Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Conan Barbarzyńca, Conan Cymmeryjczyk. Potężny, umięśniony i epicki. Bałam się tej serii okropnie, a z drugiej strony bardzo chciałam poznać literacki pierwowzór filmowego bohatera lat osiemdziesiątych, któremu twarz nadał drugi największy austriak w historii. Hue hue. 
Conan to facet niezwykle prosty w obsłudze, jeśli go spotkasz to liczenie własnego uzębienia masz gwarantowane. Pręży muskuły, łatwo chłopaka zdenerwować i podjudzić, myśli jasno i dość jednokierunkowo. Lubię gościa i absolutnie nie dziwi mnie, że jest wręcz pierwszym bohaterem jaki przyjdzie nam do głowy jeśli pomyślimy o heroic fantasy. 
Książka to zbiór opowiadań o najbardziej wypakowanym Cimmeryjczyku, które przybliżą nam nie tylko postać tytułową, ale też i masę innych bohaterów jak i to czym jest era hyboryjska. Co prawda wprowadzenie do tej ery zrobił już dla nas sam wstęp ale ma on 36 stron i był tak okropnie nudny, że go pominęłam. Tak przyznaję się do tego, na szczęście dla mnie i Conana wstęp nijak ma się do tego jak napisana jest książka. Owszem były opowiadania, które szły mi dość wolno, ale ogólnie zaskoczyło mnie bardzo pozytywne jak pomimo tego, że napisane prawie sto lat temu opowiadania potrafią być porywające i pełne humoru. A kiedy ja dostaję w fantastyce dobry humor to jestem kupiona. Opowiadania są ułożone chronologicznie, dzięki temu będziemy mieli szansę poznać bardzo dogłębnie bohatera oraz jego losy, a będzie się trudził min. piractwem, dowodzeniem, złodziejstwem... Oj dzieje się. Mnóstwo walk na miecze, magii, złych czarnoksiężników i epickości!  
Na koniec pochwalę jeszcze samo wydanie, bo nie od dziś wiadomo, że Vesper książki wydaje pięknie, ale te ilustracje z Conana są OBŁĘDNE. Dziękuję za uwagę, czytajcie Conana. 

Conan Barbarzyńca, Conan Cymmeryjczyk. Potężny, umięśniony i epicki. Bałam się tej serii okropnie, a z drugiej strony bardzo chciałam poznać literacki pierwowzór filmowego bohatera lat osiemdziesiątych, któremu twarz nadał drugi największy austriak w historii. Hue hue. 
Conan to facet niez...

Rozwiń

Zwiń

Co powiecie na debiut pełen mrocznej magii voodoo? Nie jest to jednak znane nam powszechnie środowisko Luizjany a autorski świat debiutującej naszej E. Nowak.

Oto czym zachwyci Was ta książka:

🪘bohaterka, która nie traci ani na sekundę nadziei,

🪘klątwa zesłana przez bogów

🪘motyw drogi, który nie zamęczy czytelnika bezcelową podróżą,

🪘uwielbiamy przez czytelniczki motyw enemies to lovers,

🪘prawdziwie mroczną magię voodoo,

🪘bohaterów do których będziemy chcieli wracać.

Nie będę Wam tutaj mydlić oczu i przekonywać, że jest to książka tak uniwersalna, że spodoba się każdemu bo tak nie jest. To co zaczyna się dziać z bohaterką, to jak tytułowa klątwa na nią wpływa jest zarazem paskudne jak i piękne. Rytuały są krwawe i brutalne, autorka nie oszczędza nikogo.

Jest mrok, przygoda, niebezpieczeństwo. Bohaterom często towarzyszy poczucie kompletnej beznadziei, a mimo wszystko potrafią być dla siebie wzajemnie niezwykłym i pięknym wsparciem. Relacje wyszły naturalnie, dialogi zostały napisane tak, że odnosi się wrażenie jakby zostały tu spisane prawdziwe rozmowy. Motyw drogi naprawdę nie przytłacza, nie jest to rozwleczony spacer na milion stron. Przygoda w przypadku tego debiutu porywa, a wątek miłosny sądzę, że podbije wiele dziewczęcych serc.

Przed Wami debiut, jakiego już dawno nie było na naszym rynku czytelniczym. Brudny, smutny, przepełniony mroczną magią i zgnilizną. Debiut, który wstrząśnie delikatnym czytelnikiem, ale również rozpali w sercu nadzieję, że jeszcze kiedyś wszystko się ułoży. Jeszcze będzie przepięknie, tylko czy każdą klątwę można zdjąć?

Co powiecie na debiut pełen mrocznej magii voodoo? Nie jest to jednak znane nam powszechnie środowisko Luizjany a autorski świat debiutującej naszej E. Nowak.

Oto czym zachwyci Was ta książka:

🪘bohaterka, która nie traci ani na sekundę nadziei,

🪘klątwa zesłana przez bogów

🪘motyw drogi,...

Rozwiń

Zwiń

Kto lubi bohaterki pełne pasji i siły?

Wszyscy.

Ważne żeby były dobrze napisane.

Dziś opowiem Wam bez spojlerów o "Siódmej Królowej", czyli drugim tomie i ostatnim "Lodowej Korony". Niedawno w relacji przypominałam Wam swoją recenzję właśnie do Lodowej, gdzie to książkę chwaliłam, ale również nazwałam ją wtedy fantastyką babską. Ot była to książka, gdzie autorka zrobiła ze swojej bohaterki centrum wszystkiego i ubierała ją w ładne fatałaszki, zbyt mocno się na tym momentami skupiając. Jednak, nadal była to naprawdę świetna książka,

"Siódma Królowa" to już zdecydowanie dużo poważniejsza książka niż jej poprzedniczka, a nazywanie tej książki babską i porównywanie do Maas (bo jak zrobiłam przy pierwszym tomie) byłoby wręcz obrazą. Autorka dojrzała, przemyślała sobie bardzo dogłębnie w jakich kierunkach ma pójść fabuła i konsekwentnie do tego dążyła. Kelly okazała się być niezwykle zdolną pisarką i to jak wiele emocji jest w stanie wzbudzić w czytelniku jest niesamowite. Trzyma nas w napięciu przez cały czas, snuje niezwykle inteligentne intrygi a Askia jest po prostu świetna. Ciężko jest mi darzyć ciepłymi uczuciami żeńskie bohaterki, ale ruda Askia przez cały czas podtrzymywała we mnie sympatię do siebie.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej dylogii, systemu magicznego, charakterów jakie zebrała na swoich stronach autorka i nadal nie dowierzam lekko nad tym jak całość się skończyła. Nie bójcie się sięgać po książki nie młodzieżowe i niewyskakujące na Was z każdej relacji, bo może Wam umknąć naprawdę dobra fantastyka.

Kto lubi bohaterki pełne pasji i siły?

Wszyscy.

Ważne żeby były dobrze napisane.

Dziś opowiem Wam bez spojlerów o "Siódmej Królowej", czyli drugim tomie i ostatnim "Lodowej Korony". Niedawno w relacji przypominałam Wam swoją recenzję właśnie do Lodowej, gdzie to książkę chwaliłam, ale r...

Rozwiń

Zwiń

Czytacie w ogóle książki dla młodzieży?

Ja w sumie jakoś od zeszłego roku, zauważyłam że często są z tego bardzo udane czasoumilacze, a niektóre to potrafią wręcz obrzydliwie wciągnąć.

Dziś o takim niemieckim czasoumilaczu. Historia zawarta w "Niezapominajce" to urban fantasy dla dzieciaków 13+, opowiadana z dwóch perspektyw: Quinna, szkolnego przystojniaka, który ulega poważnego wypadkowi, oraz Matildy, szarej myszki z chrześcijańskiej rodziny, która buja się w pierwszym bohaterze od dziecka.

W "Niezapominajce" mamy przenikające się światy, zapowiedź końca świata, smoki, fantastyczne nacje i dwójkę nastolatków, którzy starają się jakoś odnaleźć w nowej rzeczywistości. Bardzo zgrabnie autorka ujęła powrót do formy jaki podejmuje Quinn, relacje ze starymi przyjaciółmi oraz z Pyzą... tzn Matildą. Książka jest lekka, fabuła ciekawa i prawie bez dziur logicznych, za to bardzo przyjemnie poprowadzona, a bogaty świat kręgu jest jak spełnione marzenia każdego fana fantastyki. Czego brakowało? Akcji.

W całej książce mimo, że dzieje się całkiem sporo i to od pierwszych stron, to jednak jej tempo jest dość spokojne, przez co moje czytelnicze ADHD pozostało niezaspokojone. Całość spisana jest dość spokojnie, nowe uniwersum poznajemy też dość powoli, co wcale nie musi być minusem. Bo te powolne snucie opowieści i poznawania świata jak ze snu ma w sobie swój czar i urok. Jest to książka typu "przeczytaj mnie, jestem sympatyczna" i w trakcie czytania naprawdę będziemy się uśmiechać.

Czytacie w ogóle książki dla młodzieży?

Ja w sumie jakoś od zeszłego roku, zauważyłam że często są z tego bardzo udane czasoumilacze, a niektóre to potrafią wręcz obrzydliwie wciągnąć.

Dziś o takim niemieckim czasoumilaczu. Historia zawarta w "Niezapominajce" to urban fantasy dla dziecia...

Rozwiń

Zwiń

a Wam powiem, że jak Kociołka lubię tak czytając ten tom zastanawiałam się, czy oni długo jeszcze będą ze Złym walczyć? Przecież to już tyle części, owszem większość jest świetnych, a Edmunda i jego gromadę trudno jest nie kochać, ale ile można. Ja naprawdę nie chcę marudzić na tę serię bo jest naprawdę świetna, ale przez pierwszą połowę książki miałam uczucia co najmniej mieszane. I jak bardzo nie chcę użyć tego słowa tak muszę(😬), ale te książki z czasem stały się powtarzalne. Bo w każdej jednej to Kociołek i jego kamraci muszą opuścić Gryfa i ruszyć na walkę ze Złym, bo książęta wolą lać się między sobą, zamiast zająć się poważnym zagrożeniem. W tym tomie dostajemy do tego stałego refrenu perspektywę Sary, co jest całkiem odświeżające, ale tak naprawdę jej perspektywa zaczyna być ciekawa tak koło połowy książki, jak i w sumie cała fabuła.

Pomarudziłam? Owszem, to teraz czas, aby autora pochwalić, bo chyba pierwszy raz w tej serii zdążył się taki koniec, ale ja chcę tom kolejny na wczoraj, doręczony przez sowę w złotym papierze. Bo tak się książek nie powinno kończyć! Nie w takim momencie, nie kiedy tyle rzeczy się wydarzyło, a tak w ogóle to co ten Vincent, nie lubię go! Przyznam, że jak pierwsza połowa książki była czytana dla klimatu, sentymentu i humoru, tak wydarzenia z drugiej połowy wzbudziły we mnie tyle emocji, jakbym czytała zdecydowanie nie humorystyczną fantastykę kociołkową. Ta druga połowa to było coś ŚWIETNEGO! Ale teraz to ja mam oczekiwania wobec następnego tomu, więc ja nie wiem, czy to było takie dobre wyjście, zostawiając czytelników w takich emocjach. 🥳♥️

a Wam powiem, że jak Kociołka lubię tak czytając ten tom zastanawiałam się, czy oni długo jeszcze będą ze Złym walczyć? Przecież to już tyle części, owszem większość jest świetnych, a Edmunda i jego gromadę trudno jest nie kochać, ale ile można. Ja naprawdę nie chcę marudzić na tę serię bo...

Rozwiń

Zwiń

Czytaliście książkę, w której autor próbuje zrobić z czytelnika idiotę?

Nie?

Przeczytajcie "Bezsilną".

Ciężko jest mi napisać recenzję do tej książki, to co teraz czytacie to już druga wersja. Bezsilna nigdy nie miała u mnie szans stać się książką życia, z prostego powodu, nie jestem targetem tego typu książek. Romantasy ma co najmniej szansę stać się moim guilty pleasure, do którego mogłabym wracać po bardziej wymagających książkach, żeby głowa odpoczęła. I nawet się to Bezsilnej udało, do pewnego stopnia.

Jest to bowiem książka, którą czyta się niezwykle płynnie i lekko, językowo też nie mam do czego się przyczepić, autorka choć młoda dała się poznać jako osoba elokwentna i jak się okazało oczytana. Bowiem fabuła książki, nie ma w sobie nic oryginalnego, a jej główne elementy widać, że zostały zainspirowane innymi popularnymi książkami dla młodzieży. Nie będę tutaj wyciągać daleko idących wniosków, bo nie czytałam książek, z których autorka czerpała inspirację, ale powiem Wam tak: nawet totalny mugol wyłapie aż bijące po oczach podobieństwo do Czary Ognia podczas ostatniej próby.

Książka jest pełna większych i mniejszych głupotek, do których można się z czasem przyzwyczaić. Kreacja świata oraz bohaterów trochę kuleje, miałam wrażenie, że tej książki nie widział na oczy żaden beta czytelnik, ale wciąż nie odbierało mi to frajdy z czytania. Gotowa byłam bronić tej książki, bo chociaż nie była idealna ja czas spędzałam z nią naprawdę miło, a czytało się ją błyskawicznie. Do czasu wielkiego finału, który miał być niezwykłym plot twistem fabularnym, a tak naprawdę autorka stara się zrobić z nas jak i swojej ponoć bardzo bystrej bohaterki debili. Ten koniec tak bardzo zepsuł mi odbiór książki, że aż jestem zła na autorkę, za taką zagrywkę. Można to było zdecydowanie lepiej napisać i poprowadzić. Bo ta końcówka całkowicie zepsuła mi to jak odbieram teraz książkę

Czytaliście książkę, w której autor próbuje zrobić z czytelnika idiotę?

Nie?

Przeczytajcie "Bezsilną".

Ciężko jest mi napisać recenzję do tej książki, to co teraz czytacie to już druga wersja. Bezsilna nigdy nie miała u mnie szans stać się książką życia, z prostego powodu, nie jestem ta...

Rozwiń

Zwiń

Baliście się burzy kiedy byliście dziećmi?

Świat Vesper otacza Burza. Czai się na skraju piątego kręgu, gotowa zaatakować w każdej chwili. Nikt nie wrócił z Burzy, nawet jej matka, a każdy, którego dotknie zostanie przeklęty. Dlaczego ani książę, ani Regia niosący w sobie Wielkiego Króla nic nie robią, aby się jej pozbyć? Czy miasto już zawsze będzie przeklęte?

To była fascynująca lektura. Autorka wie, jak zagrać na emocjach i przytrzymać uwagę czytelnika. Dozuje nam powoli grozę jaką roztacza Burza, pokazuje nam chwile szczęścia i smutku, wpływa na nasze emocje, scala nas z historią przez siebie opowiadaną i bohaterami. Ogromnym plusem jest to, że każdy tutaj ma znaczenie, każda scena jest istotna, Vesper jest młoda i uparta, ale nie jest głupia. Dalca jest zmienny i pełen sprzeczności, nie daje się od razu poznać. Ojciec Vesper jest dla nas przez bardzo długi czas enigmą, a my czytając tę książkę autentycznie mamy nadzieję, na szczęśliwe zakończenie. Życzy go sobie, bo bohaterowie im dalej brną w fabułę tym coraz więcej trudności muszą pokonać.

Sama Burza jest niezwykła, żywa, przeklęta, magiczna i niebezpieczna. Budowa świata szybko mnie do siebie przekonała, byłam biedna w piątym kręgu, zostałam nakarmiona w czwartym. Zwiedzałam pałac w pierwszym, podziwiałam ogrody w drugim i syciłam się słońcem w trzecim. Żyłam tą książką w tracie jej czytania, a koniec … Rety ja chyba nie byłam gotowa na taki koniec.

Jestem zachwycona.

Baliście się burzy kiedy byliście dziećmi?

Świat Vesper otacza Burza. Czai się na skraju piątego kręgu, gotowa zaatakować w każdej chwili. Nikt nie wrócił z Burzy, nawet jej matka, a każdy, którego dotknie zostanie przeklęty. Dlaczego ani książę, ani Regia niosący w sobie Wielkiego Króla ...

Rozwiń

Zwiń

Macie w swoich szufladach jakieś zapomniane opowiadania, rozgrzebane i nieskończone książki? Posłuchajcie mojej dobrej rady i skończcie je jak najszybciej, no chyba, że chcecie skończyć jak Cyjan.

Słowalkiria to trzeci, zamykający wszystko tom, który z ogromną dumą zbiorę pod swoje skrzydła.

A teraz opowiem Wam o nim zdradzając jak najmniej z fabuły. Bo jestem fajna, że fest.

Jeśli wcześniejszy chaos doprawiony absurdem był dla Was przytłaczający to po finał sięgnijcie już ze spokojnym sumieniem. Ania Szumacher postanowiła przedstawić im Porządek by zapanować nad nimi.

Cyjan po tym co przeszła przez dwa poprzednie tomy ma zwyczajnie dość. Dziewczyna się już nie bawi w uprzejmości, jej stan psychiczny jest na granicy załamania nerwowego. To jest bohaterka o jaką nic nie robiłam! Uwielbiam ją, ten stan w jakim się znajduje i decyzje jakie podejmuje, ale muszę Wam powiedzieć, że cała ta seria stoi świetnymi postaciami kobiecymi. Każda jedna babka, powołana do życia w tej serii jest naprawdę dobrze napisana. Fantastyka głównie, a szczególnie ta humorystyczna, stawia na męskich bohaterów, na szczęście Ania Szumacher to nie jest autorka, która ślepo wzoruje się na innych. Stworzyła naprawdę niezwykłe uniwersum, które dosłownie pochłonęło swoją autorkę. Stworzyła serię pełną magii, chaosu, świetnego humoru i ludzi, o których chce się wiedzieć coraz więcej. Pokazała nam czym grozi postawiona w powijakach i niedopracowana książka. A faceci tej książki też są niczego sobie! Angi w końcu oswaja się z ogniem, Jord trochę zmienił swoje priorytety i zainteresowania po tym jak mu runął światopogląd i szuka własnego ja, ale Hidra... Oj Drodzy Państwo, znów lubimy Hidrę. Ja wręcz w trakcie czytania dostałam lekkiej obseseji na jego punkcie.

Jest świetnie, to książka tego typu, że nawet jeśli niewiele się w niej dzieje, to i tak się dzieje i jest zabawnie. Na każdym jednym rozdziale przynajmniej raz głośno zarechotałam, a lekkość tej wspaniałej historii sprawia, że czyta się sama. Leczy zastój czytelniczy, kaca książkowego, wypełnia zapotrzebowanie na fajnych bohaterów i w ogóle jest, fajna, że fest. Czytajcie, nie tylko ze względu na mój patronat. Aha i są smoki.

Macie w swoich szufladach jakieś zapomniane opowiadania, rozgrzebane i nieskończone książki? Posłuchajcie mojej dobrej rady i skończcie je jak najszybciej, no chyba, że chcecie skończyć jak Cyjan.

Słowalkiria to trzeci, zamykający wszystko tom, który z ogromną dumą zbiorę pod swoje skrzyd...

Rozwiń

Zwiń

Wiedzieliście, że w Wielkiej Brytanii "Podzieleni" są lekturą szkolną?

I to jest moim zdaniem idealny przykład na to, że można czytać w szkołach współczesną literaturę, która daje sporo do myślenia, a jednocześnie przyciągnie uwagę czytelnika.

O Shustermanie słyszeli już chyba wszyscy, bo jego seria o Kosiarzach przyjęła się u nas bardzo dobrze i sama zaliczam się w poczet jej fanów. Sięgając po "Podzielonych" trochę obawiałam się, że dostanę w ręce owszem książkę dobrą, ale zbyt podobną do Kosiarzy. Jak ja się okropnie myliłam!

"Podzieleni" to uniwersum, w którym nie istnieje aborcja, ani problem z narządami do przeszczepów. To świat, w którym życie dziecka jest chronione przez prawo do trzynastego roku życia, a później? A później rodzic, czy też opiekun prawny może sobie swoje własne dziecko podać aborcji wstecznej i oddać je na organy. Brzmi miło prawda?

"Podzieleni" to okropnie przygnębiająca książka, prowadzona z trzech perspektyw nastolatków w różnym wieku, którzy zostali skazani na Rozszczepienie. Każde z nich z innych powodów, z innych środowisk i z inną historią. Fabuła jest świetna, przejmująca i przygnębiająca. Bo tak naprawdę poznamy na kartach książki mnóstwo historii dzieci i nastolatków, którzy uciekają przed rozszczepieniem. Nie rozumiem, jak można podjąć taką decyzję i te pytanie towarzyszyło mi w trakcie całej lektury. "Podzieleni" to coś więcej niż książka o życiu i śmierci. To poruszająca historia o dzieciach, których nikt nie kochał i nikt nie chciał. O porzuconych nastolatkach i tym, jak starają się pomimo tej wiedzy nie zatracić w smutku. Shusterman udowodnił mi po raz kolejny, że można napisać książkę z nastolatkami nie kierowaną tylko do nich.

Wiedzieliście, że w Wielkiej Brytanii "Podzieleni" są lekturą szkolną?

I to jest moim zdaniem idealny przykład na to, że można czytać w szkołach współczesną literaturę, która daje sporo do myślenia, a jednocześnie przyciągnie uwagę czytelnika.

O Shustermanie słyszeli już chyba wszyscy, b...

Rozwiń

Zwiń

Jaki macie stosunek do książek, któryś treść jest... Absurdalna?

Poznajcie Elizaczek! A raczej Elizę Żaczek, młode rudowłose dziewczę, takie zaraz po maturze, które wymarzyło sobie studiowanie dziennikarstwa we Wrocławiu. Niestety u niemiłej Pani z dziekanatu okazało się, że Elizka nie dopełniła wszystkich formalności i nie ma jej przez to na liście studentów. Pozostaje jej iść na studia zaoczne (płatne z góry) i wycofywanie się z kłamstw, które naopowiadała rodzicom (jasne mamuś, przyjęli mnie!). Elizaczek na widok faceta, który wygląda jak żywcem wyjęty z komiksu idzie jego śladem by zebrać materiał na super hiper artykuł, który zmiękczy serce dziekana i weźmie ją z miejsca dopisze na listę studentów i to w dodatku na jej szczycie. Dziewczyna trafia na bandę kąsających moli książkowych a stamtąd już tylko krok do Instytutu Absurdu i wspaniała kariera stażystki!

Dziś o debiucie, który debiutem czuć, ale wyszedł finalnie całkiem zgrabnie. Nie zapłonęła we mnie miłość do książki, ale doceniam to, że jej treść była lekka i całkiem zabawna. Czuć niestety w trakcie czytania, że jest to pierwsza napisana książka, autorce zdarza się momentami skupiać na niepotrzebnych szczegółach, a bardziej interesujące dla mnie momenty były przedstawiane dość ogólnikowo. Fabularnie nie dałam się porwać, nie przekonuje mnie również to, że inspektorzy bawią się tutaj również w detektywów. Bo skoro istnieje Urząd, czy też Instytut Absurdu, to przecież mogą mieć też swoją Policję czy równie niezbędną Straż Miejską. Niestety nie zostało mi to w książce wyjaśnione i gryzie mnie to w mózg do tej pory :D

Niezwykle przekonująco wyszedł natomiast humorzasty Instytut i jego personel. Podejrzewam, że sama autorka musiała w podobnym przybytku podjąć kiedyś staż. Wszystko się zgadza: księgowa, której lepiej unikać, naczelniczka, której wszyscy się boją, oraz pracownicy którzy non stop żartują ze stażystki oraz nadają jej "urocze" przezwisko. Naoglądałam się już podobnych widoków oraz stażystów, wyszło 100% autentycznie :D

Jaki macie stosunek do książek, któryś treść jest... Absurdalna?

Poznajcie Elizaczek! A raczej Elizę Żaczek, młode rudowłose dziewczę, takie zaraz po maturze, które wymarzyło sobie studiowanie dziennikarstwa we Wrocławiu. Niestety u niemiłej Pani z dziekanatu okazało się, że Elizka nie do...

Rozwiń

Zwiń