Opowieść o czwórce dorosłych, którzy wracają do swojego rodzinnego miasta za sprawą babci (omamy),która po udarze wraca do Polski. Wyjechała do Niemiec w momencie, gdy 4 bohaterów, potrzebowała jej najbardziej. Gdy byli młodzi i popełniali jak wszyscy młodzieńcze błędy, a brak wzorców i rodziców, popchnął ich w różne strony. Mamy Alinę, która po zajściu w ciążę z Robertem, nie chciała takiego życia dla siebie i córki i uciekła z miasta. W międzyczasie wrobiła w dziecko innego mężczyznę, żeby ktoś płacił alimenty. Jej chłopak Robert, to przystojniak, za którym biega pół szkoły. Ale on chcę Alinę, ale też mocne używki. Marcelina za wzór do naśladowania bierze Alinę, choć ta wcale w młodzieńczych latach nie jest taka silna. Marcelina i Janek o mało nie padają ofiarami satanistów, których w ofierze chciała ofiarować Alina. Chciała, aby za taką ofiarę, wróciła do niej matka. W ostatnim momencie się jednak z tego wycofuje i ofiarami padają inne osoby. No I Janek, brat Roberta. W młodości chłopak Marceliny. Teraz jej były mąż m, ale wciąż mieszkają razem, bo mają wspólny kredyt. Karty mówią, że jest dla nich jeszcze szansa. I sami po paru miesiącach utarczek i rozłąki, dostrzegają, że może faktycznie jest to jeszcze możliwe. Alina ma moment słabości z Robertem, ale seks z nim traktuje jako odczarowanie przeszłości. Wykawia też córce, że to on jest jej mężem. Babcia po paru miesiącach dochodzi do się biesiadnicy i kiedy spodziewamy się, że wszystko się dobrze skończy, Janek dostaje wiadomość, że Robert nie żyje. Smutne zakończenie, ale lepsze takie niż nierealne happy end. Za dużo się tu wydarzyło I życie poszło zbytnio do przodu, żeby móc wrócić do dziecięcego świata.

Opowieść o czwórce dorosłych, którzy wracają do swojego rodzinnego miasta za sprawą babci (omamy),która po udarze wraca do Polski. Wyjechała do Niemiec w momencie, gdy 4 bohaterów, potrzebowała jej najbardziej. Gdy byli młodzi i popełniali jak wszyscy młodzieńcze błędy, a brak wzorców i rodziców, popchnął ich w różne strony. Mamy Alinę, która po zajściu w ciążę z Robertem,...

Nietypowa historia eurosierot. Bardzo smutna.

Nietypowa historia eurosierot. Bardzo smutna.

„Mówimy na nią przecież od dziecka Omama. Oma to babcia, mama to mamulka. Omama to jedno i drugie”.
Kobieta-gospodarka, która „pracowała jako księgowa w Halembie i budziła podziw tym, że była heterą dla silniejszych od siebie, a Angelusem Silesiusem dla słabszych”. Tymi słabszymi okazała się między innymi czwórka dzieciaków, którym zastąpiła rodziców – jej wnukowie Janek i Robert oraz przyjaciółki-sąsiadki Alina i Marca. Jednak i ona opuściła ich w okresie nastoletnim, wyjeżdżając do pracy w Niemczech.
Opowieść rozpoczął jej nagły powrót.
Kobiety chorej i sparaliżowanej. Czwórka przyjaciół zjechała się do Rudy Śląskiej, gdzie wychowali się pod jej opieką w familoku przy ulicy Janasa, by ustalić, co dalej tym razem z opieką dla Omamy. Jednak spotkanie po latach, zamiast łączyć, zapoczątkowało u każdego powrót nieprzepracowanych traum i proces oczyszczania się z nich.
Autorka podzieliła fabułę czasowo.
Na przeszły okres dziecięcy i dorastania oraz dorosłości w czasie teraźniejszym. Każdy z nich naprzemiennie ukazywał punkt widzenia Aliny, Janka, Roberta i Marcy.
Eurosierot.
Dzieci z różnych powodów opuszczonych przez rodziców (oprócz Marcy) i wychowywanych przez babcię, a potem nastolatków, którym i ona zabrała minimum poczucia bezpieczeństwa, wyjeżdżając „za chlebem”. Ich stan, w którym znaleźli się bez opieki dorosłych, a w którym buduje się tożsamość i obraz siebie, autorka nazwała „rozpływaniem się”. Osobowością chybotliwą, by móc dostosować się do zmienionych warunków w środowisku wychowawczym, którego w pożądanym sensie tak naprawdę nie było. Nastolatkowie radzili sobie, jak umieli na miarę własnych możliwości. Alina zerwała kontakt z przyjaciółmi, wyjeżdżają do Katowic z małą córeczką i zaczęła terapię. Marca z Jankiem pobrali się, zamieszkali w Ustroniu, po czym rozwiedli się, nadal mieszkając razem połączeni kredytem. Robert pozostał w Rudzie, uzależniając się od alkoholu, narkotyków i leków, w których „rozpływał się”, osiągając „apogeum obojętności na to, co robi ze swoim życiem”.
Spotkanie wymuszone przez powrót Omamy stało się początkiem rozrachunku z przeszłością.
Ten proces psychicznego rozliczania się ze sobą i przyjaciółmi rozwijał się przez całą fabułę, pokazując bilans marzeń, skutki narzuconych ról z wymuszoną „siłością”, zmagań z życiem i samym sobą, przyczyny wyborów, działań i zachowań, a przede wszystkim stan „poczucia obcości wszędzie, brak siebie” i brak kontroli nad nieustannie rozpływającym się życiem.
I w tym sensie to bardzo smutna opowieść.
O pokoleniu obecnych trzydziestolatków, które w najwrażliwszym momencie dojrzewania, musiało szybko dorosnąć. O pokoleniu kobiet, które w tle symbolizowało przemiany społeczne na Śląsku (jednak nie tylko),których ówczesną pozycję i rolę podsumował jeden z mężczyzn, ubolewający nad tymi negatywnymi dla niego zmianami – „wszystkie kobiety żyją inaczej niż my, ciężko za tym nadążyć, bo nie biorą przykładu ani z matek, ani z seriali, ani z kościoła. Robią, co chcą, są stanowcze jak babki z MOPS-u”.
Był w tej opowieści również optymizm.
Efekt tego procesu, który zakończył się przemianą każdego z bohaterów, a moment całkowitego zniknięcia, rozpłynięcia się, zatrzymało zdjęcie „klątwy”, fatum, poczucia winy, jakie tylko dziecko może nałożyć na siebie za czyny dorosłych - dookreślenie siebie. Dokonturowanie.
Niestety, nie dla wszystkich szczęśliwe.
naostrzuksiazki.pl

„Mówimy na nią przecież od dziecka Omama. Oma to babcia, mama to mamulka. Omama to jedno i drugie”.
Kobieta-gospodarka, która „pracowała jako księgowa w Halembie i budziła podziw tym, że była heterą dla silniejszych od siebie, a Angelusem Silesiusem dla słabszych”. Tymi słabszymi okazała się między innymi czwórka dzieciaków, którym zastąpiła rodziców – jej wnukowie Janek...

Nie trafiła do mnie, nie polubiłam się z bohaterami i momentami na siłę śledziłam ich losy. Napisana bardzo chaotycznie, początkowo miałam duży problem żeby połapać się w fabule. Wynikało to z różnych perspektyw i różnych linii czasowych. Wiele wyborów jakich dokonali dla mnie są niezrozumiałe. Dużo szarej rzeczywistości i obwiniania wszystkiego dookoła za swoją sytuację życiową. Zakończenie miało chyba wzruszyć bądź wstrząsnąć ale na mnie nie zrobiło większego wrażenia.

Nie trafiła do mnie, nie polubiłam się z bohaterami i momentami na siłę śledziłam ich losy. Napisana bardzo chaotycznie, początkowo miałam duży problem żeby połapać się w fabule. Wynikało to z różnych perspektyw i różnych linii czasowych. Wiele wyborów jakich dokonali dla mnie są niezrozumiałe. Dużo szarej rzeczywistości i obwiniania wszystkiego dookoła za swoją sytuację...

Książka może i pisana prostym językiem ale myślę że to dodaje jej uroku. Jest bardzo prawdziwa. Mimo że nie wychowałem się na Śląsku to uważam że każdy trzydziestoparolatek może się z nią utożsamić i znaleźć kilka momentów z naszego dzieciństwa. Moje pierwsza książka Anny Cieplak ale na pewno wrócę do jej twórczości.

Książka może i pisana prostym językiem ale myślę że to dodaje jej uroku. Jest bardzo prawdziwa. Mimo że nie wychowałem się na Śląsku to uważam że każdy trzydziestoparolatek może się z nią utożsamić i znaleźć kilka momentów z naszego dzieciństwa. Moje pierwsza książka Anny Cieplak ale na pewno wrócę do jej twórczości.

DNF. Kompletnie nie interesują mnie losy postaci z tej powieści.

DNF. Kompletnie nie interesują mnie losy postaci z tej powieści.

Nie da się uciec od przeszłości. Smutna.

Nie da się uciec od przeszłości. Smutna.

Czytam opinie i zastanawiam się dlaczego tak mało pozytywnych. Może trzeba być z tego pokolenia, może łatwiej zrozumieć kontekst osobom pochodzącym z Górnego Śląska? Śląsk to nadal bardzo specyficzny region, ru nadal tradycja miesza się z nowoczesnością, tu nadal wiele osób kultywuje górnicze tradycje, nadal gwara miesza się z czystą polszczyzną. Odrzucając motywy śląskie, książka jest przede wszystkim o wchodzeniu w dorosłość, a stawianych sobie oczekiwaniach, o planach, marzeniach i ich weryfikacji z rzeczywistością. Znałam kilka osób, które miały podobne życie jak Robek. Byli niejednoznaczni, pogubieni życiowo, dobre serce walczyło z nałogiem. I skończyli podobnie. Myślę, że takich historii jest więcej wokół nas, ale nie mówi się o tym głośno. A trzeba mówić. Ze mną bohaterowie zostaną na dłużej.

Czytam opinie i zastanawiam się dlaczego tak mało pozytywnych. Może trzeba być z tego pokolenia, może łatwiej zrozumieć kontekst osobom pochodzącym z Górnego Śląska? Śląsk to nadal bardzo specyficzny region, ru nadal tradycja miesza się z nowoczesnością, tu nadal wiele osób kultywuje górnicze tradycje, nadal gwara miesza się z czystą polszczyzną. Odrzucając motywy...

Rzecz o ludziach, którzy swoje niepowodzenia zrzucają na barki innych

Rzecz o ludziach, którzy swoje niepowodzenia zrzucają na barki innych

Rwana narracja, rwane wątki życia czwórki mieszkańców Rudy. Tak szaro, ponuro, depresyjnie, bez nadziei na poprawę...

Rwana narracja, rwane wątki życia czwórki mieszkańców Rudy. Tak szaro, ponuro, depresyjnie, bez nadziei na poprawę...