było warto. Piszę trochę tak bez większych emocji, ponieważ jestem przyzwyczajony do stylu pisania Tołstoja i Dostojewskiego i tych dwóch ostatnich autorów o wiele lżej mi się czytało (chodzi o styl pisania) niż po raz pierwszy Pasternaka. Po prostu B. Pasternak to inny człowiek i inaczej pisze. Tyle.
Wskazówka od razu. Radzę czytać "Doktora Żywago" ciągiem, nie robić jakichś większych przerw typu dwa tygodnie, bo potem ciężko się odnaleźć w wątkach. Może ktoś nie ma z tym problemu, ale właśnie ja tak miałem. W książce tej są spore przeskoki czasu i autor robi to dość gwałtownie, takie cięcia ostre. Pojawiają nowi bohaterowie, którzy nie mają wiele wspólnego z wątkiem ostatnim, później dopiero się to gdzieś łączy. Dlatego też zalecam ciąg w czytaniu.
Tematyka: Zbliżająca się rewolta październikowa A. D. 1917, "biali", "czerwoni", śmiertelni wrogowie ideologiczni. Książka się zaczyna od pogrzebu, doktor jest jeszcze dzieckiem i tak zaczyna się powieść. Ramy czasowe to koniec wieku XIX, a kończy się jakoś chyba koniec lat 50 XX wieku, ale to tylko kilka stron na końcu. Większość tovkrótki czas przed rewoltą, sama rewolta i trochę po. Generalnie klasyczna powieść z bohaterami, którzy żyli w tamtym czasie. Ktoś kto lubi tego typu tematykę to na pewno się w tym odnajdzie, dlatego właśnie po tę książkę sięgnąłem.
Podobało mi się w miarę, styl pisania Pasternaka nie jest jakiś tam zły, ale czytało mi się inne książki o tych treściach lepiej napisane.
P. S. Ciekawostką jest to, że po powieści, na końcu książki są wiersze doktora i jest tego sporo. Przeczytałem, ale się wymęczyłem, nigdy nie lubiłem poezji. Myślę jednak, że ktoś kto jest bardziej wrażliwy i wie "o co kaman" w poezji będzie potrafił docenić lub wręcz odwrotnie.
Generalnie polecam tę książkę B. Pasternaka.

Bardzo lubię literaturę rosyjską i nigdy tego nie ukrywałem, tym bardziej dziś. Wciąż uważam, że jeżeli chodzi o powieść taką klasyczną prozę wieku XIX i początek wieku XX to Rosjanie są lepsi w tej materii od Polaków. Jednak pewien mój polski znajomy, konserwatysta (zresztą ja też jestem konserwatystą) stwierdził, że gówno wiem i powinienem się zainteresować także tą mniej...