Zakończyłam trzeci tom Złotych Enklaw Naomi Novik i... cóż, mam mieszane uczucia. Pomimo fascynującego świata Scholomance, styl pisania autorki czasem wydaje się nieco nudny, co utrudniło mi całkowite zanurzenie się w historii. Choć książka jest w porządku, nie spodziewam się, że stanie się moim ulubionym tytułem. Mam jednak nadzieję, że kolejne części przyniosą więcej emocji! 📚✨


Recenzja pochodzi z mojego ig @zuziawydro

Zakończyłam trzeci tom Złotych Enklaw Naomi Novik i... cóż, mam mieszane uczucia. Pomimo fascynującego świata Scholomance, styl pisania autorki czasem wydaje się nieco nudny, co utrudniło mi całkowite zanurzenie się w historii. Choć książka jest w porządku, nie spodziewam się, że stanie się moim ulubionym tytułem. Mam jednak nadzieję, że kolejne części przyniosą więcej...

Po recenzję całej trylogii zapraszam na mojego bloga napolcerenaty.pl:
https://napolcerenaty.pl/2024/01/23/scholomance-naomi-novik/

Po recenzję całej trylogii zapraszam na mojego bloga napolcerenaty.pl:
https://napolcerenaty.pl/2024/01/23/scholomance-naomi-novik/

Bardzo dobre zakończenie ogólnie bardzo dobrej trylogii. Jeśli komuś część pierwsza się podobała, to zdecydowanie warto przeczytać całość.

Bardzo dobre zakończenie ogólnie bardzo dobrej trylogii. Jeśli komuś część pierwsza się podobała, to zdecydowanie warto przeczytać całość.

Zacznę od tego, że miałam z tą serią pewien kluczowy problem już od pierwszego tomu - mianowicie brak kwestionowania bardzo dobrze sprzedającej się odbiorcom reguły "show don't tell". Początkowo tłumaczyłam sobie jej brak przez główną bohaterkę, która była outsiderką, nie miała przyjaciół, a co za tym idzie, nie miała do kogo tak chętniej gęby otworzyć, dodatkowo żadnego motywu nowego ucznia w szkole, któremu mogłaby zgrabnie tłumaczyć wiele kwestii dot. działania Scholomance. Jakoś przeżyłam, ale w 2 tomie spotykałam się z tym samym, bardzo niewiele było rozmów, mimo że z pewnymi osobami jednak zacieśniły się więzy przyjaźni Galadriel. Ale denerwowało mnie najbardziej to, jak skrzętnie omijano dialogi, jakby były kompletnie niepotrzebne i zarzucano je na rzecz rozwodzenia się opisowego, bardzo często zupełnie niepotrzebnie i aż zniechęcająco dla odbiorcy.
3 tom Scholomance pozostaje u mnie DNF z pewnego bardzo poważnego powodu - MAMA EL. Tyle było o niej wspominane, taka z niej nie wiadomo jak umiejętna osoba, a kiedy w końcu matka z córką się spotykają... te dialogi, które dostajemy (albo właściwie nie dostajemy) jest po prostu tragiczna, zniechęcająca i zawiodły wszelkie moje oczekiwania. Chciałam POCZUĆ to, jaka właśnie jest sławna matka Galadriel, a tego nie dostaliśmy. Została bardzo spłycona, jakby była zwykłą i nic nie wartą matką i to już w tych pierwszych 50 stronach powieści, które moim zdaniem są kluczowe.
No po prostu nie.

Zacznę od tego, że miałam z tą serią pewien kluczowy problem już od pierwszego tomu - mianowicie brak kwestionowania bardzo dobrze sprzedającej się odbiorcom reguły "show don't tell". Początkowo tłumaczyłam sobie jej brak przez główną bohaterkę, która była outsiderką, nie miała przyjaciół, a co za tym idzie, nie miała do kogo tak chętniej gęby otworzyć, dodatkowo żadnego...

A ja się zastanawiałam, co się stało z Orionem... Zgrabnie i sensownie pozakańczane wątki i to w taki sposób, że ni cholery bym nie wpadła na to, że ten tego i tamten tegoten. Łał. Poza monologami El, takimi o życiu i śmierci, to tworzenie i rozwałka enklaw, z polityką i romansidłem - TAK! Bardzo ładnie. Tylko nieładne jest to, co się z Liesel dzieje, bo dzięki, ale niekoniecznie tych scen mi potrzeba.

A ja się zastanawiałam, co się stało z Orionem... Zgrabnie i sensownie pozakańczane wątki i to w taki sposób, że ni cholery bym nie wpadła na to, że ten tego i tamten tegoten. Łał. Poza monologami El, takimi o życiu i śmierci, to tworzenie i rozwałka enklaw, z polityką i romansidłem - TAK! Bardzo ładnie. Tylko nieładne jest to, co się z Liesel dzieje, bo dzięki, ale...

Jakiś czas temu przeczytałam pierwszą część cyklu „Scholomance”, czyli książkę pod tytułem „Mroczna wiedza”. Pamiętam, że byłam pod wrażeniem przedstawionego świata. Bohaterowie posiadający różne zdolności, szkoła, w której nie ma nauczycieli i potwory czyhające na życie uczniów. Ogromnie mi się spodobała stworzona historia. Jednak czas na wyjście ze szkoły i życie poza nią, czyli czas na trzecią część po tytułem „Złote enklawy”.
Wszystkie części serii „Scholomance” były pełne brutalności i śmierci. Mam wrażenie, że jednak „Złote enklawy” były wypełnione największym cierpieniem. El z każdą częścią odkrywa swoją moc, dowiaduje się, ile potrafi i jak może wykorzystać swoje zdolności. Uratowała dzieciaki ze szkoły, lecz jej to nie wystarcza. Chce czegoś więcej. Podróżując po świecie odkrywa wiele informacji o otaczającym ją świecie. Pragnie, aby pokonać zło i nikt już nie musiał cierpieć. Ale czy na pewno robi to dobrze?
Jestem zachwycona El oraz światem stworzonym przez panią Novik. Każda kolejna część „Scholomance” uczyła mnie czegoś nowego o bohaterach, jak i świecie, w którym oni żyją. Historia cały czas się rozwijała i coraz bardziej mnie interesowała. Pamiętam, że pierwsza część trochę mi się dłużyła. Teraz, mam wrażenie, że trzecia mi przeleciała i nawet nie wiem, kiedy się skończyła. Dużo się tutaj zadziało i trochę szkoda, że to już koniec. Jednak na koniec śmiało mogę powiedzieć, że warto sięgnąć po tę trylogię.

Jakiś czas temu przeczytałam pierwszą część cyklu „Scholomance”, czyli książkę pod tytułem „Mroczna wiedza”. Pamiętam, że byłam pod wrażeniem przedstawionego świata. Bohaterowie posiadający różne zdolności, szkoła, w której nie ma nauczycieli i potwory czyhające na życie uczniów. Ogromnie mi się spodobała stworzona historia. Jednak czas na wyjście ze szkoły i życie poza...

“Scholomance. Lekcja trzecia. Złote Enklawy” pióra Naomi Novik od @dom_wydawniczy_rebis to książka, którą przeczytałam w dwa dni. Gdybym miała więcej czasu to pewnie szybciej bym ją skończyła, ale tak naprawdę wcale nie chciałam przewrócić ostatniej strony i rozstać się z bohaterami serii. Jeśli nie chcesz zepsuć sobie przyjemności z czytania, omiń moją opinię. Jest to bowiem trzeci i ostatni tom serii, dlatego ciężko pisać tutaj ogólnikami.

Trzeci tom to bardzo brutalne domknięcie trylogii. To o czym marzą wszyscy czarodzieje okraszone jest krwią, kłamstwem, cierpieniem i złem, przed którym wszyscy uciekają i boją się najbardziej. Tę potworną tajemnicę odkrywa El, która wraz ze swoimi sojuszniczkami i niespodziewanymi sprzymierzeńcami stara się ujawnić. Jednak ślepi czarodzieje nie chcą wcale, aby pielęgnowane przez lata kłamstwa nagle ujrzały światło dzienne.

Po opuszczeniu Scholomance i uratowaniu wszystkich dzieci, zwabione złowrogi zostały zmiecione z powierzchni ziemi. Niosące grozę Paszczory nadal pałętają się po świecie, ale w końcu istnieje ktoś, przed kim uciekają. Świadoma swojej rosnącej potęgi El stara się zrozumieć otaczający ją świat i stek bzdur jakimi byli karmieni ludzie obdarzeni magicznymi zdolnościami. Czy te wszystkie dzieciaki naprawdę musiały umierać w Scholomance? Jakim kosztem i w imię czego? Codzienna walka ze śmiercią, życie w strachu i ciężka praca dla Enklaw tylko po to, aby komuś żyło się lepiej.

“Scholomance” to świetna seria, w której główna bohaterka El, bardzo dużo opowiada. Nie znajdziecie tutaj dialogów na każdej stronie, a przemyśleń dziewczyny będzie naprawdę sporo. W tej części nie pojawi się także Scholomance, nie w takiej formie w jakiej znaliście ją z poprzednich dwóch tomów. Wiele tajemnic wyjdzie na jaw, mnóstwo świetnych sekretów, których w ogóle się nie spodziewałam. Jestem zauroczona tą serią i była to świetna przygoda. Żałuję, że takie książki nie ciągną się w nieskończoność. Wszak mają ogromne pole do popisu.

“Scholomance. Lekcja trzecia. Złote Enklawy” pióra Naomi Novik od @dom_wydawniczy_rebis to książka, którą przeczytałam w dwa dni. Gdybym miała więcej czasu to pewnie szybciej bym ją skończyła, ale tak naprawdę wcale nie chciałam przewrócić ostatniej strony i rozstać się z bohaterami serii. Jeśli nie chcesz zepsuć sobie przyjemności z czytania, omiń moją opinię. Jest to...

W ostatnim tomie autorka w końcu odkrywa przed nami karty, wyjaśnia zawiłości i domyka wątki. Przemiana bohaterów też dobiega końca, choć przed nimi samymi jeszcze sporo wyzwań.
Sama rozbudowa świata, jak i prowadzenie wydarzeń to kawał dobrej roboty, bo naprawdę ta historia wciąga i intryguje. I w tym tomie jest to, co najlepsze - krew, pot i łzy. Autorce udało się utrzymać poziom, nie przesłodzić ani nie uczynić tej historii całkiem mroczną.
Nie ukrywam, że chętnie wróciłabym jeszcze do tego świata, do tych postaci bo czytało się to rewelacyjnie. I było wciągające.

Polecam całą trylogię, bo krótka, ciekawa i dobrze napisana.

W ostatnim tomie autorka w końcu odkrywa przed nami karty, wyjaśnia zawiłości i domyka wątki. Przemiana bohaterów też dobiega końca, choć przed nimi samymi jeszcze sporo wyzwań.
Sama rozbudowa świata, jak i prowadzenie wydarzeń to kawał dobrej roboty, bo naprawdę ta historia wciąga i intryguje. I w tym tomie jest to, co najlepsze - krew, pot i łzy. Autorce udało się...

Jakie mieliście plany do zrealizowania po ukończeniu szkoły? Udało się Wam je spełnić?

Większość magicznie uzdolnionej młodzieży zamkniętej w Scholomance nie wybiega myślami zbyt daleko w przyszłość. Dopiero po opuszczeniu jej murów zaczynają zastanawiać się nad życiem.

Choć tym razem wszyscy absolwenci przeżyli zakończenie roku, a przy okazji wyciągnęli ze sobą całą resztę dzieciaków, El nie ma powodów do radości. Orion poświęcił się, żeby ją uratować, a to cały czas napawa ją smutkiem. Księga z Sutrami, z której chciała zrobić użytek, niemo przypomina jej o postanowieniach.

Informacje napływające ze świata zmuszą ją jednak do działania.

El oparła się przepowiedni i nie stała się potwornie złą czarownicą. Ktoś postanowił zająć ten wakat i od razu daje o sobie znać w tajemniczy sposób niszcząc kolejne enklawy. Uratowani czarodzieje nagle znów stają się zagrożeni, a w powietrzu wisi totalna wojna.

Młodą czarodziejkę czeka najważniejszy sprawdzian w życiu, do którego Scholomance nie dała rady jej przygotować.

Czy mimo presji uda się jej uratować świat?

"Scholomance. Złote enklawy" to kończący trylogię tom autorstwa Naomi Novik. Od razu przyznam się, że nie jestem w stanie wybrać, która część podobała mi się najbardziej, bo wszystkie były bardzo dobre 🤭

Akcja w tym tomie, mimo że nieco wolno się rozkręca, jest naprawdę ciekawa. Bohaterowie ciągle trzymają poziom, a ich relacje są trwałe, choć ulegają zmianom jak w prawdziwym życiu.

Podoba mi się zmiana, jaka zaszła w relacji między El, a pewną dziewczyną, z którą do tej pory nie utrzymywała najlepszych stosunków. Dzięki temu ma się wrażenie, że główna bohaterka w pewien sposób dojrzewa, a kolejne jej czyny są tego ostatecznym dowodem.

Macie ochotę na odrobinę magii? Zapraszam Was do świata Scholomance!

Jakie mieliście plany do zrealizowania po ukończeniu szkoły? Udało się Wam je spełnić?

Większość magicznie uzdolnionej młodzieży zamkniętej w Scholomance nie wybiega myślami zbyt daleko w przyszłość. Dopiero po opuszczeniu jej murów zaczynają zastanawiać się nad życiem.

Choć tym razem wszyscy absolwenci przeżyli zakończenie roku, a przy okazji wyciągnęli ze sobą całą...

Chciałabym Wam opowiedzieć o tej książce zdradzając jak najmniej z fabuły, ale nie jestem pewna czy temu podołam. Tom trzeci wypadł moim zdaniem świetnie. Idealnie podtrzymał klimat, który stworzyła autorka w dwóch poprzednich częściach, mimo iż tytułowej Scholomance w tej książce jest niewiele.

Więcej za to dowiemy o się o samych enklawach, podziałach wśród świata magów i samej magii. A ta, w tym świecie potrafi być bardzo niebezpieczna i mocno intuicyjna. Naomo Novik w tej trylogii stworzyła szalenie dobry klimat dark academia, napisała mistrzowskich bohaterów i rozkochała mnie w tej serii. Kiedy kończyłam książkę czułam jednocześnie głębokie zadowolenia z tego jak wyglądało zakończenie, ale też towarzyszyło mi uczucie straty. Trudno jest się rozstać czytelnikowi z jedną ze swoich ulubionych serii, z wiedzą, że więcej już książek z tego uniwersum nie powstanie.

Dużo czytałam zarzutów odnoszących się do głównej bohaterki, ja się absolutnie zgodzić z nimi nie mogę. Jak dla mnie El, jest jedną z najbardziej autentycznych bohaterek, o jakich czytałam. Rozumiem ją, jej gniew, jej niepewność oraz potęgę jaką w sobie niesie. Autorka umiejętnie przedstawiła postać osoby, z trudnym charakterem, ale zarazem też i osobę, która skrywa gdzieś głęboko w sobie ciepłą kluchę, która wypływa na wierzch, kiedy są przy niej osoby, którym ufa bezgranicznie. Tak samo jest z pozostałymi bohaterami, każdy z nich jest wyjątkowy, w pewien sposób może i nawet denerwujący, ale czytając o nich mamy wrażenie jakbyśmy czytali o osobach, które istnieją w rzeczywistości, a nie tworze literackim.

Tam samo magia, enklawy i w ogóle całe uwierum jest czymś niesamowitym. To świat o jasnych zasadach, nie ławy, z szalenie trudną do nauki magią. Nic nie przychodzi łatwo naszym bohaterom, nawet jeśli wcześniej zdawało nam się inaczej.

Jeśli czujecie wewnętrzy głód na porządną dawkę magii i książki z naprawdę mocnym wątkiem dark academia to koniecznie sięgnijcie po Scholomance.

Chciałabym Wam opowiedzieć o tej książce zdradzając jak najmniej z fabuły, ale nie jestem pewna czy temu podołam. Tom trzeci wypadł moim zdaniem świetnie. Idealnie podtrzymał klimat, który stworzyła autorka w dwóch poprzednich częściach, mimo iż tytułowej Scholomance w tej książce jest niewiele.

Więcej za to dowiemy o się o samych enklawach, podziałach wśród świata magów i...