Książka określana mianem „biblii dekadentyzmu”. Rzeczywiście jest to specyficzna powieść, której istotą jest opis znudzenia życiem głównego bohatera. Obraz postępującej degeneracji moralnej i duchowej młodego, cherlawego fircyka.

Książce towarzyszy pesymistyczny nastrój spod znaku Baudelaire i Edgara Allana Poe, którym to pisarzom Huysmans stawia swoisty hołd w swoim dziele bardzo często się do nich odwołując.

„Na wspak” zawiera filozofie, odniesienia do religii. Jest tu taki ciekawy cytat, stanowiący dobre odzwierciedlenia postępowania bohatera, będący trawestacją ewangelii: „czyń innym to, czego nie chcesz aby tobie czyniono, a zajdziesz daleko”. Gdzie indziej Joris-Karl Huysmans błyskotliwie zauważa, iż świętokradztwo, aby było skuteczne i intencjonalne musi być dokonane przez osobę wierzącą, a nie taką, dla której wiara byłaby obojętna lub obca.

Wydaje się, że Oscar Wilde w swoim „Portrecie Doriana Graya” sporo zaczerpnął z powieści Huysmansa.

Paradoksalnie Huysmans zdaje się połączył dwie sprzeczności – piękno przekazu a jednocześnie brzydotę. Podczas lektury ma się odczucie taplania w ekskrementach... literatury pięknej.

„Na wspak” to bez wątpienia oryginalna, wyjątkowa książka, dla określonego kręgu czytelników pewnie kluczowa. Jednak nie bez wad. Przede wszystkim wydaje się nierówno napisana. Fragmenty interesujące, zapadające w pamięć, poprzeplatane są sporymi nudnawymi przerwami. Samo zakończenie jest rewelacyjne, otwarta kompozycja pobudza wyobraźnie, ale z przekroju całości książki finał wydaje mi się taki jakiś sztuczny, mało wiarygodny, być może zbyt cukierkowy.

Książka określana mianem „biblii dekadentyzmu”. Rzeczywiście jest to specyficzna powieść, której istotą jest opis znudzenia życiem głównego bohatera. Obraz postępującej degeneracji moralnej i duchowej młodego, cherlawego fircyka.

Książce towarzyszy pesymistyczny nastrój spod znaku Baudelaire i Edgara Allana Poe, którym to pisarzom Huysmans stawia swoisty hołd w swoim...