Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tak jakoś się zdarzyło, że ostatnio przeczytałam trzy książki o bardzo podobnej i jakże ważnej tematyce. Wszystkie traktowały o małżeństwie u kresu rozpadu bądź o rozwodzie, o prawdziwej miłości, o poronieniach, które były przyczyną kryzysu małżeńskiego. Były to: ,,Disgrace’’ Brittainy C. Cherry, ,,Dane’s Storm’’ Mii Sheridan oraz właśnie “All Your Perfects” Colleen Hoover. Wszystkie mają swoje wady i zalety, jedne podobały mi się bardziej od innych, jak widać po moich ocenach, ale najlepiej do tych trudnych tematów, według mnie, podeszła CH. ,,All Your Perfects” to zresztą jej najdojrzalsza powieść ze wszystkich; pod tym względem przebija nawet ,,It Ends With Us’’.

“If you only shine light on your flaws, all your perfects will dim.”

Ta przepiękna opowieść o przeznaczeniu, prawdziwej, jednej na milion, miłości, losach małżeństwa w szczęściu i kryzysie, podkreśla wagę dawanych obietnic, w tym przysięgi małżeńskiej. Przedstawia powolny rozpad tego, co z tej pięknej miłości zostało, a robi to w tak niekiedy dosadny sposób, że czytelnik czuje ucisk w sercu przez połowę powieści. Prostota stylu i języka CH, za pomocą których autorka opisuje najtrudniejsze z emocji, kilkakrotnie potęguje wydźwięk rozpaczy, jakiej doznają bohaterowie. Ciągłe napięcie i niepewność, co do kolejnych wydarzeń, sprawiają, że książkę czyta się błyskawicznie, a gdy się jej nie czyta, to myśli się o niej nieustannie.

Powieść jest podzielona na dwie części: ,,Teraz’’, przedstawiającą pogłębiający się kryzys małżeństwa, i ,,Wtedy”, która opowiada historię miłości Quinn i Grahama, od samego początku ich znajomości do pierwszego roku małżeństwa. Taki sposób prowadzenia fabuły sprawia, że gorzkie przeplata się ze słodkim, co także niezwykle wpływa na emocje. Poza tym historia przedstawiona jest jedynie z perspektywy głównej bohaterki, Quinn, co powoduje, że Graham staje się enigmą i przez większość powieści nie wiadomo, co o nim myśleć. Dlatego czytanie listów Grahama przez Quinn to jeden z najbardziej emocjonalnych momentów w całej książce.

To, co w szczególności podoba mi się w ,,All Your Perfects” to przedstawienie dojrzałej relacji między głównymi bohaterami. Quinn i Graham to małżeństwo z siedmioletnim stażem, które, mimo bardzo trudnej sytuacji, w jakiej się znalazło, trwa i wciąż walczy, do ostatków sił. Nawet kiedy bohaterowie myślą o rozwodzie, czepiają się wszystkiego i wszystkich, by do niego nie dopuścić. Tego mi u Mii Sheridan zabrakło, mimo że zdaję sobie sprawę o innym przesłaniu tej historii. A o powieści Brittainy C. Cherry to już nie ma w ogóle o czym mówić...

Moja reakcja na ostatnie strony tej książki: OMFG!!! Po prostu uwielbiam, co CH zrobiła na końcu, do czego nawiązała, z czego, jak się okazuje, ta niezwykle piękna historia powstała. A najlepsze jest to, że Ci, co nie czytali pewnego ebooka (chyba jedynego w twórczości autorki), nie zaznają tej radości co ja i inni miłośnicy Hoover. To pierwsza książka Hoover, która splata się ze światem innych przez nią napisanych (chyba, że coś mi umknęło...) i robi to w absolutnie cudowny sposób. Dzięki zakończeniu dałam gwiazdkę więcej. Dzięki zakończeniu pisnęłam i momentalnie zalałam się łzami. To jedno z najlepszych zakończeń, jakich przyszło mi ostatnio doświadczyć (z naciskiem na ,,doświadczyć”). Dobra, wystarczy. ;D

Ps. Ten ebook to ,,Szukając Kopciuszka’’, jakby ktoś nie ogarnął. ;)

Tak jakoś się zdarzyło, że ostatnio przeczytałam trzy książki o bardzo podobnej i jakże ważnej tematyce. Wszystkie traktowały o małżeństwie u kresu rozpadu bądź o rozwodzie, o prawdziwej miłości, o poronieniach, które były przyczyną kryzysu małżeńskiego. Były to: ,,Disgrace’’ Brittainy C. Cherry, ,,Dane’s Storm’’ Mii Sheridan oraz właśnie “All Your Perfects” Colleen Hoover....

^ Ta „bardzo dobra” ocena jest tylko za treść książki i debiut autora, bynajmniej nie za przyjemność z czytania. Powiem krótko: nudziłam się niezmiernie. Przez co najmniej połowę powieści częściej ją odkładałam niż czytałam, bo czytanie młodzieżówki na siłę nie ma sensu. Naprawdę nie wiem, skąd to znudzenie. Być może świat, w którym żyje Aaron był dla mnie tak obcy (komiksy, osiedlowe życie i zabawy), że nie potrafiłam się w jego historię wkręcić. Poza tym przez tę nudniejszą połowę książki nie wiedziałam, o czym ona tak dokładnie jest. Powieść miała być z naciskiem na wątek LGBTQ+, ale Aaron ‘okazał się’ hetero, później pojawił się Thomas i długo, długo nic ciekawego się nie działo za nim autor przeszedł do sedna sprawy. Rozumiem, że część książki trzeba przeznaczyć na kreowanie świata, sylwetek bohaterów i ich relacji, ale... autor zrobił to w wyjątkowo nużący sposób.

Powieść staje się dwa razy lepsza – na pewno bardziej interesująca – od części trzeciej „Nieszczęście”. Wtedy wszystko nabiera sensu i łączy się w całość; człowiek dostaje wstrząsu i myśli sobie: „WOW, teraz dopiero się zacznie!”. I rzeczywiście jest lepiej, ale znowu nie jakoś porywająco, a przecież miało być. Kolejny raz, kiedy wszyscy wychwalali i niewiele z tego wynikło. A może to ze mną jest coś nie tak?

Podsumowując, treść jest bardzo dobra, a przesłanie pouczające. Zakończenie CIUT depresyjne, choć autor bardzo się starał tę ‘depresję’ zniwelować, więc niby wyszło pozytywnie. I dobrze. Ale właśnie tym realistycznym, słodko-gorzkim happy endem Adam Silvera sobie u mnie zapunktował. Z pewnością czekam na kolejną jego powieść, bo debiutantom dużo wybaczam i daję kolejną szansę.

Ps. Wydanie książki jest cudowne, oprawa graficzna naprawdę wyjątkowa. I te buźki... ;)

^ Ta „bardzo dobra” ocena jest tylko za treść książki i debiut autora, bynajmniej nie za przyjemność z czytania. Powiem krótko: nudziłam się niezmiernie. Przez co najmniej połowę powieści częściej ją odkładałam niż czytałam, bo czytanie młodzieżówki na siłę nie ma sensu. Naprawdę nie wiem, skąd to znudzenie. Być może świat, w którym żyje Aaron był dla mnie tak obcy...

‘Stara’, dobra Mia Sheridan, która stała się dla mnie „pewniakiem” już od drugiej jej powieści. Autorka niby ciągle pisze o tym samym, ale każda z jej historii jest wyjątkowa i zostawia to samo ciepło i uśmiech na twarzy. Jedyne do czego można się tu przyczepić to polskie tłumaczenie – te „szpony namiętności” i „obezwładniający przypływ pożądania”... – aczkolwiek wiem, że MS ma skłonność do egzaltowania i często wyolbrzymionych manifestów uczuć. Ale jej teksty i tak się dobrze czyta, i nawet zaczęły mi podchodzić sielankowe zakończenia ‘po latach’. To znak, że chyba się starzeję jako czytelniczka... ;)

Ps. Ach ten Preston i jego honor, co?

‘Stara’, dobra Mia Sheridan, która stała się dla mnie „pewniakiem” już od drugiej jej powieści. Autorka niby ciągle pisze o tym samym, ale każda z jej historii jest wyjątkowa i zostawia to samo ciepło i uśmiech na twarzy. Jedyne do czego można się tu przyczepić to polskie tłumaczenie – te „szpony namiętności” i „obezwładniający przypływ pożądania”... – aczkolwiek wiem, że...