Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przemoc seksualna powstaje ze splotu czterech czynników: bycia na pozycji władzy, złości i frustracji, problemów z seksualnością oraz samotności, czyli niezaspokojonej potrzeby więzi i intymności. System Kościoła katolickiego potęguje wszystkie cztery. Po pierwsze zapewnia władzę nad ludźmi, po drugie wymaga absolutnej podległości przełożonym, co rodzi złość i frustrację, po trzecie ma obsesję czystości, co wywołuje problemy z seksualnością, a po czwarte odcina od głębokich więzi z ludźmi.

Będę szczery - Jan Paweł II był katastrofą. Opóźnił dostosowanie się Kościoła do nowego życia. Sobór Watykański mówił, że należy czytać znaki czasu, uczyć się, być częścią społeczeństwa, ewoluować razem, rosnąć dynamicznie. A on chciał tylko umocnić bariery i powstrzymać świat przed ingerencją. Mieliśmy Boga i to miało wystarczyć. Teraz, gdy do Kościoła dotarły znaki czasu, jest już za późno na cokolwiek.

Kościół ma tak wielką władzę, bo połączył wiarę w magię z lękiem przed złamaniem prawa. Przejął kontrolę nad cudownymi obiektami takimi jak relikwie, medaliki, woda święcona oraz nad rytuałami jak pielgrzymki, posty, procesje. Prawa, które ustanowił, przedstawił jako absolutne i dla wszystkich wiążące. Dlatego największym niebezpieczeństwem są dla niego ludzie myślący samodzielnie i kierujący się własnym sumieniem.

To za­my­ka­nie Ko­ścio­ła od we­wnątrz i pięt­no­wa­nie sek­su­al­no­ści wy­da­wa­ło się stać w sprzecz­no­ści z tym, jak Jan Paweł II był od­bie­ra­ny przez wier­nych. Cha­ry­zma­tycz­ny, chcą­cy być bli­sko ludzi, pa­pież piel­grzym. Praw­dą jest, że od­mie­nił re­la­cje ka­to­li­ków z Ży­da­mi i zwra­cał się do nich jako do umi­ło­wa­nych, star­szych braci w wie­rze. Praw­dą jest, że chciał, aby Duch Świę­ty od­mie­nił ob­li­cze na­szej ziemi, za­bie­gał o Pol­skę wolną od ko­mu­ni­zmu i wspie­rał So­li­dar­ność. Tak go za­pa­mię­ta­li­śmy.

Ale gdy po­je­cha­łam do Ir­lan­dii, usły­sza­łam:

– Był naj­więk­szą ka­ta­stro­fą w dzie­jach Ko­ścio­ła.

– Znisz­czył Ko­ściół, kiedy jesz­cze było coś do ura­to­wa­nia. Ro­zej­rzyj się, ka­to­li­cyzm do­go­ry­wa.

– Jak można było go uczy­nić świę­tym?

– Au­to­ry­tar­ny, do­gma­tycz­ny, za­stra­sza­ją­cy. Bo albo bę­dzie tak jak on chce, albo wcale. Nie zga­dzasz się z nim, to wy­la­tu­jesz.

Mó­wi­li tak wszy­scy moi roz­mów­cy, któ­rych pa­mięć się­ga­ła lat 60. Głę­bo­ko wie­rzą­cy i od­da­ni chrze­ści­jań­stwu świec­cy oraz księ­ża i za­kon­ni­ce zwią­za­ni z Ko­ścio­łem na dobre i złe.

Ko­ściół nie jest or­ga­ni­za­cją, do któ­rej się do­bro­wol­nie do­łą­cza. Ro­dzisz się w usta­lo­nym po­rząd­ku zasad i reguł, które są eg­ze­kwo­wa­ne przez groź­bę po­tę­pie­nia. Ko­ściel­na wła­dza opie­ra się na eks­ko­mu­ni­ce, od­mo­wie zba­wie­nia i utra­cie pre­sti­żu. Na­gro­dą w do­cze­snym życiu jest wy­so­ki sta­tus spo­łecz­ny i bycie czę­ścią wspól­no­ty. Ksiądz jest mo­ral­nym po­li­cjan­tem, a szcze­gó­ło­wa wie­dza o pa­ra­fia­nach, którą zdo­by­wa pod­czas spo­wie­dzi, dusz­pa­ster­skich wizyt i z do­no­sów, po­zwa­la mu utrzy­mać kontrolę.

Ko­ściół ma tak wiel­ką wła­dzę, bo po­łą­czył wiarę w magię z lę­kiem przed zła­ma­niem prawa.

Prze­moc sek­su­al­na po­wsta­je ze splo­tu czte­rech czyn­ni­ków: bycia na po­zy­cji wła­dzy, zło­ści i fru­stra­cji, pro­ble­mów z sek­su­al­no­ścią oraz sa­mot­no­ści, czyli nie­za­spo­ko­jo­nej po­trze­by więzi i in­tym­no­ści. Sys­tem Ko­ścio­ła ka­to­lic­kie­go po­tę­gu­je wszyst­kie czte­ry. Po pierw­sze za­pew­nia wła­dzę nad ludź­mi, po dru­gie wy­ma­ga ab­so­lut­nej pod­le­gło­ści prze­ło­żo­nym, co rodzi złość i fru­stra­cję, po trze­cie ma ob­se­sję czy­sto­ści, co wy­wo­łu­je pro­ble­my z sek­su­al­no­ścią, a po czwar­te od­ci­na od głę­bo­kich więzi z ludź­mi. Za­ka­za­ne jest wcho­dze­nie w związ­ki mał­żeń­skie, a nawet na­wią­zy­wa­nie in­dy­wi­du­al­nych przy­jaź­ni, po­nie­waż uczu­ciem na­le­ży ob­da­rzać całą wspól­no­tę, a nie po­je­dyn­czą osobę. Im dłu­żej księ­ża muszą żyć w ce­li­ba­cie, od­cię­ci od swo­jej sek­su­al­no­ści, tym trud­niej im jest po­ra­dzić sobie z fru­stra­cją i zło­ścią.

Zmuszanie do zachowania sekretu jest największą bronią ciemiężcy.

W Polsce dla Kościoła nawet joga jest bardzo podejrzana, a co dopiero akupunktura.

Teraz córka i syn nie mogą zrozumieć, dlaczego ludzie chodzą do tych wielkich budynków raz w tygodniu, modlą się i dają ofiarę na kościół. Patrzą na to podobnie jak na tańce afrykańskich plemion, które mają wywołać deszcz. Z ich perspektywy te obrzędy niewiele się różnią.

Nazwijmy rzeczy po imieniu 'klauzula sumienia' jast odmową pomocy.

Chcielibyśmy Polski, w której Kościół i państwo nie dyktuje nam, jak mamy żyć. Przejęliśmy od Solidarności walkę o prawa człowieka, podczas gdy ona zajęła się umacnianiem pozycji Kościoła.

Zła nie da się cofnąć. Żadna ilość pieniędzy nie zmieni przeszłości. Żadna ilość terapii nie załatwi sprawy. To, co się wydarzyło, jest częścią podróży przez życie.

Żeby się wyzwolić, pierwszą rzeczą jest zastanowienie się, w jaki sposób cię dominują.

Dla mnie Jan Paweł II prowadził Kościół tą drogą, mówił, że trzeba być twardym, że jeśli jesteś katolikiem, to chodzisz do kościoła i mówisz „nie” antykoncepcji, rozwodom i równości kobiet.

Nawet najmniejsza rzecz przybliża nas do zwycięstwa. Dla mnie to jak płatki śniegu spadające na gałąź. Nic się nie dzieje, a potem jeszcze jeden płatek i gałąź się łamie.

Męż­czyź­ni od dawna ujarz­mia­ją na­tu­rę za po­mo­cą sa­mo­lo­tów, elek­trycz­no­ści oraz te­le­fo­nów i uwa­ża­ją to za cał­ko­wi­cie nor­mal­ne, ale kon­tro­lo­wa­nie przez ko­bie­ty wła­snej płod­no­ści jest dla nich „nie­na­tu­ral­ne”!