Pomijając chorobę powiedziałabym, że mamy wszystko to samo tylko brat się zmienił. Spodziewałam się czegoś innego. Końcówka jak dla mnie znów za słodka. I te wyznania miłości - aż eseje można pisać. Trochę nieżyciowe.

Pomijając chorobę powiedziałabym, że mamy wszystko to samo tylko brat się zmienił. Spodziewałam się czegoś innego. Końcówka jak dla mnie znów za słodka. I te wyznania miłości - aż eseje można pisać. Trochę nieżyciowe.

Piękne i wzruszające dopełnienie historii Kasey i Theo, brata Jonaha, czyli opowieść o drugich szansach i o znajdowaniu szczęścia w ruinach, zgliszczach. Kasey bardzo przeżywa śmierć Jonaha, wyjeżdża z Vegas i topi smutki w alkoholu. Po wieku miesiącach Theo ją odnajduje i postanawia jej pomóc. Od tego czasu tych dwoje coś ciągnie do siebie, ale oboje temu zaprzeczają. Dopiero bliscy otwierają im oczy, że w ruinach można odnaleźć prawdziwy skarb, a tym skarbem jest ich wzajemna miłość. Do tego dochodzą trudne relacje Kasey z rodzicami i próba ich naprawienia, niechęć rodziców Theo do jego zaangażowania się z Kasey. Naprawdę miło się czytało. Polecam.

Piękne i wzruszające dopełnienie historii Kasey i Theo, brata Jonaha, czyli opowieść o drugich szansach i o znajdowaniu szczęścia w ruinach, zgliszczach. Kasey bardzo przeżywa śmierć Jonaha, wyjeżdża z Vegas i topi smutki w alkoholu. Po wieku miesiącach Theo ją odnajduje i postanawia jej pomóc. Od tego czasu tych dwoje coś ciągnie do siebie, ale oboje temu zaprzeczają....

Kolejna dyszka. Nie mogę ocenić tej książki inaczej. Dla mnie „All in” jest perfekcyjnie obmyśloną i napisaną historią, tak samo jak pierwsza część. Podobnie jak w „Sercu ze szkła” od początku wiadomo, jak książka się skończy (ale czy nie w większości romansów można domyślić się zakończenia?),ale to nie umniejsza magii i radości odkrywania każdej kolejnej strony. I podobnie jak w pierwszym tomie czytelnik ma do czynienia z miłością dojrzałą, a może raczej z miłością, do której trzeba dojrzeć.

Emma Scott zmajstrowała kolejnego świetnego bohatera; myślę nawet, że najlepszego ze wszystkich z serii „Full tilt”. Enigmatyczny, zdystansowany Theo okazał się tak dobrą postacią – dosłownie „dobrą”, życzliwą, mającą tyle do zaoferowania: siłę, pomocną dłoń, wsparcie dla każdego, poświęcenie za każdego, tyle miłości bezpiecznie ukrytej głęboko w sercu... Cudowny młody mężczyzna, niewątpliwie. I choć z pozoru może trochę trącić ideałem, to autorka zrobiła wszystko by jak najbardziej urealistycznić tę postać, siejąc w chłopaku niepewność i wątpliwości na każdym kroku obranej przez niego ścieżki.

Jedną z piękniejszych rzeczy w całej dylogii jest niesamowita więź między braćmi, Jonahem a Theo, która nie słabnie pomimo czasu, pomimo śmierci jednego z nich. Połączenie pozwalające kochać im tę samą dziewczynę i być przez nią kochanymi.

Emma Scott stworzyła jedną z najpiękniejszych historii miłosnych, o jakich czytałam i słyszałam; idealnie wyważoną emocjonalnie; bogatą w złote myśli i przesłania; poruszającą do głębi, a jednocześnie nie prowadzącą do załamania nerwowego czy zmieniającą czytelnika w szlochającą kupkę nieszczęścia. Autorka swoimi słowami delikatnie trąca najczulsze struny serca, dociera do jego najgłębszych zakamarków i pozostawia po sobie wieczny ślad. Tak jak dobry pisarz powinien.

„Deep in my heart, the answering echo, rising to the surface after being denied so long. Pushed down and ignored out of my own guilt. Dismissed out of worry what others would think. Buried because of my own fear of putting my heart in another’s hands, stepping back up to the table and going all in one more time, risking everything.
What if I lose?
I looked at the man next to me and knew that no matter what happened, I’d already won.”

Kolejna dyszka. Nie mogę ocenić tej książki inaczej. Dla mnie „All in” jest perfekcyjnie obmyśloną i napisaną historią, tak samo jak pierwsza część. Podobnie jak w „Sercu ze szkła” od początku wiadomo, jak książka się skończy (ale czy nie w większości romansów można domyślić się zakończenia?),ale to nie umniejsza magii i radości odkrywania każdej kolejnej strony. I...

"When you hold tightly to something behind you, you cannot move forward. The answer is to unclench your heart from the past. Close the door. Open a new chapter. Only then can you be free of the pain that haunts you."

Mimo dobrego wykonania książki jestem zawiedzona, że autorka poszła w tandetę i połączyła Theo z Kacey. Nie dość, że jest to tak okropnie beznadziejny i wielokrotnie powtarzany schemat, to na dodatek tutaj mi on kompletnie nie pasował. To wszystko chyba zależy od tego jak bardzo intensywna była dla czytelnika pierwotna miłość - a Jonah i Kacey byli dla mnie naprawde wyjątkowi i odmawiam akceptacji takiej fabuły. Mam wrażenie, jakby to co przeżyłam w "Sercu ze szkła" nie miało znaczenia, że ich uczucie tak naprawde nie było wartościowe, że wszystko zostało zamiecione pod dywan. Rozumiem, że dla głównej bohaterki życie się nie kończy - wręcz przeciwnie, ale dlaczego to przeważnie mysi być brat zmarłego? Albo najlepszy przyjaciel? Dlaczego nie może to być zbudowane na czymś innym, czymś co nie będzie sprawiało, że zacznę kwestionować wszystko co było wcześniej. Dlaczego zaledwie rok od śmierci to dla autora przeważnie "idealny" moment na nowy związek (tak, tak, wiem, każdy przeżywa żałobę inaczej, ale serio? Siła uczuć wskazywała, że potrwa to jednak dużo dłużej)? Dlaczego na łóżu śmierci zawsze umierający popycha w ramiona drugiego swoją ukochana osobę? Rozumiem akceptację, że za jakiś czas ta osoba ruszy dalej, zachęcenie jej do tego, albo wykazanie "przyzwolenia", ale czemu to musi być takie ckliwe? Czemu przeważnie w drugiej części gdzieś tam pojawia się duch zmarłego? Jakieś "sygnały" od niego? Theo to niesamowita postać i bardzo go polubiłam w swojej bezinteresowności, ale połaczenie go z Kacey było pójściem na łatwiznę - no bo przecież to takie proste połączyć dwoje zagubionych, pogrążonych w żałobie ludzi...

Są autorzy, którzy potrafią jakoś to wszystko połączyć, tak, że te dwa związki w takich przypadkach się "nie gryzą", tutaj to moim zdaniem nie wyszło. Tak w ogóle to nie miałam ochoty czytać tej części i często opuszczałam strony, kiedy zobaczyłam jak np. łatwo przyszło głównej bohaterce trwać w trzeźwości. Dalej momentami było jeszcze bardziej tandetnie.
Możliwe, że jestem tez nieobiektywna, bo sama jestem w żałobie po Jonah, ale czuję się tak jakby został wypchnęty, zastąpiony, zapomniany... Powinno się skończyć na pierwszym tomie.

"When you hold tightly to something behind you, you cannot move forward. The answer is to unclench your heart from the past. Close the door. Open a new chapter. Only then can you be free of the pain that haunts you."

Mimo dobrego wykonania książki jestem zawiedzona, że autorka poszła w tandetę i połączyła Theo z Kacey. Nie dość, że jest to tak okropnie beznadziejny i...

Po lekturze Serca ze szła Emmy Scott poczułam wielki niedosyt.... wręcz nienasycenie.... Chciałam wiedzieć co dalej.....zaraz, teraz, natychmiast....więc kupiłam E-book..Musiałam się dowiedzieć co dalej.... Gdy w prologu przeczytałam ze Jonaj poprosił brata by kochał i troszczył się o Kacey wiedziałam, że muszę przeczytać i tyle. Mimo, ze mój angielski nie jest super to dość szybko przeczytałam....i muszę powiedzić, że zakochałam się w Theo.... Dosłownie...
W pierwszej części historii "Serce ze szkła" był oschły dla Kacey, teraz wiem dlaczego.. Mój ideał faceta....bohatera idealnego... Męski, opiekuńczy...Przeważnie w wielu romansach główny bohater jest przedstawiony jako "cud, miód i orzeszki" ale w taki infantylny, prosty sposób..tylko wzdychać....i robić maślane oczy...
W przypadku Theo jest inaczej....Idealny facet (no ma mały minus - lubi wulgaryzmy- ale chyba przez to wydaje się on bardziej rzeczywisty, realny i jakoś za bardzo mnie to nie raziło)...Były fragmenty podczas czytania których myślałam "Hola, hola...zwolnij" akcja rozwijała sie chyba aż za szybko ale potem jednak zaczęłam rozumieć ich zachowanie....
Dość często zdarza się, że drugi tom jest gorszy niż pierwszy...W tym przypadku chyba jest na odwrót. To kontynuacja jest trochę lepsza...Ale ja kocham obie. i chcę więcej Theo i Kacey...

Po lekturze Serca ze szła Emmy Scott poczułam wielki niedosyt.... wręcz nienasycenie.... Chciałam wiedzieć co dalej.....zaraz, teraz, natychmiast....więc kupiłam E-book..Musiałam się dowiedzieć co dalej.... Gdy w prologu przeczytałam ze Jonaj poprosił brata by kochał i troszczył się o Kacey wiedziałam, że muszę przeczytać i tyle. Mimo, ze mój angielski nie jest super to...

“Where there is ruin, there is hope for treasure.”
Pierwszy tom serii Emmy Scott - "Full Tilt" traktuje o dwójce młodych ludzi, którzy za sprawą różnych zbiegów okoliczności zakochują się w sobie. Jednak czas, który dane jest im spędzić razem okazuje się nie być zbyt długi. Na przeszkodzie ich szczęścia staje choroba.
Zakończenie części pierwszej daje nam dosyć spore wyobrażenie tego, co będzie motywem przewodnim tej drugiej - "All In". I tak, mamy tutaj piękną historię o walce z bólem utraty ukochanej osoby, o poczuciu winy z powodu chęci dalszego życia, o rodzącej się miłości dwóch cierpiących osób, o wielkiej przyjaźni, o układaniu sobie życia na nowo, o przebaczeniu.

"Don't let another moment go by without telling her how you feel, Theo, and ask her how she feels. It's both the simplest and hardest thing you'll ever do, but ask her. Ask her as if no one is watching. Because in the end, it's your life and hers"

Sam tytuł - All In - nawiązuje do terminu stosowanego w rozgrywkach pokerowych, kiedy to gracz "kładzie wszystko na jedną szalę", wykłada wszystkie swoje żetony i może wygrać, bądź przegrać.
Taka właśnie jest ta historia.
Kacey i Theo po wielu burzliwych momentach zaczynają grać o wszystko, o własne życie i szczęście.

Czy im się udaje?? :)
...

I żyli długo i szczęśliwie...

http://un-amante-de-los-libros.blogspot.com/

“Where there is ruin, there is hope for treasure.”
Pierwszy tom serii Emmy Scott - "Full Tilt" traktuje o dwójce młodych ludzi, którzy za sprawą różnych zbiegów okoliczności zakochują się w sobie. Jednak czas, który dane jest im spędzić razem okazuje się nie być zbyt długi. Na przeszkodzie ich szczęścia staje choroba.
Zakończenie części pierwszej daje nam dosyć spore...