Książka, którą trudno mi ocenić, choć poezja Ewy Lipskiej bardzo do mnie przemawia.

Jej proza jest mocno poetycka, pełna metafor, ukrytych znaczeń.

Lubię książki, z których mogę się czegoś dowiedzieć - a tu wspomniano sporo dzieł muzycznych, kilka książek, wielkich nazwisk.
Są nawet przepisy kulinarne. I kilka innych rzeczy lepiej rozszerzających wiedzę o świecie.
Objętość prozy nieduża, ale mimo to, nie było to dla mnie proste opowiadanie, do przeczytania w jedno popołudnie.
Czytałam je 3-4 lata temu i drugi raz przed tygodniem. Wrażenia właściwie niezmienne.

Brak tu melodii poezji, jest higieniczna sterylność tak dialogów, jak i pozostałych słów - każde wyważone z absolutnie aptekarską dokładnością. Inteligentnie, ale bohater mocno nieprawdziwy, nomen omen, Sefer (księga).
Zgodnie z życzeniem rodziny skończył medycynę. Zajmuje się psychoterapią.
Elokwentny erudyta o nienagannych manierach, w którym nie ma krzty życia, ono jest w pozostałych postaciach - więcej emocji jest nawet w zmarłej ciotce, która ukazuje się psychiatrze, by grozić mu palcem. Dziwny to główny bohater, nijaki i przeźroczysty, będący tłem dla osób i wydarzeń.
Tak więc Jan Sefer nie wzbudza we mnie sympatii, ciekawości, złości, nawet politowania. Wywołuje pytanie-zdziwienie kim jest?

Mam wrażenie, że to symbol, ale ja jeszcze nie zrozumiałam tej książki.

Na początku opisane jest jedno wojenne, obozowe wspomnienie ojca. Wstrząsający obraz.

I nigdzie nie znajduję do tego powrotu. Brakuje mi pogłębienia tematu. Podróż do Krakowa, by szukać śladów tej przeszłości, to tylko przyjemny rozwój wypadków.
Ten drastyczny kontrast wydaje mi się zbyt prosty.
Dziwi mnie jeszcze drobiazgowość - kieliszki Rosenthala, aparat Canon, sklep Scholla, buty Clarks i Ecco. Czekoladki Lindt. Walizka Luis Vuitton - nazwane, by było oswojone, czy chodzi o status? (znów - chyba byłoby zbyt prosto).

Są książki, które po ostatniej stronie rozpoczynam od nowa. Wróciłam na kilka stron; do całości - znów za parę lat.

Książka, którą trudno mi ocenić, choć poezja Ewy Lipskiej bardzo do mnie przemawia.

Jej proza jest mocno poetycka, pełna metafor, ukrytych znaczeń.

Lubię książki, z których mogę się czegoś dowiedzieć - a tu wspomniano sporo dzieł muzycznych, kilka książek, wielkich nazwisk.
Są nawet przepisy kulinarne. I kilka innych rzeczy lepiej rozszerzających wiedzę o...