Granica

Chciałem zmierzyć się z "Granicą", dlatego znów po nią sięgnąłem. Trudno mi było kolejny raz przebrnąć przez tę książkę ze względu na styl pisania autorki oraz wątki tematyczne. Główny bohater Zenon Ziembiewicz jest "odpychający" na tyle, że nie miałem ochoty kontynuować czytania. Dzisiaj również negatywne postawy (takie jak głównie u Zenona) można zaobserwować. Ale czy tak właśnie musi być? Lektura skłania ku refleksji.
Nadal nie jesteśmy wolni od skomplikowanych spraw, kryzysów wewnętrznych; życiem ciągle kierują motywacje od których zależy podejmowanie określonych decyzji, stajemy w obliczu dokonywania wyborów (czasem trudnych); istnieje złożoność ludzkiej psychiki i dążeń... a "granica" (ta moralna będąca kręgosłupem) lub "granice" (gdy rozpatrujemy różne płaszczyzny) niezmiennie istnieją i jak wynika z przesłania powieści nie wolno jej lub ich przekraczać.

Chciałem zmierzyć się z "Granicą", dlatego znów po nią sięgnąłem. Trudno mi było kolejny raz przebrnąć przez tę książkę ze względu na styl pisania autorki oraz wątki tematyczne. Główny bohater Zenon Ziembiewicz jest "odpychający" na tyle, że nie miałem ochoty kontynuować czytania. Dzisiaj również negatywne postawy (takie jak głównie u Zenona) można zaobserwo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja jedna z ulubionych lektur w szkole średniej. Mocne 8/10:) warto przeczytać:)

Moja jedna z ulubionych lektur w szkole średniej. Mocne 8/10:) warto przeczytać:)

Pokaż mimo to

„Granica” to powieść, do której wróciłam po latach. Pierwszy raz przeczytałam ją w klasie maturalnej jako jedną z obowiązkowych lektur szkolnych. Wtedy powieść Nałkowskiej potraktowałam jako książkę, którą należy przeczytać oraz zinterpretować zgodnie z określonym, narzuconym z góry wzorem. Jednak
w ostatnim czasie postanowiłam do niej powrócić, przeczytać jeszcze raz
i odkryć ją na nowo.
„Granica” opowiada historię Zenona Ziembiewicza oraz jego bliskich. Główny bohater to karierowicz, który nie cofnie się przed niczym, dla pozycji zawodowej i sławy jest w stanie zrobić wszystko. Można powiedzieć, że dąży „po trupach do celu”. Jednak w pogoni za karierą zapomina, że w życiu każdego człowieka istnieje niewidzialna granica, „za którą nie wolno przejść, za którą przestaje się być sobą”. Przekroczenie tej granicy prowadzi do tragicznego finału. Zofia Nałkowska wykreowała skomplikowanych bohaterów i przedstawiła złożoną, psychologiczną powieść. Pomimo, tego że pierwsze wydanie „Granicy” ukazało się w 1935 roku jest to powieść w dalszym ciągu aktualna, szczególnie w dzisiejszych czasach, gdzie sukces zajmuje specjalne miejsce, i z każdej strony namawia się do przekraczania własnych słabości. „Granica” to powieść, którą każdy karierowicz, ale nie tylko powinien przeczytać i się zastanowić, gdzie leży jego własna granica, której nie powinno się przekraczać.

„Granica” to powieść, do której wróciłam po latach. Pierwszy raz przeczytałam ją w klasie maturalnej jako jedną z obowiązkowych lektur szkolnych. Wtedy powieść Nałkowskiej potraktowałam jako książkę, którą należy przeczytać oraz zinterpretować zgodnie z określonym, narzuconym z góry wzorem. Jednak
w ostatnim czasie postanowiłam do niej powrócić, przeczytać jeszcze r...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

super koncept inwersji czasowej, głęboka analiza bohaterów.

super koncept inwersji czasowej, głęboka analiza bohaterów.

Pokaż mimo to

Niesamowite, jak precyzyjnie można przeprowadzić interpretację postaci, ich miejsca w otaczającym świecie, ról społecznych.

Niesamowite, jak precyzyjnie można przeprowadzić interpretację postaci, ich miejsca w otaczającym świecie, ról społecznych.

Pokaż mimo to

Iście psychologiczna uczta.
Wchłaniałam bardziej niż czytałam.
Skomplikowane towarzystwo...

Iście psychologiczna uczta.
Wchłaniałam bardziej niż czytałam.
Skomplikowane towarzystwo...

Pokaż mimo to

Zofia Nałkowska pisze bardzo charakterystycznie. Nie wszystkim zatem przypadnie jej styl do gustu. Dla mnie jest znośny.
Powieść zadaje nam pytania, na które, aby odpowiedzieć, trzeba poznać siebie. Tak naprawdę nowe doświadczenia odkrywają naszą osobowość, sytuacje często ekstremalne, których bohaterami jesteśmy po raz pierwszy. Dzięki temu właśnie książka jest wartościowa.
Gdybym nie musiała jej czytać na szybko w liceum, a potem być skazana na omawianie jej i płonne dyskusje po stokroć takie same, na pewno spodobałaby mi się bardziej.
Może kiedyś do niej wrócę, jeżeli wtedy już nie za bardzo niecierpliwi mnie język Nałkowskiej.

Zofia Nałkowska pisze bardzo charakterystycznie. Nie wszystkim zatem przypadnie jej styl do gustu. Dla mnie jest znośny.
Powieść zadaje nam pytania, na które, aby odpowiedzieć, trzeba poznać siebie. Tak naprawdę nowe doświadczenia odkrywają naszą osobowość, sytuacje często ekstremalne, których bohaterami jesteśmy po raz pierwszy. Dzięki temu właśnie książka jest wartościow...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Granica" Nałkowskiej od strony fabularnej i interpretacyjnej zapewne jest powieścią, którą można się zainteresować. Porusza kilka interesujących kwestii, między innymi dobrze oddaje różnice między grupami społecznymi stosując analogię do zachowań psów. Dotyka też trudnej problematyki, między innymi tego, gdzie leży granica moralna naszego postępowania, po której przekroczeniu nieuchronnie staczamy się na dno...
Mimo to jednak, nie jestem w stanie tej książki polecić. Od pierwszych stron czytało mi się ją źle, niestety odnosiłam wrażenie, jakbym wzięła do ręki kiepskie tłumaczenie zagranicznej powieści. Zdania bywają tak wielokrotnie złożone, że można się w nich zgubić, ale to jeszcze nie byłby duży problem. Stanowią go natomiast usterki językowe - wychwyciłam wiele błędnych zastosowań podmiotu domyślnego, zaburzony szyk zdania, pleonazmy i różne dziwne twory językowe. Chętnie zdobyłabym nawet własny egzemplarz "Granicy", by osobiście dokonać korekty. Dzierżąc czerwony długopis.

"Granica" Nałkowskiej od strony fabularnej i interpretacyjnej zapewne jest powieścią, którą można się zainteresować. Porusza kilka interesujących kwestii, między innymi dobrze oddaje różnice między grupami społecznymi stosując analogię do zachowań psów. Dotyka też trudnej problematyki, między innymi tego, gdzie leży granica moralna naszego postępowania, po której prze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Prezydent miasta Zenon Ziembiewicz popełnił samobójstwo po oblaniu kwasem przez nieznaną nikomu Justynę Bogutównę. Tak zaczyna się ,,Granica” Zofii Nałkowskiej. Co doprowadziło do tego tragicznego wydarzenia? Aby poznać motywy Justyny i dowiedzieć się, że życie Zenona wcale nie było takie idealne i przykładne, cofamy się w przeszłość. Okazuje się, że córka kucharki Justyna była kiedyś kochanką wykształconego i należącego do towarzystwa Zenona. Po wyjeździe z wiejskiego majątku do Warszawy Ziembiewicz spotyka swoją ,,szczeniacką” miłość Elżbietę, dawne uczucie odżywa i młodzi planują ślub. Zenon jest święcie przekonany, że już nigdy nie spotka Justyny. Ona jednak znów pojawia się w jego życiu. Gdy Zenon planuje wspólną przyszłość z Elżbietą, nieświadoma nielojalności kochanka Justyna oznajmia, że jest w ciąży.

Czy to płytkie romansidło? Tylko z pozoru. Nałkowska bierze na warsztat znany schemat, ale przedstawia go w inny sposób. Już sam fakt, że zakończenie tego miłosnego trójkąta poznajemy na samym początku utworu, świadczy o tym, że dla pisarki nie sama akcja była ważna, ale psychologiczne motywy bohaterów. W wielu powieściach dziejących się w dawnych epokach czytamy o tym jak młody mężczyzna spędza czas na przypadkowych romansach z mężatkami lub nisko postawionymi pannami bądź też korzysta z usług pań lekkich obyczajów. Nie jest to o czym mówi się w towarzystwie, ale wszyscy są przekonani, że młodzieniec przed ślubem z jakąś cnotliwą, uroczą niewiastą musi się wyszumieć i zarazem nabrać doświadczenia w pewnych kwestiach. Po jakimś czasie młodzieniec ma dosyć romansowania, żeni się z cnotliwą niewiastą i żyje długo i szczęśliwie. Nałkowska jednak wprowadza do swojej powieści pewną komplikację – Justyna zakochuje się z całego serca w Zenonie, ona też okazuje się wrażliwym, spragnionym uczucia człowiekiem. I chociaż Zenon i Elżbieta starają się zatuszować sprawę i zarazem uspokoić swoje sumienie względem Bogutówny, nie będzie tu słodkiego finału. Bowiem Justyna nadal istnieje, została jej wyrządzona krzywda i romans, który w tylu innych przypadkach był błahostką, tutaj kładzie się cieniem na małżeńskim życiu Ziembiewiczów. Nie ukrywam, że z całego tego towarzystwa to Justyna wzbudziła moje największe współczucie. Jej marzenia zderzyły się z twardą rzeczywistością, została całkiem sama, brutalnie przypomniano jej, że pochodzi z niższej warstwy społecznej, straciła wiarę w miłość i została zmuszona(lub tak też sądziła) do czynu, którego tak naprawdę nie chciała. Zenon mnie irytował, ponieważ był hipokrytą, który oszukiwał obie kobiety, poszedł w ślady niegdyś pogardzanego ojca i oczekiwał, że to inni zapłacą za jego zachowania. Natomiast Elżbieta jest dosyć skomplikowaną postacią, ponieważ jej dawne ideały przemijają z kolejnymi wydarzeniami i wciągnięciem się w ,,wielkie” życie, a jej dobroć okazuje się być bardziej wynikiem wychowania w pewnych zasadach niż autentycznym odruchem serca. A może się mylę?

W tej dosyć krótkiej powieści Nałkowska poruszyła wiele tematów – grę pozorów, politykę w dwudziestoleciu międzywojennym, bariery społeczne, starość oraz trudne relacje między rodzicami a dziećmi. Praktycznie żadne z bohaterów nie wychował się w szczęśliwej rodzinie i to w pewnym sensie na nich rzutuje. Widzę tu też lekkie związki z grecką tragedią – przed przeznaczeniem nie ma ucieczki, bohaterowie miotają się i próbują kontrolować swoje życie ,a w końcu i tak podzielą losy rodziców. Ten wątek skłania do zastanowienia nad tym, co rządzi naszym życiem, czy nasze wybory mają jakiekolwiek znaczenie i jak przez nasze decyzje wpływamy na innych.

Polecam ,,Granicę”. Książka naprawdę daje do myślenia. A poza tym(co ważne dla większości licealistów, których przynajmniej część będzie zmuszona do przeczytania tej książki) jest to pozycja stosunkowo krótka, napisana zrozumiałym językiem i na pewno łatwiejsza w czytaniu niż np. ,,Przedwiośnie” czy ,,Wesele”.

,, Nie czyny nasze mówią, czym jesteśmy. Nie można człowieka sądzić z czynów. Ważnym jest niepokój towarzyszący uczynkom naszym. I cierpienie. I strach…”

Ps. Taką samą recenzję zamieściłam przy innym wydaniu ,,Granicy". Wersja z BN zawiera też świetny wstęp, który rzuca kompletnie inne światło na tą historię.

Prezydent miasta Zenon Ziembiewicz popełnił samobójstwo po oblaniu kwasem przez nieznaną nikomu Justynę Bogutównę. Tak zaczyna się ,,Granica” Zofii Nałkowskiej. Co doprowadziło do tego tragicznego wydarzenia? Aby poznać motywy Justyny i dowiedzieć się, że życie Zenona wcale nie było takie idealne i przykładne, cofamy się w przeszłość. Okazuje się, że córka kucharki Justyna była...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Granica" jedni kochają, drudzy nienawidzą. Ale są też osoby znajdujące się pośrodku, w tym ja. Książka dobra, pełna mądrości życiowych do cytowania, pisana pięknym językiem. Sama fabuła ciekawa ale to nie ona mnie urzekła. Najlepsze co mamy w tej powieści to bohaterowie. Są prawdziwi, tak bardzo prawdziwi. W całej historii, nie ma ani jednego idealnego bohatera. Nałkowska pokazuje nam ludzi takimi jacy są.Są to ludzie z wadami, z problemami które wynoszą z domu. Ludzie, którzy podejmują złe decyzje i przez to niszczą sobie życie. Może fabuła nie pędzi zawrotnym tempem, nie ma dramatycznych momentów i zwrotów akcji ale jest za to pouczająca historia, z której można wyciągać wnioski i przemyślenia.
PS Zenon, to jeden z najbardziej irytujących postaci w literaturze. Boże uchowaj od takich mężczyzn.

"Granica" jedni kochają, drudzy nienawidzą. Ale są też osoby znajdujące się pośrodku, w tym ja. Książka dobra, pełna mądrości życiowych do cytowania, pisana pięknym językiem. Sama fabuła ciekawa ale to nie ona mnie urzekła. Najlepsze co mamy w tej powieści to bohaterowie. Są prawdziwi, tak bardzo prawdziwi. W całej historii, nie ma ani jednego idealnego bohatera. Nałk...

więcej

mniej

Pokaż mimo to