Kupiłem powieść Steva Perryego jakieś dwa lata temu w biedronce i porzuciłem na długi czas. Dopiero wysoka gorączka oraz brak zajęcia, zmusił mnie do przekopania domowej biblioteczki. Po jakimś kwadransie przetrząsania półek trafiłem na rzeczoną powieść. Po przeczytaniu posłowia wiedziałem, że będzie to coś, co nie przypadnie mi do gustu. I zadałem sobie pytania: dlaczego?
Dlaczego kupiłem właśnie tę książkę? Bardzo możliwe, że jedynym co mnie skusiło, była niska cena. Lub dobra sława wydawnictwa. (Kilku znajomych wynosiło książki Fabryki słów pod niebiosa).
Na pierwszy rzut oka widać czas poświęcony na przygotowanie szaty graficznej. Estetyczna okładka w westernowym stylu, współgrające kolory, ozdobniki przy każdym rozdziale. Grafiki nawiązujące do treści jako rozdzielniki między niepowiązanymi scenami. Dodatkowo przyjazna czcionka. Wszystkie te czynniki złożyły się na pozycję estetyczną. Przyjemną dla oka.
Sama powieść została napisana językiem stosunkowo prostym i przystępnym. Ułatwiającym szybkie czytanie. Jest krótka, więc nie przytłacza objętością kogoś, kto szukał prostego czytadła na okres choroby, lub do pociągu. Naprawdę dobra pozycja rozrywkowa, lecz w moim przekonaniu literatura powinna dostarczać także przeżyć, pobudzać myślenie. Powinna być emocjonalną pożywką. Tymczasem „Człowiek, który nie chybiał nigdy” daje czytelnikowi jednowymiarową fabułę, płaskich bohaterów i wątłą namiastkę klimatu uniwersum Gwiezdnych Wojen. Przez całe dwieście osiemdziesiąt parę stron odczułem cokolwiek wyłącznie raz. Było to w momencie, w którym Khadaji dowiedział się o rozwiązłości swej kochanki albinoski. Babka konkretnie mnie zirytowała.
Konstrukcja tego tworu nie była niczym interesującym. Brak w nim wciągającej intrygi, nieprzeciętnego bohatera, czy przynajmniej porządnie zarysowanego czarnego charakteru. Przedstawienia fabuły w taki sposób, w jaki została przedstawiona, było złym pomysłem. Całkiem ciekawy początek został przerwany długimi retrospekcjami o niczym. Teoretycznie poznawanie przeszłości głównej postaci sprawia czytelnikowi przyjemność, lecz cała bitwa, w której Khadaji doznał oświecenia, została opisana w tak groteskowy sposób, że przez kilka akapitów nie potrafiłem ogarnąć myśli, którą chciał przekazać autor. Potem nastał czas Pena, czyli szablonowego mistrza, z niepojętymi umiejętnościami.
Podsumowując „Człowiek, który nigdy nie chybiał” to powieść o niczym. Siadając do pisania, pisarz nie miał żadnego pomysłu i zwyczajnie zapełniał kartki, czymś, co wylatywało mu z głowy, ale nadal pozostaje niezłym sposobem na zabicie czasu.

Kupiłem powieść Steva Perryego jakieś dwa lata temu w biedronce i porzuciłem na długi czas. Dopiero wysoka gorączka oraz brak zajęcia, zmusił mnie do przekopania domowej biblioteczki. Po jakimś kwadransie przetrząsania półek trafiłem na rzeczoną powieść. Po przeczytaniu posłowia wiedziałem, że będzie to coś, co nie przypadnie mi do gustu. I zadałem sobie pytania:...