Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ależ to była fatalna powieść! Bohaterowie, tak papierowi jak strony na jakich żyją. Dęte monologi na kilka stron, brak jakiegokolwiek zróżnicowania wypowiedzi, brak akcji, fabuła ograniczona do spacerów po katedrze… Nie bardzo rozumiem zamysł Huysmansa, a może właśnie rozumiem go aż za dobrze? Po prostu prywatny dziennik z doklejoną i dopchniętą koilanem fabułą żeby tylko jakoś się trzymało. Ależ to był kapitalny esej! Nie myślałem, że znajdę lepszą opowieść o symbolice średniowiecza niż “Imię róży” Eco, a jednak…! W tych fatalnych monologach jest bowiem taka masa informacji, którą można by obdarować niejeden podręcznik do mediewistyki. Są opowieści o nieznanych świętych, jest o symbolice kolorów, zwierząt, kamieni szlachetnych, roślin, a nawet… organów wewnętrznych. No i przede wszystkim katedra z opisami obrazów, rzeźb, portali, witraży. Zestarzał się nam Huysmans zestarzał… Ale kilka myśli jest bardzo ciekawych, zwłaszcza to narzekanie na upadek Kościoła w czasach, które dla współczesnych tradsów są jego złotym wiekiem!