Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oooo! Bardzo pozytywne zaskoczenie! Książkę dostałam od siostry na zasadzie: "Weź, ja już przeczytałam, podaj dalej". Po zapoznaniu się z opisem na okładce westchnęłam ciężko mówiąc: "Dziękuję!", ale wiedziałam, że raczej po nią nie sięgnę. Ku mojemu zdziwieniu, sięgnęłam. Ku mojemu jeszcze większemu zdziwieniu, lektura mnie faktycznie wciągnęła! A już hitem była moja własna, osobista refleksja w trakcie lektury, że te oto tu rozważania bohaterki na temat norweskiego społeczeństwa są niezwykle trafne! :) Właśnie skończyłam czytać "Ostatnie stadium" i daleka jestem od stwierdzeń, że jest to jakieś arcydzieło, że wielowymiarowa narracja, że wspaniały język literacki. Ale muszę przyznać - być może jest to związane z moim aktualnym etapem życiowym - że wątki podejmowane przez autorkę, jej spostrzeżenia są w mojej opinii niezwykle celne i precyzyjne! Jako że sama miałam przyjemność mieszkać w Norwegii kilka lat, to tym bardziej mnie zadziwia fakt, że są tam ludzie krytycznie myślący, którzy widzą absurdy norweskiego społeczeństwa, głośno o tym mówią/piszą i jeszcze dostają za te wypowiedzi prestiżowe nagrody literackie! ;) Oczywiście mam świadomość, że recenzowana książka nie jest "dedykowana" jedynie norweskiemu społeczeństwu. Niemniej mając w pamięci swoje realne zaskoczenie odnośnie Norwegów, jak bardzo są poprawni w każdym aspekcie życia, ta książka doprawdy jest jak otwarcie okna w dusznym pokoju ;) Według mnie wątek zdrady (i cała narracja z nim związana)jest fatalny. Kompletnie mnie to nie zainteresowało. Te fragmenty nudzą mnie okrutnie i są zupełnie niewciągające. Najbardziej ciekawe są dla mnie wewnętrzne rozkminy Ellin, no oraz niezastąpiony Tore! Jeżeli ktoś mierzy się z pytaniami typu: "Na **** to wszystko?!", to myślę, że istnieje szansa, że polubi się z tą książką ;) Czyta się bardzo przyjemnie, a mimo to zostawia czytelnika z głębszą refleksją. Nie jest to stracony czas.