Granica

Interesujące historie, postacie i wątki ale giną gdzieś w gąszczu do bólu drobiazgowych opisów. Ciężko mi się to czytało. Mało zostaje dla wyobraźni czytelnika, a szkoda bo obyczajowość tamtych czasów, romanse, aborcja, choroba psychiczna itd powinna wciągnąć niczym oceaniczny wir na góra dwa wieczory czytania a w moim przypadku książka przy łóżku leżała przeszło miesiąc. Poza tym w ostatnich trzech rozdziałach więcej się wydarzyło niż przez resztę książki.

Interesujące historie, postacie i wątki ale giną gdzieś w gąszczu do bólu drobiazgowych opisów. Ciężko mi się to czytało. Mało zostaje dla wyobraźni czytelnika, a szkoda bo obyczajowość tamtych czasów, romanse, aborcja, choroba psychiczna itd powinna wciągnąć niczym oceaniczny wir na góra dwa wieczory czytania a w moim przypadku książka przy łóżku leżała przeszło miesiąc....

Nie dałam radę przeczytać. Robienie z facetów drani, a z kobiet ofiar zostawmy może wattpadowi.

Nie dałam radę przeczytać. Robienie z facetów drani, a z kobiet ofiar zostawmy może wattpadowi.

Użyłam jej na maturze, więc historia przedstawiona przez Nałkowską zdecydowanie zapadła mi w pamięć. Szokujące wydarzenia, dowodzące cienkich granic ludzkiej moralności, bohaterowie budzący mieszane uczucia - ta lektura bezsprzecznie warta jest przeczytania.

Użyłam jej na maturze, więc historia przedstawiona przez Nałkowską zdecydowanie zapadła mi w pamięć. Szokujące wydarzenia, dowodzące cienkich granic ludzkiej moralności, bohaterowie budzący mieszane uczucia - ta lektura bezsprzecznie warta jest przeczytania.

Fabuła interesująca, język i narracja toporne.

Fabuła interesująca, język i narracja toporne.

Bardzo dobry przekaz i ciekawa problematyka, ale ciężko się czyta. Za dużo postaci i szczegółowych do bólu opisów

Bardzo dobry przekaz i ciekawa problematyka, ale ciężko się czyta. Za dużo postaci i szczegółowych do bólu opisów

Co dla jednych jest podłogą, to dla innych jest sufitem.

Najbardziej boli mnie to, że fabularnie ta książka jest zajebista, bo czego tu nie ma - romans, zbrodnia, aborcja, nierówności społeczne i do tego na koniec (albo, jak kto woli, na początek) kawał drania dostaje kwasem po oczach, ale język JEST TAK STRASZNY, że męczyłam się w trakcie lektury.
Ze świadomością, że to by była tak dobra książka, gdyby ktoś napisał ją inaczej. Justyna i Elżbieta zasługują na coś więcej niż to.
(Byle nie Zenon, który nie zasłużył na nic).
Trochę szkoda, że z książkami nie może być tak jak z filmami - ten sam motyw, inny reżyser...

Co dla jednych jest podłogą, to dla innych jest sufitem.

Najbardziej boli mnie to, że fabularnie ta książka jest zajebista, bo czego tu nie ma - romans, zbrodnia, aborcja, nierówności społeczne i do tego na koniec (albo, jak kto woli, na początek) kawał drania dostaje kwasem po oczach, ale język JEST TAK STRASZNY, że męczyłam się w trakcie lektury.
Ze świadomością, że to...

Nieważne, ile razy podejdę do tej książki, zawsze mam to samo wrażenie - ona jest nijaka. Ani nie wzbudza we mnie jakiegoś zainteresowania, ani nie powoduje obrzydzenia, wściekłości. Z bohaterami utożsamić się jest mi strasznie trudno, nie mówiąc o tym, że ich los praktycznie nie interesował mnie przez całą lekturę. Co z tego, że przeżywają dramat, są niewyobrażalnie poszkodowani przez świat, skoro kompletnie nie mam punktów zaczepienia, aby zainteresować się nimi. Ponadto Nałkowska większość historii postaci przedstawia za pomocą opisów, a dialogi są jedynie pomocą, co powoduje, że ani nie ma ich za dużo, a jak już są, stają się drętwe.
To jedna z tych pozycji szkolnych, które odejdą w całkowite pomroki niepamięci.

Nieważne, ile razy podejdę do tej książki, zawsze mam to samo wrażenie - ona jest nijaka. Ani nie wzbudza we mnie jakiegoś zainteresowania, ani nie powoduje obrzydzenia, wściekłości. Z bohaterami utożsamić się jest mi strasznie trudno, nie mówiąc o tym, że ich los praktycznie nie interesował mnie przez całą lekturę. Co z tego, że przeżywają dramat, są niewyobrażalnie...

To takie 6,5/10.

Z jednej strony Nałkowska ciekawie kontynuuje powieściopisarski szkielet Żeromskiego, z tymi wielkimi wyrwami między rozdziałami, które czytelnik musi wypełniać samodzielnie, tworząc w ogóle absolutnie elektryzujący trójkąt związków trojga czołowych bohaterów. Te drobne interakcje między Zenonem a obiema kobietami, sfera niedopowiedzeń, wstydliwych interpretacji czynów drugiej osoby, współuzależnień, granicy (hihi) między fascynacją a nienawiścią - czapki z głów.

Z drugiej strony Nałkowska wpada w pułapkę polskiej prozy dziewiętnastowiecznej, szkicując mnogość niepotrzebnych wątków pobocznych, z których dziś pozostawilibyśmy wyłącznie sensowną dla głównej osi fabularnej Cecylię Kolichowską. Gdybym umiał te długie fragmenty "waty" przeskakiwać, odświeżającą lekturę "pod sprawdzian dla moich uczniów" wspominałbym nieco lepiej.

Ale ekranizacje chętnie sprawdzę!

To takie 6,5/10.

Z jednej strony Nałkowska ciekawie kontynuuje powieściopisarski szkielet Żeromskiego, z tymi wielkimi wyrwami między rozdziałami, które czytelnik musi wypełniać samodzielnie, tworząc w ogóle absolutnie elektryzujący trójkąt związków trojga czołowych bohaterów. Te drobne interakcje między Zenonem a obiema kobietami, sfera niedopowiedzeń, wstydliwych...

Jedna z lepszych lektur, nawet całkiem interesująca. Wątek starości absolutnie mnie uwiódł.

Jedna z lepszych lektur, nawet całkiem interesująca. Wątek starości absolutnie mnie uwiódł.

Lektura porusza dogłębnie tematy rodzinne i społeczne. Zostały one owiane analizą psychologiczną głównych bohaterów, przez co zdecydowanie łatwiej było się wczuć w ich przeżycia. ,,Granica" została napisana w bardzo przystępny sposób, natomiast uważam, że autorka niepotrzebnie wprowadzała do fabuły zbędne postaci. Mimo to myślę, iż utwór Zofii Nałkowskiej jest warty przeczytania.

Lektura porusza dogłębnie tematy rodzinne i społeczne. Zostały one owiane analizą psychologiczną głównych bohaterów, przez co zdecydowanie łatwiej było się wczuć w ich przeżycia. ,,Granica" została napisana w bardzo przystępny sposób, natomiast uważam, że autorka niepotrzebnie wprowadzała do fabuły zbędne postaci. Mimo to myślę, iż utwór Zofii Nałkowskiej jest warty...