Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Maciej Jakubowiak wybrał esej- najbardziej szlachetną formę literacką, by opowiedzieć nam o zawoalowanym „gąszczu rodzinnych historii", a przede wszystkim mamie- tytułowej Hance, której ziemską drogę (wraz z karierą sportową) referuje ze starannością, dzięki czemu ma ocalić ją od zapomnienia. Rodzicielka jawi się tu jako weredyk -osoba z silnym charakterem, jasno mówiąca co myśli. Była butna, odważna,walczyła o lepszy los dla trójki swoich latorośli wzrastających do życia w niepełnej rodzinie. Jakubowiak kreśli zdania o chłopsko- robotniczym pochodzeniu i własnej, intrygującej ścieżce zawodowej, socjalizacji pierwotnej i wtórnej. Śledzi losy babki Albiny, wpływ tułaczego losu, pokłosia wojny oraz niespełnionych pragnień na kolejne generacje. Zwraca uwagę na przemiany społeczno-gospodarcze, historię ludową. Sporo czasu poświęca rodzajom awansu społecznego w Polsce i na świecie. Odwołuje się do dzieł kultury traktujących na ten temat tj. Didiera Eribona i „Powrót do Reims”, czy Annie Ernaux. Wraca pamięcią do transformacji i dorastania w latach 90. Peroruje o wykluczeniu ogromnej ilości rodaków przez wzgląd na ich pochodzenie, o własnych metodach na buntowanie się oraz potrzebie eskapizmu wyssanej z mlekiem matki. Ciekawie opisuje podejście babki do Boga. Wiara kobiety nadawała rytm codzienności a wsparcie córki było nieocenione. Co ciekawe, patrząc na opis charakteru tej niejednoznacznej postaci trudno ją sobie wyobrazić w kościele wnoszącej ręce do Najwyższego ... Paradoksy istnienia, lekki ton, wypowiadanie się wprost do czytelnika i humor sytuacyjny bardzo podbijają wrażenia. Miałam wrażenie, że znajomy dzieli się, że mną opowieścią o korzeniach. Czuć, że mamy do czynienia z człowiekiem pracującym w szeroko pojętej kulturze. Ujmuje wiedza autora, erudycja, ilość oraz jakość książek, które przeczytał. Niestety, mnogość podejmowanych tematów, w tym polityka mogą przytłoczyć lub znużyć tych, którzy liczyli na kaskady emocji, czy intymne wynurzenia. Rzecz intertekstualna, co zasługuje na szczególne dostrzeżenie. Zapisałam sporo książek, nad którymi zamierzam się wkrótce pochylić. Znalazłam między innymi odniesienia do uwielbianego przeze mnie „Człowieka, który śpi" G.Pereca i kawał pracy dziennikarskiej, by jak najrzetelniej prześledzić losy paranteli. Sądzę, że wiele osób przejrzy się jak w lustrze w opisywanych tu zdarzeniach. Dzieje jednej podstawowej komórki społecznej na wielu płaszczyznach są uniwersalne. Łatwo więc współodczuwać, szczególnie milenialsom. Wrócić pamięcią do efemerycznych chwil z pacholęcych lat, które do głębi zapisały się na ławce pamięci.