Moje kolejne podejscie do Houllebecqa i znowu zawod.Mimo paru cennych mysli i spostrzezen,to literatura,ktora nie porywa.Beznamietny jezyk,historia jedna z wielu.Troche sie wymeczylem

Moje kolejne podejscie do Houllebecqa i znowu zawod.Mimo paru cennych mysli i spostrzezen,to literatura,ktora nie porywa.Beznamietny jezyk,historia jedna z wielu.Troche sie wymeczylem

Z Houellebecqiem już tak jest z jednej strony obleśny, obrzydliwy, czasami wręcz przerażający, a z drugiej wyjątkowo trafnie analizujący współczesność i tak niesamowicie operujący słowem, że czasem warto przemęczyć kilkaset stron, dla kilku takich fragmentów, jak poniższy:
„Życie daje czasem człowiekowi szansę, ale jeśli jest się zbyt tchórzliwym albo niezdecydowanym, aby z niej skorzystać, życie zaczyna od nowa rozdawać karty. Jest taki moment, że można coś zrobić, żeby zdobyć szczęście. Moment trwa kilka dni, czasem tygodni albo miesięcy, ale następuje on raz i tylko raz. Nie można do niego wrócić, brak już miejsca na entuzjazm i pewność siebie i wiarę, pozostaje tylko łagodna rezygnacja, wzajemna i pełna smutku litość, niepotrzebne uczucie, że coś mogło się zdarzać, a nie okazaliśmy się po prostu godni daru, który został nam dany.”

Z Houellebecqiem już tak jest z jednej strony obleśny, obrzydliwy, czasami wręcz przerażający, a z drugiej wyjątkowo trafnie analizujący współczesność i tak niesamowicie operujący słowem, że czasem warto przemęczyć kilkaset stron, dla kilku takich fragmentów, jak poniższy:
„Życie daje czasem człowiekowi szansę, ale jeśli jest się zbyt tchórzliwym albo niezdecydowanym, aby z...

Uwielbiam styl MH, te kpiny z kierunku, w jakim podąża cywilizacja zachodnia. Cenię też bardzo jego pióro.

Uwielbiam styl MH, te kpiny z kierunku, w jakim podąża cywilizacja zachodnia. Cenię też bardzo jego pióro.

Choć moja miłość do Houellebecqa narodziła się dosć dawno, nie jest ona równa. Niestety nie każdy jego tekst porywa i intryguje w ten sam sposób i choć autora nie można określić mianem stałego, często wodzi czytelnika za nos. Tutaj zwiódł mnie opis, choć i bez niego pewnie sięgłabym po tą pozycję. Ta powieść to tak naprawdę biografia fotografa i malarza, Jeda Martina. Jed Martin urodził się pod Paryżem w 1975 roku jako syn architekta. Po tym jak jego matka zmarła z własnej ręki, młodość spędził głównie w odosobnieniu, rysując kwiaty i pejzaże. Opinia publiczna usłyszała o nim po raz pierwszy, gdy Michel Houellebecq wybrał życie Martina na temat swojej powieści Mapa i terytorium, ukazując sukces jaki przyniosły artyście zdjęcia miejskich map. Nie trzeba nikomu uświadamiać, że życie poczatkujacego twórcy nie jest łatwe ale za to może należeć do zaskakujących. Pomysł w umieszczeniu w tekście własnej osoby udał się Michelowi znakomicie, aż zapragnęłam poznać go bliżej. Wracajac do opisu, nie jest to kryminał, Jed nie wyjaśnia zagadki śmierci pisarza a jest tylko środkiem do celu. Nie zdradzając już wiecej, jest to ta pozycja, która mnie nie porwała w porównaniu z innymi tworami Houellebecqa. Zabrakło mi tu tak lubianych przez autora kontrowersji. Polecam się jednak przekonać samemu.

Choć moja miłość do Houellebecqa narodziła się dosć dawno, nie jest ona równa. Niestety nie każdy jego tekst porywa i intryguje w ten sam sposób i choć autora nie można określić mianem stałego, często wodzi czytelnika za nos. Tutaj zwiódł mnie opis, choć i bez niego pewnie sięgłabym po tą pozycję. Ta powieść to tak naprawdę biografia fotografa i malarza, Jeda Martina. Jed...

Nie wiem, czy polecać, czy nie. Czy jest błyskotliwą krytyką samego siebie, współczesnego społeczeństwa, czy nudną i pretensjonalną opowiastką o niczym? Nie umiem rozstrzygnąć, ale też nie chce mi się do myślenia o niej wracać, wymęczyła mnie.

Nie wiem, czy polecać, czy nie. Czy jest błyskotliwą krytyką samego siebie, współczesnego społeczeństwa, czy nudną i pretensjonalną opowiastką o niczym? Nie umiem rozstrzygnąć, ale też nie chce mi się do myślenia o niej wracać, wymęczyła mnie.

Nie jest to typowa książka. Nie jest to kryminał. To coś, co trudno nazwać. Nie doceniłam jeszcze w pełni, ale staram się.

Nie jest to typowa książka. Nie jest to kryminał. To coś, co trudno nazwać. Nie doceniłam jeszcze w pełni, ale staram się.

Książka, której raczej nikomu nie polecę. Ani nie zachwyciła mnie fabuła, ani styl autora. W połowie trochę mnie już zmęczyła.
Nic odkrywczego.

Książka, której raczej nikomu nie polecę. Ani nie zachwyciła mnie fabuła, ani styl autora. W połowie trochę mnie już zmęczyła.
Nic odkrywczego.

Nie zapadło mi w pamięć. Pamiętam tylko, że to było przeciętne.

Nie zapadło mi w pamięć. Pamiętam tylko, że to było przeciętne.

Rewelacja! A to psikusa zrobił Houellebecq czytelnikom opisując swoją... śmierć. Świetnie się czyta, pasjonująco.przedstawiony świat malarza, który przypadkowo popełnia dzieła warte kilkaset tysięcy euro. Tym razem bez zbytnich sprośności, a mocno interesująco. Co po nas zostanie? Świat roślin..
Książka genialna. Polecam.

Rewelacja! A to psikusa zrobił Houellebecq czytelnikom opisując swoją... śmierć. Świetnie się czyta, pasjonująco.przedstawiony świat malarza, który przypadkowo popełnia dzieła warte kilkaset tysięcy euro. Tym razem bez zbytnich sprośności, a mocno interesująco. Co po nas zostanie? Świat roślin..
Książka genialna. Polecam.

To jeden z tych współczesnych pisarzy, a wolę klasykę, do którego książek podchodzę z wielką ufnością. I jak zwykle się nie zawiodłem. Kolejna smutna diagnoza współczesności (choć - na szczęście - nie wszystko się sprawdza, ale - niestety - większość). Nikt jak MH nie potrafi tak ironizować na temat naszej cywilizacji i tego, co z nią jest, będzie, albo może być.

To jeden z tych współczesnych pisarzy, a wolę klasykę, do którego książek podchodzę z wielką ufnością. I jak zwykle się nie zawiodłem. Kolejna smutna diagnoza współczesności (choć - na szczęście - nie wszystko się sprawdza, ale - niestety - większość). Nikt jak MH nie potrafi tak ironizować na temat naszej cywilizacji i tego, co z nią jest, będzie, albo może być.