Edgar Allan Poe uchodzi za twórcę literatury grozy oraz kryminału. Od współczesnych horrorów zasadniczo różni jednak "Opowiadania" sposób budowania napięcia. Występuje tu oczywiście przemoc fizyczna i okrucieństwo, jednak nie one stanowią o specyficznej atmosferze opowiadań. Ponury klimat niepewności budowany jest w zupełnie inny sposób. Poe doskonale rozumiał zasadę, że człowiek najbardziej boi się nieznanego i nierozumianego. Tłem dla opowiadań uczynił zatem ponury zamek, piwniczne lochy, obskurną spelunę. Czasem akcji - ciemną noc. Bohaterów opowiadań - raczej dziwacznymi niż odrażającymi. Fabułę naszpikował Poe irracjonalnymi i zaskakującymi rozwiązaniami, bardzo często z premedytacją zostawiając niedopowiedzenie. Umiejętne operowanie wszystkimi tymi środkami artystycznymi w zupełności wystarczyło do zbudowania niepokojącego, mrocznego klimatu. Pozwoliło to Poe uniknąć epatowania przemocą, obrzydliwością czy agresją. Czytelnik raczej przeczuwa dlaczego i gdzie czyha niebezpieczeństwo, niż uzyskuje na to przekonywujący dowód. To literatura, która zamiast straszyć, raczej niepokoi, w sposób subtelny i inteligentny docierając do podświadomości odbiorcy, do zakodowanych tam archetypów i lęków.
Lecz jest też w tych krótkich formach literackich Poe coś więcej. To proza psychologizująca w pełnym tego słowa znaczeniu. Właściwie wszyscy bohaterowie "Opowiadań" to ludzie naznaczeni jakimś piętnem. Dotknięci niedoskonałością fizyczną lub psychiczną, czy też napiętnowani jakimś tragicznym wydarzeniem z przeszłości, muszą ponieść karę. Poruszony tu został problem wyalienowania i kary za popełnione zbrodnie.

Wśród recenzowanych krótkich form Poe znajdują się również opowiadania kryminalne. Superbohaterem tychże jest detektyw Dupin, który dzięki niezwykłej przenikliwości umysłu i żelaznej logice, jest w stanie rozwiązać zagadkę każdej zbrodni. Tu z kolei Poe zaskakuje niezwykłą trzeźwością myślenia, znajomością praw logiki, przemyśleniami na temat prawdopodobieństwa oraz zasad rozumowania. Widać, że ścieżki, jakimi podąża ludzki umysł, interesowały Poe bardzo i posiadał on szeroką wiedzę na ten temat. Kontrast to niezwykły - z jednej strony zainteresowany zjawiskami paranormalnymi, parapsychologią (między innymi hipnozą), prowadzący czytelnika w świat swoich rojeń rodem z dusznego koszmaru, z drugiej strony logiczny i trzeźwy aż do bólu. Być może zresztą sprzeczność jest pozorna, jeśli wziąć pod uwagę, że aby przekonywująco łamać zasady logiki, trzeba najpierw doskonale je znać.

No cóż, fanem kryminału ani literatury grozy raczej nie zostanę. Nie sposób jednak nie docenić sporej naprawdę dawki wyrafinowania i ogromnej inteligencji, z jakimi Poe opowiada o mrocznej stronie ludzkiej natury. W swój perwersyjny i psychodeliczny świat wprowadza czytelnika z wielką klasą literacką, dużą znajomością psychologii i, jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, sporą wrażliwością jednak.

Edgar Allan Poe uchodzi za twórcę literatury grozy oraz kryminału. Od współczesnych horrorów zasadniczo różni jednak "Opowiadania" sposób budowania napięcia. Występuje tu oczywiście przemoc fizyczna i okrucieństwo, jednak nie one stanowią o specyficznej atmosferze opowiadań. Ponury klimat niepewności budowany jest w zupełnie inny sposób. Poe doskonale rozumiał zasadę, że...