Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tego mi było trzeba. Jakże prosta i w prostocie swojej bezgranicznie emocjonalna jest ta powieść. Fabuła w większości pisana jest z perspektywy niepełnosprawnej dwudziestolatki, pełnej optymizmu i zapału do poznawania świata. Poprzez jej wewnętrzne monologi poznajemy kolejnych, nie mniej ważnych, bohaterów - ojca, samotnie wychowującego i siostrę, baletnicę Teatru Narodowego. Jestem zaskoczona faktem, jak bardzo dałam się porwać stereotypom, jak szybko ułożyłam scenariusz życia bohaterom, który był jednak krzywdzący i nietrafiony. Jak łatwo jest wydać własne opinie i przejść z tym do porządku dziennego nie konfrontując tego z rzeczywistością. Znajome? Niestety nie tylko w kontekście życia bohaterów Święta Ognia - w naszym życiu i cudzym życiu także… Na uwagę zasługuje fakt, z jaką wirtuozją autor przemieszcza się między wątkami, zazębiając je na końcu powieści. Każdy rozdział kończy się nieodpartą chęcią dalszego czytania… i jeszcze więcej, i jeszcze!

To moja pierwsza pozycja Małeckiego. I już wiem, że jestem jego turbo fanką.

Tego mi było trzeba. Jakże prosta i w prostocie swojej bezgranicznie emocjonalna jest ta powieść. Fabuła w większości pisana jest z perspektywy niepełnosprawnej dwudziestolatki, pełnej optymizmu i zapału do poznawania świata. Poprzez jej wewnętrzne monologi poznajemy kolejnych, nie mniej ważnych, bohaterów - ojca, samotnie wychowującego i siostrę, baletnicę Teatru...

Początek był wielce obiecujący. Wciągnął niemal od pierwszej strony by na końcu pierwszego opowiadania zrobić wielki pit stop. Warto zaznaczyć, że opowiadania poprzedzone są dość atrakcyjnym wstępem - nogi Jacka, którego życie niemal pikuje wprost pod kola rozpędzonego pociągu, prowadzą do sklepu ezoterycznego. I co tam znajduje? Bibeloty, zaklęte księgi, gongi i szamana, który przybliża mu 5 różnych historii, wplatając w nie ludzkie pragnienia, ukazując cierpienia i losy. Z 5 opowiadań poruszyło mnie 1, choć pewnie nie o wzruszenia w tej książce chodziło. Wiedźma i wilk dotyka brudu człowieczeństwa. To nie jest od razu historia o jakimś tam mordercy albo seryjnym podglądaczu. Nieee, to historia o zwykłych ludziach zaklętych w codzienności. O tym, jak bardzo czasem chcąc się dopasować zatracamy coś, co powinno być naszym clue. A nie jest. I że wilk prędzej odgryzie sobie łapę stając się łatwym celem i niemal skazując sie na smierć niż dopasuje się do czyichś norm. Narzuconych, bezsensowych i głupich. Na kolejną uwagę zasługuje ostatnie opowiadanie (choć końcówka była tak absurdalna że aż nie wiem czy to hit czy kit). Niemniej jednak wiedźma i wilk wymietli. I tego się trzymam. A reszta? Hmmm… do przetrawienia bo pióro Grzędowicza lekkie i uzależniające.

Sama końcówka pięknie związała całość. Warto było dla końcówki przebrnąć nawet przez resztę opowiadań.

Początek był wielce obiecujący. Wciągnął niemal od pierwszej strony by na końcu pierwszego opowiadania zrobić wielki pit stop. Warto zaznaczyć, że opowiadania poprzedzone są dość atrakcyjnym wstępem - nogi Jacka, którego życie niemal pikuje wprost pod kola rozpędzonego pociągu, prowadzą do sklepu ezoterycznego. I co tam znajduje? Bibeloty, zaklęte księgi, gongi i szamana,...

Nie spodziewałam się takich emocji po tej książce - wybrałam ją jako głęboki oddech po ostatnich 3 pozycjach, w których królowała kobiecość jako znój, trud i wszechobecne zakazy. Chciałam odetchnąć i wyciszyć się a Amy i Isabelle jawiły się jako książka do podusi - niezobowiązująca i prosta.

Powieść jest cenna na wielu płaszczyznach. Mamy samotne macierzyństwo, trudności etapu dorastania, potrzeba przynależności, tajemnice kładące się cieniem na relacji matki i córki, miażdżącą samotność. Postaci zarówno Amy jak i Isabelle skonstruowane są w sposób bardzo złożony co jest sporym atutem podczas wsłuchiwania się w powieść z perspektywy głównych bohaterek… Na uwagę zasługuje opis postaci i ich wzajemny odbiór - Amy odbierana niekiedy jako ironiczna i buńczuczna, tkwi w rzeczywistości w swojej nieśmiałości i silnej potrzebie bycia kochaną. Matka natomiast ukazana jako płochliwa i niepewna swoich wyborów jawi się córce jako despotyczna i nakazująca. Czy to nie tak właśnie czasem wyglada relacja rodzica i dziecka a nawet i małżeństw? Narzucamy własne przekonania reakcjom podczas kiedy nasze intencje zawoalowane są w troskę, strach czy smutek. Czy nasze dzieci o tym wiedzą?
Tło dla wydarzeń głównych jest równie interesujące - reszta bohaterów także budzi sympatię. Bogate słownictwo i genialne tłumaczenie powieści sprawia, że niektóre opisy tworzą wielobarwne obrazy przed oczami.
Jestem zafascynowana tym piórem i fabułą. A panią Strout przyjmuje do grona ulubionych 😊

Nie spodziewałam się takich emocji po tej książce - wybrałam ją jako głęboki oddech po ostatnich 3 pozycjach, w których królowała kobiecość jako znój, trud i wszechobecne zakazy. Chciałam odetchnąć i wyciszyć się a Amy i Isabelle jawiły się jako książka do podusi - niezobowiązująca i prosta.

Powieść jest cenna na wielu płaszczyznach. Mamy samotne macierzyństwo, trudności...