Wywołała we mnie dużo emocji i dobrych/złych wspomnień. Naprawdę piękna literatura, pisana z miłością o ludziach, o których się nie pisze, a przecież są solą tej ziemi :)

Wywołała we mnie dużo emocji i dobrych/złych wspomnień. Naprawdę piękna literatura, pisana z miłością o ludziach, o których się nie pisze, a przecież są solą tej ziemi :)

Są takie książki, gdzie po pierwszych przeczytanych zdaniach ma się przeczucie, że "dogadamy się" z autorem. Tak było i w tym przypadku.

Mimo tego, że autor opowiadał o historii swojej, swojej matki i babki, to tło dla tych opowieści było bardzo wspólne z moimi doświadczeniami. Też wszak jestem millenialsem. Jedna z tych książek, która daje mnóstwo przyczynków do nurkowania w swojej przeszłości.

Książka jest mocno osadzenia w literaturze, można powiedzieć, że książka opiera się na barkach Didier Eribona, Annie Ernaux, Roxane Gay, ale i Szczepana Twardocha.
Gdzieś w recenzjach przewijał się, opis tej książki, jako polski "Powrót do Reims". Nie wiem jednak czy autor to miał na myśli.
Powrót do Reims bardziej jednak skupiał się uchwyceniu tego momentu wyobcowania względem swoich bliskich i miejsca z którego pochodzimy po doświadczeniu "awansu społecznego", a "Hanka" to jednak była opowieść o tych co kochamy najbardziej. I w tym wypadku ta miłość wydarzyła się w czasie wielkich przemian społecznych, więc po to, żeby zrozumieć naszych bliskich musimy zrozumieć te przemiany i to tło, w których te przemiany się odbywają.

Podsumowując, myślę, że książka była wartościową pozycją, ale nieroszczącą sobie prawa do miana tytułu wielkiej syntezy procesów awansu społecznego na ziemiach polskich, co by mógł sugerować podtytuł, a dobrą opowieścią o relacji w czasach Polskich zmian społecznych i próbą zrozumienia swoich najbliższych.

I tak jak w "Chłopkach" każdy przecież wiedział jak było, ale jakoś o tym nie rozmawiał. Tak samo w "Hance" czytasz i myślisz " no tak, co tu jest odkrywczego" a potem zdajesz sobie sprawę, że przecież właściwie nigdy o tym nie rozmawiałeś z bliskimi.

I właśnie dla mnie ta książka takim była sygnałem - idź, rozmawiaj, próbuj zrozumieć - zanim nie jest za późno.

Są takie książki, gdzie po pierwszych przeczytanych zdaniach ma się przeczucie, że "dogadamy się" z autorem. Tak było i w tym przypadku.

Mimo tego, że autor opowiadał o historii swojej, swojej matki i babki, to tło dla tych opowieści było bardzo wspólne z moimi doświadczeniami. Też wszak jestem millenialsem. Jedna z tych książek, która daje mnóstwo przyczynków do...

Maciej Jakubowiak wybrał esej- najbardziej szlachetną formę literacką, by opowiedzieć nam o zawoalowanym „gąszczu rodzinnych historii", a przede wszystkim mamie- tytułowej Hance, której ziemską drogę (wraz z karierą sportową) referuje ze starannością, dzięki czemu ma ocalić ją od zapomnienia. Rodzicielka jawi się tu jako weredyk -osoba z silnym charakterem, jasno mówiąca co myśli. Była butna, odważna,walczyła o lepszy los dla trójki swoich latorośli wzrastających do życia w niepełnej rodzinie. Jakubowiak kreśli zdania o chłopsko- robotniczym pochodzeniu i własnej, intrygującej ścieżce zawodowej, socjalizacji pierwotnej i wtórnej. Śledzi losy babki Albiny, wpływ tułaczego losu, pokłosia wojny oraz niespełnionych pragnień na kolejne generacje. Zwraca uwagę na przemiany społeczno-gospodarcze, historię ludową. Sporo czasu poświęca rodzajom awansu społecznego w Polsce i na świecie. Odwołuje się do dzieł kultury traktujących na ten temat tj. Didiera Eribona i „Powrót do Reims”, czy Annie Ernaux. Wraca pamięcią do transformacji i dorastania w latach 90. Peroruje o wykluczeniu ogromnej ilości rodaków przez wzgląd na ich pochodzenie, o własnych metodach na buntowanie się oraz potrzebie eskapizmu wyssanej z mlekiem matki. Ciekawie opisuje podejście babki do Boga. Wiara kobiety nadawała rytm codzienności a wsparcie córki było nieocenione. Co ciekawe, patrząc na opis charakteru tej niejednoznacznej postaci trudno ją sobie wyobrazić w kościele wnoszącej ręce do Najwyższego ... Paradoksy istnienia, lekki ton, wypowiadanie się wprost do czytelnika i humor sytuacyjny bardzo podbijają wrażenia. Miałam wrażenie, że znajomy dzieli się, że mną opowieścią o korzeniach. Czuć, że mamy do czynienia z człowiekiem pracującym w szeroko pojętej kulturze. Ujmuje wiedza autora, erudycja, ilość oraz jakość książek, które przeczytał. Niestety, mnogość podejmowanych tematów, w tym polityka mogą przytłoczyć lub znużyć tych, którzy liczyli na kaskady emocji, czy intymne wynurzenia. Rzecz intertekstualna, co zasługuje na szczególne dostrzeżenie. Zapisałam sporo książek, nad którymi zamierzam się wkrótce pochylić. Znalazłam między innymi odniesienia do uwielbianego przeze mnie „Człowieka, który śpi" G.Pereca i kawał pracy dziennikarskiej, by jak najrzetelniej prześledzić losy paranteli. Sądzę, że wiele osób przejrzy się jak w lustrze w opisywanych tu zdarzeniach. Dzieje jednej podstawowej komórki społecznej na wielu płaszczyznach są uniwersalne. Łatwo więc współodczuwać, szczególnie milenialsom. Wrócić pamięcią do efemerycznych chwil z pacholęcych lat, które do głębi zapisały się na ławce pamięci.

Maciej Jakubowiak wybrał esej- najbardziej szlachetną formę literacką, by opowiedzieć nam o zawoalowanym „gąszczu rodzinnych historii", a przede wszystkim mamie- tytułowej Hance, której ziemską drogę (wraz z karierą sportową) referuje ze starannością, dzięki czemu ma ocalić ją od zapomnienia. Rodzicielka jawi się tu jako weredyk -osoba z silnym charakterem, jasno mówiąca co...

Autor opowiadając o swojej matce opowiada jednocześnie o tym czym był awans w czasach powojennych. Nie mówi tu o przypadkach spektakularnych, ale zwykłych, codziennych. Jego matka nie jest jakąś znaną, ważną osobą, nie ma własnej ulicy czy pomnika. A jednak dla kogoś jest ważna, jest pamiętana.
Rozpracowując coraz to nowe wątki opowieści autor dochodzi do ciekawych wniosków, nie zawsze dla siebie przyjemnych.
Język jest bogaty, ciekawy i niezwykły - nic dziwnego autor jest polonistą i wie jak z tego języka korzystać, żeby przyciągnąć czytelnika. Nawiązuje w swojej książce do wielu innych książek i chyba to mi się najbardziej podobało. Sama często myślę cytatami, szukam kontekstów i nawiązań, więc poczułam więź z autorem, który nie wstydzi się mówić w ten sposób na głos.
Komu bym poleciła tę książkę? Przede wszystkim miłośnikom niespiesznych opowieści, w których nie ma wielkich zdarzeń, a tylko zwyczajne życie.

Autor opowiadając o swojej matce opowiada jednocześnie o tym czym był awans w czasach powojennych. Nie mówi tu o przypadkach spektakularnych, ale zwykłych, codziennych. Jego matka nie jest jakąś znaną, ważną osobą, nie ma własnej ulicy czy pomnika. A jednak dla kogoś jest ważna, jest pamiętana.
Rozpracowując coraz to nowe wątki opowieści autor dochodzi do ciekawych...