Bardzo dobra książka. Silnie zaczepiona w faktach historycznych. Dobra kontynuacja poprzednich części. Fajnie doczytać więcej o postaciach z tej pozycji nawet na wikipedii. Zdecydowanie jest to literatura wysokiej jakości, co do powieści historycznych.

I te fajne zwroty: pokrzywnik, ubijca, parch do określenia postaci negatywnie.

Bardzo dobra książka. Silnie zaczepiona w faktach historycznych. Dobra kontynuacja poprzednich części. Fajnie doczytać więcej o postaciach z tej pozycji nawet na wikipedii. Zdecydowanie jest to literatura wysokiej jakości, co do powieści historycznych.

I te fajne zwroty: pokrzywnik, ubijca, parch do określenia postaci negatywnie.

Kolejna dobra książka z cyklu. Czytając ją zapominam o całym świecie. Jestem tylko w tamtym czasie obserwując jak wyglądały początki naszego Państwa. Jedyny minus tej książki to jej objętość - zdecydowanie za krótka.

Kolejna dobra książka z cyklu. Czytając ją zapominam o całym świecie. Jestem tylko w tamtym czasie obserwując jak wyglądały początki naszego Państwa. Jedyny minus tej książki to jej objętość - zdecydowanie za krótka.

Kazimierz Odnowiciel wraca do Polski, przejmuje władzę i zaczyna odbudowywać z ruin Polskę. Jego największym przeciwnikiem w dążeniu do tego celu jest Mojsław, samozwańczy książę Mazowsza. Kazimierz, słuchając doradców i podejmując mądre decyzje, doprowadza kraj do stabilności i pokoju, niezagrożonego przez sąsiadów.

Ta część "Powieści Piastowskich" jest bardziej optymistyczna od swojej poprzedniczki, ale historia opowiedziana jest trochę bardziej skrótowo, autor szybko przedstawia nam kolejne fakty, nie zastanawiając się długo nad nimi. Książkę czyta się bardzo przyjemnie, nie jest to długa lektura.

Kazimierz Odnowiciel wraca do Polski, przejmuje władzę i zaczyna odbudowywać z ruin Polskę. Jego największym przeciwnikiem w dążeniu do tego celu jest Mojsław, samozwańczy książę Mazowsza. Kazimierz, słuchając doradców i podejmując mądre decyzje, doprowadza kraj do stabilności i pokoju, niezagrożonego przez sąsiadów.

Ta część "Powieści Piastowskich" jest bardziej...

Odrobinę gorsza część ze względu na to, że brakowało mi w jaki sposób książę Kazimierz oswoił się ze zmianą w stan świecki/królewski z duchownego. Chciałabym wiedzieć jakie myśli miał. Jak się dostosowywał do takiego obrotu sprawy. Poza tym, po Bunschowsku, czyli tak jak lubię

Odrobinę gorsza część ze względu na to, że brakowało mi w jaki sposób książę Kazimierz oswoił się ze zmianą w stan świecki/królewski z duchownego. Chciałabym wiedzieć jakie myśli miał. Jak się dostosowywał do takiego obrotu sprawy. Poza tym, po Bunschowsku, czyli tak jak lubię

Cykl powieści piastowskich Bunscha jest, generalnie, znakomity. W miarę przyzwoicie trzyma się on faktów, prezentując jednocześnie interesujące, dobrze napisane historie. Niemniej cykl nie jest równy - obok powieści wspaniałych, porywających zarówno żywą fabułą jak i rozmachem narracyjnym, są powieści mniejsze i skromniej napisane.

"Odnowiciel" jest takim właśnie "ubogim krewnym". Nijak go porównywać do "Dzikowego Skarbu" czy trylogii "Wawelskie Wzgórze". To mająca niewiele ponad 150 stron miniaturka, skoncentrowana na jak najszybszym podaniu czytelnikowi głównych faktów i nieco "podprowadzająca" kolejny tom cyklu - majestatycznego, dwutomowego "Imiennika".

Po śmierci Bolka Zapomnianego państwo Polańskie popada w ruinę. Z jednej strony reakcja pogańska , z drugiej zaś najazd czeski Brzetysława pozostawiają kraj zniszczony, spalony i pogrążony w głębokiej anarchii. Tylko czekać, jak bezbronne terytorium Czesi zagarną na stałe. W tym jednak momencie cesarz niemiecki, chcąc zapobiec powstaniu potężnego państwa słowiańskiego na wschodzie, wspiera swym wojskiem przebywającego u niego po wygnaniu z Polski księcia Kazimierza. Ten, na wezwanie rodu Awdańców (a jakże, jego główni, w poprzednich tomach, wrogowie, teraz stają się najbliższymi poplecznikami - trochę za bardzo się Bunsch na tych Awdańców uparł) wraca do zniszczonego kraju. Będąc lennym sojusznikiem cesarstwa Niemieckiego, które z kolei zbrojnym najazdem złamało potęgę Czech i Brzetysława, poślubia siostrę kijowskiego Jarosława - Dobronegę. Dzięki temu państwo Polańskie jest, od wielu lat po raz pierwszy, całkowicie zabezpieczone przed najazdem sąsiadów.

Jedynym problemem do rozwiązania pozostaje Mazowsze, które pod władaniem Mojsława oderwało się od państwa Polan. Mojsław odmawia przysięgi Kazimierzowi, zatem konieczne jest złamanie jego oporu. Dwa najazdy sił Polańskich i sprzymierzonych z nimi wojsk ruskich pokonują opór - Mojsław ginie w bitwie a Mazowsze ponownie zostaje połączone z Polską.

Bunsch bardzo pędzi przez powieść, prawie nie rozwija wątków fabularnych - w ostateczności całość przypomina zbeletryzowany fragment "Polski Piastów". Nieźle się to czyta, ale widać wyraźnie pośpiech Autora - czasami niestaranną redakcję tekstu. Mnożą się powtórzenia bon motów - co kilka stron można przeczytać, że "jeden sieje, a drugi będzie zbierał", czy też "najpierw należy postawić ściany, a potem dach".

"Odnowiciel" domknięcie mini-trylogii - Bracia/Bezkrólewie/Odnowiciel, która, późno pisana (lata 76-84) literacko ustępuje innym pozycjom cyklu, a jej głównym zadaniem jest połączenie pierwszej, wielkiej trylogii (Dzikowy Skarb/Ojciec I Syn/Rok Tysięczny) z równie wielkim "Imiennikiem.

Mimo wszystko 6/10

Cykl powieści piastowskich Bunscha jest, generalnie, znakomity. W miarę przyzwoicie trzyma się on faktów, prezentując jednocześnie interesujące, dobrze napisane historie. Niemniej cykl nie jest równy - obok powieści wspaniałych, porywających zarówno żywą fabułą jak i rozmachem narracyjnym, są powieści mniejsze i skromniej napisane.

"Odnowiciel" jest takim właśnie "ubogim...

Polska średniowieczna, gdzie władzę zaczyna sprawować Kazimierz Odnowiciel. Trudny powrót do kraju, marzenia o stworzeniu silnego i bezpiecznego państwa. Portret króla dobrego, troszczącego się o poddanych. Powieść historyczna, którą polecam.

Polska średniowieczna, gdzie władzę zaczyna sprawować Kazimierz Odnowiciel. Trudny powrót do kraju, marzenia o stworzeniu silnego i bezpiecznego państwa. Portret króla dobrego, troszczącego się o poddanych. Powieść historyczna, którą polecam.

Polecam gorąco cały cykl Powieści Piastowskich. Wspaniała lekcja historii.
Czytałam wielokrotnie całą serię i zawsze chętnie wracam.

Polecam gorąco cały cykl Powieści Piastowskich. Wspaniała lekcja historii.
Czytałam wielokrotnie całą serię i zawsze chętnie wracam.

Jako fanka Bunscha nie jestem obiektywna, zwłaszcza że powieść opowiada o moim ulubionym władcy. Kazimierz Odnowiciel nie jest księciem "medialnym", a szkoda. Ciekawy władca, interesujące (i często sprzeczne w historiografii) losy. Polecam szczególnie osobom interesującym się historią polskiego średniowiecza.

Jako fanka Bunscha nie jestem obiektywna, zwłaszcza że powieść opowiada o moim ulubionym władcy. Kazimierz Odnowiciel nie jest księciem "medialnym", a szkoda. Ciekawy władca, interesujące (i często sprzeczne w historiografii) losy. Polecam szczególnie osobom interesującym się historią polskiego średniowiecza.

Ta część powieści piastowskich to powolne wychodzenie z depresji, w jaką wpadliśmy w poprzedniej części cyklu. Brzetysław, Mojsław... nie było łatwo, ale jakoś się udało ;)

Ta część powieści piastowskich to powolne wychodzenie z depresji, w jaką wpadliśmy w poprzedniej części cyklu. Brzetysław, Mojsław... nie było łatwo, ale jakoś się udało ;)

Niezmiernie żałuję, że Karol Bunsh jest tak mało znanym autorem. Kto jak kto, ale On na zapomnienie na pewno nie zasługuje, bo czyż ktokolwiek potrafił pisać o czasach piastowskich piękniej niż On?

Niezwykle elegancki, nieco podniosły i archaiczny styl Karola Bunsha jest czymś wspaniałym. Czytając jego książki człowiek po prostu zanurza się w średniowiecznych dziejach Polski. I ta podróż w przeszłość jest czymś cudownym.

Tym razem główny wątek to żmudna odbudowa państwa dokonana przez Kazimierza zwanego dzisiaj tytułowym Odnowicielem. Część niemniej interesująca od poprzednich i zachęcająca do tego, aby sięgnąć po kolejny tom.

Niezmiernie żałuję, że Karol Bunsh jest tak mało znanym autorem. Kto jak kto, ale On na zapomnienie na pewno nie zasługuje, bo czyż ktokolwiek potrafił pisać o czasach piastowskich piękniej niż On?

Niezwykle elegancki, nieco podniosły i archaiczny styl Karola Bunsha jest czymś wspaniałym. Czytając jego książki człowiek po prostu zanurza się w średniowiecznych dziejach...