Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie pamiętam, żeby jakaś książka mnie aż tak wymęczyła. Pierwsza połowa XIX wieku we Francji była ponoć okresem specyficznej "smuty", kiedy to po niemal 30 latach Wielkiej Rewolucji i wojen napoleońskich, który to okres był także okresem wielkiej chwały dla Francuzów poprzedniego pokolenia, młodemu pokoleniu pozostało jedynie zarabianie pieniędzy (tym bogatszym) i praca w rozwijających się coraz silniej manufakturach i fabrykach (tym biednym). Ponoć de Musset chciał w jakiś sposób oddać te nastroje braku idei, beznadziejności i nudy i przy okazji opowiedzieć w jakiś sposób o swoim związku z George Sand. I to chwalebne, bo mu się to chyba całkiem nieźle udało pokazać. Co nie znaczy, że mi się to łatwo czytało (słuchało). Trudne to było z tego powodu, że wyszło z tego niezwykle długie opowiadanie rozwydrzonego młodzieńca, który ma skąd kupę pieniędzy (w ogóle nawet się nie zastanawia nad takim problemem),nie ma nic do roboty, snuje się po okolicy i uwodzi jakieś starsze od siebie kobiety, najchętniej wdowy, albo daje się im uwieść. W owym czasie wdowieństwo było chyba niezwykle podejrzanym autoramentem jeśli nie wiązało się z zamknięciem w klasztorze. Do tego tenże młodzieniec co chwilę zmienia poglądy, jest ewidentnie niestabilny emocjonalnie i wygłasza jakieś bzdurne, gdzieś przeczytane frazesy udając, że są to jakieś jego mądrości życiowe. Chciałem tego gościa ukatrupić wielokrotnie ale nie wiem jak zabija się postać literacką. Miała to być spowiedź dziecięcia wieku, ale to jest raczej spowiedź człowieka z ewidentnym problemami psychicznymi i na ile znam jego biografię to mógł tę tematykę znać dość dobrze.