Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno opiniuje się książkę, mówiącą o bólu, traumach, morderstwach i bestialstwie, szczególnie taką, która przedstawia realne zagrożenia i prawdziwe życie. I choć "Wsciekłe suki" napisane są w formie krótkich opowieści, traktowac można jej jako relacje, zwierzenia kobiet, urodzonych i mieszkających w Meksyku. Autorka poszła tu o krok dalej i stworzyła dzieło, które krzyczy wprost w nasze uszy, i domaga się pomocy, zemsty, reakcji, nie mówiąc niczego wprost a pokazując czytelnikom wszystko obrazami. Na kartach powieści Dhalii spotkacie córki narcobisnesu, bogate panny w złotych klatkach, związane rodzinnymi ukaładmi i od dziecka skazane na swój los, bez możliwości sprzeciwu, matki i żony zabite w ferworze walki o władzę, kobiety doprowadzone do ostateczności, gotowe oddać życie i je odebrać, gwałcone, katowane w imię miłości, w napadach, zabijane w komunikacji miejskiej, żyjące w wiecznym strachu, w bańce której nie można przebić.
Wstrząsający i zmuszający do przemyśleń tekst, wręcz dokument opisujący sytuacje kobiet, często jeszcze dzieci, które w XIX wieku wciąż nie mają swoich praw, a nwet jeśli je posiadają, nie są one respektowane. Warto przeczytać a nawet trzeba.

Trudno opiniuje się książkę, mówiącą o bólu, traumach, morderstwach i bestialstwie, szczególnie taką, która przedstawia realne zagrożenia i prawdziwe życie. I choć "Wsciekłe suki" napisane są w formie krótkich opowieści, traktowac można jej jako relacje, zwierzenia kobiet, urodzo...

Rozwiń

Zwiń

Och jakże mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Daru krwi". Zastanawiam się ciągle czy napisana została w formie listu czy bardziej pamiętnika, wszystkie słowa skierowane w tekście są do męża, kochanka, stwórcy, wampira, który nie jest wymieniany z imienia. Konstancję poznajemy kiedy umierająca spotyka Drakulę, a ten obdarowuje ją swoim darem i zabiera do posiadłości jako małżonkę. Szybko, albo i niezbyt szybko, ciężko to określic bowiem na kartach powieści czas płynie ale nie jest to do końca dane odczuć czytelnikom, dziewczyna orientuje się w prawdziwej naturze swego wybawcy. Uwięziona w złotej klatce, nie posiada prawa głosu, traktowana jak niesforne dziecko czy zabawka, poddaje się jego woli aż do momentu, gdy sam postanawia przemienić kolejnych śmiertelnych a tym samym zapewnić jej, ale i sobie dodatkową rozrywkę.
Odniosłam wrażenie, że cała ta powieść to lata spędzone w objęciach tyrana, synonim tytanicznej pracy, którą ponoszą uwięzione kobiety w toksycznych związkach, uczone kiedy odejść, kiedy siedzieć cicho, kiedy ciałem załagodzić spór.
Czas i przestrzeń nie mają tu znaczenia, jest tylko relacja miłosna, wpier pomiędzy panem a Constantą, poźniej dodatkowo Magdaleną i Aleksiejem. Barwne postacie nie wspólgrają z miejscami do których się przenoszą, nie czuje się tu ani klimatu podróży, wielkich miast, nie ma tu klimatu grozy, a nawet nie odczułam tego, że Drakula faktycznie był tak niebezpieczny. Książka pisana ze strony Konstancji, opowieść widziana jej oczami w której brakuje tego czegoś, co dodaje szlifu, pociąga i wciąga. Dostajemy więc smutną historię dziewczyny pragnącej wolności i miłości. Epilog totalnie nie na miejscu, owszem mógłby coś jeszcze wnieść gdyby miał mocniejsze zakończenie. Totalnie niewykorzystany potencjał.

Och jakże mam mieszane uczucia po przeczytaniu "Daru krwi". Zastanawiam się ciągle czy napisana została w formie listu czy bardziej pamiętnika, wszystkie słowa skierowane w tekście są do męża, kochanka, stwórcy, wampira, który nie jest wymieniany z imienia. Konstancję poznajemy k...

Rozwiń

Zwiń

Mam ogromny sentyment do rodzinnych miejsc więc gdy tylko okazało się, iż kryminał Pauliny Medyńskiej toczy się w Sobótce, pod moją ukochaną Ślężą, zapragnełam go przeczytać i jak się okazało to nie był zmarnowany czas. Sama zagadka pozornie wydaje się łatwa ale nic tak nie myli jak oczywisty trop czy winowajca. Tutaj poszlaki łączą sprawy/morderstwa aby za chwilę jej znów podzielić. Książka wciąga choć nie odnalazłam w niej niczego nowego, sensacyjna historia z główna rolą stróżów prawa, zabrakło mi także bardziej rozbudowanych postaci, a mimo to zaliczam ją do udanych. Wciągnęłam się a to przecież najważniejsze.

Mam ogromny sentyment do rodzinnych miejsc więc gdy tylko okazało się, iż kryminał Pauliny Medyńskiej toczy się w Sobótce, pod moją ukochaną Ślężą, zapragnełam go przeczytać i jak się okazało to nie był zmarnowany czas. Sama zagadka pozornie wydaje się łatwa ale nic tak nie myli jak oczywi...

Rozwiń

Zwiń

Zaczełam i zrezygnowałam, uznałam że nie warto.

Zaczełam i zrezygnowałam, uznałam że nie warto.

Wiem, że tej powieści zarzuca się brak fabuły, jednak jest to jedna z tych historii, które mocno i dosadnie przemówiły właśnie do mnie. Dawno nie czytałam czegoś co dogłębnie by mnie wciągnęło, pozostawiło z uczuciem niedosytu i zmusiło do zastanowienia. Myśli o przemijaniu najczęściej pojawiają się w sytuacjach kryzysowych, gdy umieramy czy chorujemy i ta ostatnia tyczy się głównej bohaterki. To jej wspomnienia o napotkanych w życiu osobach stają się osią wszelkich wydarzeń, to one decydują o jej życiu, usposobieniu, charakterze, nadając ostateczny szlif. Brniemy poprzez wielkie wydarzenia ale to maleńkie, czasem niezbyt ważne szczegóły nadają istnieniu rytm, sens, mobilizują i rozbudzają, mając moc rozsądzania, wzruszania, gmatwania, pchając nas w przód. Ta krótka opowieść to także obraz barwnych ptaków, jakimi są zdecydowanie postaci, pojawiające się i znikające na kartach powieści, szare czy kolorowe ukazują życie jak niebanalny krajobraz, zmieniający się kalejdoskop, trafiający dokładnie w serce, w momenty, których się na swej drodze nie spodziewamy. Powieść piękna, prawdziwa, wzruszająca i godna polecenia.

Wiem, że tej powieści zarzuca się brak fabuły, jednak jest to jedna z tych historii, które mocno i dosadnie przemówiły właśnie do mnie. Dawno nie czytałam czegoś co dogłębnie by mnie wciągnęło, pozostawiło z uczuciem niedosytu i zmusiło do zastanowienia. Myśli o przemijaniu najczęściej po...

Rozwiń

Zwiń