Książka po prostu dobra (czyli przeciętna). Fabuła nie jest ani wybitnie wspaniała, ani bardzo zła - jest okej, ale bez większych zachwytów. Może gdyby większa część historii została przedstawiona z punktu widzenia Nastki (który dla mnie był poruszający, pełen zachwytu nad czynnościami/rzeczami, na które pełnosprawni często nie zwracają uwagi) książka wydałaby mi się ciekawsza. A tak - jest to historia rodziny, w której nie zawsze wszystko się spaja, są wątki potraktowane powierzchownie, co sprawia wrażenie niedokończenia.

Książka po prostu dobra (czyli przeciętna). Fabuła nie jest ani wybitnie wspaniała, ani bardzo zła - jest okej, ale bez większych zachwytów. Może gdyby większa część historii została przedstawiona z punktu widzenia Nastki (który dla mnie był poruszający, pełen zachwytu nad czynnościami/rzeczami, na które pełnosprawni często nie zwracają uwagi) książka wydałaby mi się...

To wyjątkowa xiążka.
Z reguły adaptacje filmowe są słabsze od xiążek na podstawie, których powstały. A ta xiążka to wyjątek od tej reguły. To właśnie na tym polega jej wyjątkowość.
To druga xiążka Małeckiego jaką przeczytałem. Po znakomitym Saturninie jest to niestety poważny zjazd. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że film ratuje tę xiążkę. Czytana bez filmu byłaby dla mnie gorzkim rozczarowaniem.

To wyjątkowa xiążka.
Z reguły adaptacje filmowe są słabsze od xiążek na podstawie, których powstały. A ta xiążka to wyjątek od tej reguły. To właśnie na tym polega jej wyjątkowość.
To druga xiążka Małeckiego jaką przeczytałem. Po znakomitym Saturninie jest to niestety poważny zjazd. Zaryzykowałbym stwierdzenie, że film ratuje tę xiążkę. Czytana bez filmu byłaby dla mnie...

Tego mi było trzeba. Jakże prosta i w prostocie swojej bezgranicznie emocjonalna jest ta powieść. Fabuła w większości pisana jest z perspektywy niepełnosprawnej dwudziestolatki, pełnej optymizmu i zapału do poznawania świata. Poprzez jej wewnętrzne monologi poznajemy kolejnych, nie mniej ważnych, bohaterów - ojca, samotnie wychowującego i siostrę, baletnicę Teatru Narodowego. Jestem zaskoczona faktem, jak bardzo dałam się porwać stereotypom, jak szybko ułożyłam scenariusz życia bohaterom, który był jednak krzywdzący i nietrafiony. Jak łatwo jest wydać własne opinie i przejść z tym do porządku dziennego nie konfrontując tego z rzeczywistością. Znajome? Niestety nie tylko w kontekście życia bohaterów Święta Ognia - w naszym życiu i cudzym życiu także… Na uwagę zasługuje fakt, z jaką wirtuozją autor przemieszcza się między wątkami, zazębiając je na końcu powieści. Każdy rozdział kończy się nieodpartą chęcią dalszego czytania… i jeszcze więcej, i jeszcze!

To moja pierwsza pozycja Małeckiego. I już wiem, że jestem jego turbo fanką.

Tego mi było trzeba. Jakże prosta i w prostocie swojej bezgranicznie emocjonalna jest ta powieść. Fabuła w większości pisana jest z perspektywy niepełnosprawnej dwudziestolatki, pełnej optymizmu i zapału do poznawania świata. Poprzez jej wewnętrzne monologi poznajemy kolejnych, nie mniej ważnych, bohaterów - ojca, samotnie wychowującego i siostrę, baletnicę Teatru...

Dla mnie to genialna lektura, dosłownie dla każdego, myślę, że każdy człowiek, wydobędzie z niej inne przesłanie, zależnie od doświadczeń, momentu życia czy wieku.

Dla mnie to genialna lektura, dosłownie dla każdego, myślę, że każdy człowiek, wydobędzie z niej inne przesłanie, zależnie od doświadczeń, momentu życia czy wieku.

Jestem średnio zadowolona z tej książki. Co prawda mamy tu to, co u Małeckiego tak lubię, opowieść obyczajową, przedstawioną w tak smakowity sposób, że nie idzie się oderwać, ale wg mnie ta powieść jest mocno wybrakowana. Wydaje się jakby częścią całości, brak jakiegoś sensownego zakończenia, jakiejś pointy, wątki są rozpoczęte i porzucone. Co z tym "patrzeniem" Anastazji? Nic z tego nie wyniknie, nikt się o tym nie dowie, nie porozmawiamy o tym dłużej? A śmierć matki? Dziewczyny już na zawsze będą podejrzewać ojca o nieudaną próbę samobójczą? No i co z teatrem? Co wyniknie z zamiany artystek? To chyba nie jest ulubiona książka autora, wydaje się, że potraktował ją po macoszemu.
Wielki plus za wątek baletu - uwielbiam!

Jestem średnio zadowolona z tej książki. Co prawda mamy tu to, co u Małeckiego tak lubię, opowieść obyczajową, przedstawioną w tak smakowity sposób, że nie idzie się oderwać, ale wg mnie ta powieść jest mocno wybrakowana. Wydaje się jakby częścią całości, brak jakiegoś sensownego zakończenia, jakiejś pointy, wątki są rozpoczęte i porzucone. Co z tym "patrzeniem"...

Książka przeczytana praktycznie na raz. Wzruszająca historia o niepełnosprawności i życiowej walce z przeciwnościami losu.

Książka przeczytana praktycznie na raz. Wzruszająca historia o niepełnosprawności i życiowej walce z przeciwnościami losu.

Mimo, że nie jest to książka od której nie można się oderwać, to jej treść pozostanie ze mną na długo.
Historia wydawałoby się, że przygnębiająca i w wielu momentach taka właśnie jest, ale z drugiej strony jest w niej również pozytywny przekaz. Pookazuje że można zachować pozytywne myślenie w wielu sytuacjach, dążyć do realizacji marzeń, ale też przede wszystkim, że każdy z nas tak jak głowni bohaterowie inaczej radzi sobie w trudnych sytuacjach.
Treść przedstawiona w świetny sposób, do tego nie szablonowi i ciekawi bohaterowie. Po prosu wspaniałe pióro Pana Małeckiego.

Mimo, że nie jest to książka od której nie można się oderwać, to jej treść pozostanie ze mną na długo.
Historia wydawałoby się, że przygnębiająca i w wielu momentach taka właśnie jest, ale z drugiej strony jest w niej również pozytywny przekaz. Pookazuje że można zachować pozytywne myślenie w wielu sytuacjach, dążyć do realizacji marzeń, ale też przede wszystkim, że każdy z...

święto Ognia bardzo mi się podobało to była ciepła książka która najlepiej czytać kocykiem historia szczególnie Nastki jest mi bliska też mam tą samą chorobę codziennie zmagam się z własnym ciałem polecam tą książkę

święto Ognia bardzo mi się podobało to była ciepła książka która najlepiej czytać kocykiem historia szczególnie Nastki jest mi bliska też mam tą samą chorobę codziennie zmagam się z własnym ciałem polecam tą książkę

Cieszę się, że swoją przygodę z prozą Jakuba Małeckiego rozpoczęłam od rewelacyjnego "Dygotu", a nie od tej książki, bo gdyby tak było, chyba nie miałabym wielkiej ochoty na poznanie innych tytułów jego autorstwa. Nie, żeby "Święto ognia" było pozycją słabą. Jest... no, niezła, ale do "Dygotu" w ogóle się nie umywa. Owszem, jest ciekawie i mądrze o uczuciach, o nadziejach, pragnieniach i ich spełnianiu, o walce o swoje marzenia i umiejętności godzenia się z tym, co niemożliwe, o akceptowaniu swoich ograniczeń i czerpaniu radości z życia pomimo ich istnienia, o przebaczaniu. Ale w "Dygocie" był taki... taki jakiś ogromny, przebogaty pejzaż ludzkiego żywota, taka historia z długiego czasu i różnych istnień, że czyniło to powieść bardzo głęboką i w jakiś sposób obfitą. Przy nim "Święto ognia" jawi mi się jako historia bardzo kameralna i pomimo wspomnianych wartości i tematów dosyć nieskomplikowana. Nadmienię, że obejrzałam też film nakręcony według tej książki - wydał mi się jeszcze prostszy, jakiś taki spłycony wobec literackiego pierwowzoru, a jego największą zaletą była rozbudowana w porównaniu z książką postać pani Józefiny.
Będę kontynuować "znajomość" z Małeckim i mam nadzieję, że czekają na mnie powieści, które poruszą mnie tak jak "Dygot", nie nastąpią zaś żadne więcej święta ognia.

Cieszę się, że swoją przygodę z prozą Jakuba Małeckiego rozpoczęłam od rewelacyjnego "Dygotu", a nie od tej książki, bo gdyby tak było, chyba nie miałabym wielkiej ochoty na poznanie innych tytułów jego autorstwa. Nie, żeby "Święto ognia" było pozycją słabą. Jest... no, niezła, ale do "Dygotu" w ogóle się nie umywa. Owszem, jest ciekawie i mądrze o uczuciach, o nadziejach,...

Piękna książka.

Piękna książka.