Autorka "Dom nad łąkami" kończy pisać w 1924 roku w Górkach Wołomińskich i wydaje w 1925 roku. Drugie wydanie następuje dopiero w 1937 roku z przerobionym tekstem przez Zofię Nałkowską – ale sens pozostaje nadal ten sam. Powieść składa się z 28 rozdzialików i czytelnik szybko przemyka przez historie bohaterów. Narratorka opowiada wspomnienia (wydarzenia są oparte na bazie osobistych doświadczeń Zofii Nałkowskiej). Tłem jest prowincjonalna społeczność szlachecko-chłopska. Ówczesny język polski jest już dla współczesnych rodaków przestarzały. Widać szlachecką sielankę na wsi. Splot niektórych okoliczności wydaje mi się nieprawdopodobny. Zofię Nałkowską postrzegam jako fatalistkę. Uwydatnia biedę, wiele krzywd, zgubne namiętności. Być może sto lat temu obycie ze śmiercią było większe z racji jej powszechności, ale teraz aż tyle ludzi nie umiera. Autorka przedstawia smutne historie, które wzbudzają we mnie uczucie przygnębienia. Jednak okrasza je drobnymi radościami życia, więc dzięki temu treść książki nie jest aż tak bardzo ciężkostrawna.

Autorka "Dom nad łąkami" kończy pisać w 1924 roku w Górkach Wołomińskich i wydaje w 1925 roku. Drugie wydanie następuje dopiero w 1937 roku z przerobionym tekstem przez Zofię Nałkowską – ale sens pozostaje nadal ten sam. Powieść składa się z 28 rozdzialików i czytelnik szybko przemyka przez historie bohaterów. Narratorka opowiada wspomnienia (wydarzenia są oparte na bazie...

Przy czytaniu jak i po skończeniu tej książki miałam fazy.
Najpierw cieszyłam się urokliwym stylem, potem wyczekiwałam więcej autobiografii, gdzieś w środku poczułam się zawiedziona, a pod koniec już wręcz z niej uciekałam.
Cieszyłam się, że to tylko 126 stron.

Z jednej strony treść na początku obiecuje wiele, potem staje się tylko opowiadaniem o sąsiadach, których życie nie było wybitnie interesujące, acz można się sporo dowiedzieć o tym jak się po prostu żyło lub nieżyło.
(Wzmianki o umarłych są nieco obrzydliwe.)
Do tego typowe w tych czasach złe traktowanie kobiet, dzieci i zwierząt nazwane tylko "brakiem szacunku".

O samej autorce nie dowiedziałam się wiele.

Książka dobra dla tych, którzy interesują się życiem innych (coś w stylu plotek).

Przy czytaniu jak i po skończeniu tej książki miałam fazy.
Najpierw cieszyłam się urokliwym stylem, potem wyczekiwałam więcej autobiografii, gdzieś w środku poczułam się zawiedziona, a pod koniec już wręcz z niej uciekałam.
Cieszyłam się, że to tylko 126 stron.

Z jednej strony treść na początku obiecuje wiele, potem staje się tylko opowiadaniem o sąsiadach, których życie...

Nałkowska jak mało kto rysuje postacie i opowiada ich los. Niespieszna narracja, wspaniałe opisy i celność spostrzeżeń. Zachęcam :)

Nałkowska jak mało kto rysuje postacie i opowiada ich los. Niespieszna narracja, wspaniałe opisy i celność spostrzeżeń. Zachęcam :)

Bardzo fajnie napisana książka. Jest w niej wspomnienie narratorki, która mieszka w domu na wsi. Przepięknej otoczonej kolorowymi krajobrazami. Jest wspomnienie od dzieciństwa po lata wojny. Opis sąsiadów, która ta wieś posiada. Poznajemy m.in Pannę Sylwię, która się zaprzyjaźniła z dziaduniem i mieszkała z nim aż do jego śmierci. I choć życie ich nie rozpieszczało, brakowało na wszystko pieniędzy to dom zawsze był zadbany. Są też tacy panowie, którzy biją własne żony i dzieci (dziś nie do pomyślenia, żeby ktoś nie zareagował). Szczególną jednak uwagę w tej książce poświęca się rodzinie Dziobaków. Chce ktoś dowiedzieć się więcej? Trzeba przeczytać. I choć jest to książeczka wydana dawno temu to jakże współczesna. Wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą. Jedynie widać, że książka pisana maszyną bo już miałam troszeczkę druk wyblakły. Polecam

Bardzo fajnie napisana książka. Jest w niej wspomnienie narratorki, która mieszka w domu na wsi. Przepięknej otoczonej kolorowymi krajobrazami. Jest wspomnienie od dzieciństwa po lata wojny. Opis sąsiadów, która ta wieś posiada. Poznajemy m.in Pannę Sylwię, która się zaprzyjaźniła z dziaduniem i mieszkała z nim aż do jego śmierci. I choć życie ich nie rozpieszczało,...

Wspaniała autobiografia, którą można ponownie przeczytać raz na rok lub parę lat.

Wspaniała autobiografia, którą można ponownie przeczytać raz na rok lub parę lat.

Rewelacyjna opowieść. Autorka dzieli się wspomnieniami z czasów dzieciństwa, widzi obrazy z przeszłości, ludzi zamieszkujących tę wieś, opisuje ich przeżycia.
Jest to sielska i relaksująca lektura, którą śmiało polecam.

Rewelacyjna opowieść. Autorka dzieli się wspomnieniami z czasów dzieciństwa, widzi obrazy z przeszłości, ludzi zamieszkujących tę wieś, opisuje ich przeżycia.
Jest to sielska i relaksująca lektura, którą śmiało polecam.

Książeczka niewielka rozmiarami, ale wielka. To powieść autobiograficzna poświęcona istniejącemu gdzieś tam pod Warszawą domowi. Bardzo ciekawa konstrukcja narratora. Jest nim mieszkanka tego domu, w której możemy się domyślać samej Nałkowskiej. Wspomnienia zaczynają się kiedy narratorka jest jeszcze dzieckiem i widzimy dom i jego sąsiadów oczyma małej dziewczynki. Potem czujemy, jak dorasta, jak zmienia się jej sposób widzenia świata. Widzimy też ciężkie zmagania się z losem sąsiadów. Każdy z nich ma swój los, swoje problemy, swoje śluby, narodziny, śmierci.

Książeczka niewielka rozmiarami, ale wielka. To powieść autobiograficzna poświęcona istniejącemu gdzieś tam pod Warszawą domowi. Bardzo ciekawa konstrukcja narratora. Jest nim mieszkanka tego domu, w której możemy się domyślać samej Nałkowskiej. Wspomnienia zaczynają się kiedy narratorka jest jeszcze dzieckiem i widzimy dom i jego sąsiadów oczyma małej dziewczynki. Potem...