Moc srebra

Po przeczytaniu „Wybranej”, która urzekła mnie pomysłem i wykonaniem, wiedziałam, że przeczytam też „Moc srebra”, która jednak w ogóle nie zachęcała mnie opisem. Jak bardzo ja się myliłam co do tej książki.

Bohaterkami są silne, mądre młode kobiety – Mirjem, Irina, Wanda. Walczą o to, by ocalić siebie, swoje rodziny, ludzi. Bohaterowie kierują się swoimi przekonaniami i zasadami, potrafią się poświęcić, ale potrafią też poświęcić coś cennego w imię tych zasad. Akcja przedstawiana jest z wielu perspektyw i choć mam wrażenie, że momentami trochę spowalniało to historię, to i tak było ciekawym zabiegiem.

„Moc srebra” to baśń, więc magiczne wydarzenia przeplatają się z całkiem zwyczajnymi, mamy bardzo dużo opisów i dość niewiele dialogów. Klimatem bardzo przypominała mi „Trylogię Zimowej Nocy” Katherine Arden i jeśli ktoś miał potrzebę przeczytania czegoś podobnego po tej serii, to bardzo polecam tą książkę :)

Nie sądziłam, że „Moc srebra” spodoba mi się bardziej niż „Wybrana”, ale dla mnie była lepsza – głównie dzięki rozwojowi postaci. Obie książki mają ciekawy pomysł na fabułę, także po następne książki Naomi Novik sięgnę w ciemno.

Po przeczytaniu „Wybranej”, która urzekła mnie pomysłem i wykonaniem, wiedziałam, że przeczytam też „Moc srebra”, która jednak w ogóle nie zachęcała mnie opisem. Jak bardzo ja się myliłam co do tej książki.

Bohaterkami są silne, mądre młode kobiety – Mirjem, Irina, Wanda. Walczą o to, by ocalić siebie, swoje rodziny, ludzi. Bohaterowie kierują się swoimi przekonaniami i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka pisana w trochę konwencji baśni (dużo opisów, mało dialogów), zmianą od typowej baśni jest postać narratora. Tu zdarzenia są opowiadane zawsze w 1 osobie. Zmienia się tylko postać narratora. Na początku są to 2 dziewczyny, potem dołącza się trzecia, a im dalej tym więcej.
Części narracyjne są oddzielane odstępem. Nie ma nagłówków podpowiadających, kto teraz opowiada.
Język książki trochę szwankuje.
Książkę trochę przeczytałam, trochę przeleciałam po opisach, których jest naprawdę sporo.
Historia ciekawa i mimo braku żywych dialogów wciągnęła mnie.

Książka pisana w trochę konwencji baśni (dużo opisów, mało dialogów), zmianą od typowej baśni jest postać narratora. Tu zdarzenia są opowiadane zawsze w 1 osobie. Zmienia się tylko postać narratora. Na początku są to 2 dziewczyny, potem dołącza się trzecia, a im dalej tym więcej.
Części narracyjne są oddzielane odstępem. Nie ma nagłówków podpowiadających, kto teraz...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Może to wina pogody, że w nic nie potrafię się zaangażować jak kiedyś? Zwalmy to na pogodę. Albo na maturę! To wszystko wina tego egzaminu.

Panie i panowie, druga książka w czasie wakacyjnej przerwy.

Myślę, że stylem Novik podchodzi pod Tokarczuk w powieści "Prawiek i inne czasy", to jakby opowiadać baśń małym dzieciom i to, że piszę tu ''baśń'' to nie przypadek.

Otóż mamy Mirjem, o której mówi nam już blurb, jej chęć powiększenia rodzinnego majątku, równocześnie przypatrujemy się Irinie, która ma za zadanie wypędzić demona z pewnego człowieka (paradoksalnie jeden z najlepszych wątków). Mamy też wątek Wandy i jej braci, których historia jest ciekawa przez pierwszą połową książki, później są wyłącznie tłem i trochę niepotrzebnymi kartkami, a także główną przyczyną, dla której chciało mi się spać.

To, co ludziom najbardziej nie pasuje, to zapewne sposób poprowadzenia narracji, który jest niespotykany na większą skalę. Mamy tutaj jednoosobówki z punktu widzenia większości bohaterów tyle, że jest problem - przed początkiem segmentu nie ma napisane, z jakiego punktu widzenia będziemy czytać fabułę.

Interesujące, nie? Tylko na papierze.

W praktyce:

Ten zabieg robi z czytelnika debila, który się zastanawia na pierwszych piętnastu stronach: "czy ja jestem idiotą, czy Mirjem miała rodziców, a Wanda ojca, a teraz jest jakby odwrotnie". Prawda jest taka, że zmienia się narracja i kiedy czytelnik czyta kolejną stronę, myśląc że opowieść opowiada Mirjem, dochodzi do wniosku, że albo źle zapamiętał fakty z życia bohaterki, albo coś się zmieniło... Tak, zmieniło, narracja!

To, co na pewno mogę powiedzieć o tej książce (coś co jest na plus) to fabuła. Jest barwna, ma cudowne postaci ale ciutkę za mało rozwinięte, wszystko jest malownicze i baśniowe, a o to najprawdopodobniej chodziło autorce. Niektóre wątki mogą wciągać czytelnika, ale im dalej w las tym więcej drzew, czyli niepotrzebnych opisów. I tu jest mój problem z tą książką.

Nie wiem, czy nie pozbyłabym się Wandy i jej braci, a także wątków wokół nich. Albo chociaż skróciła ich rolę bo przez większość książki w rozdziałach z ich punktu widzenia nie dzieje się absolutnie nic, włączając w to zdania typu: "Poszedłem zobaczyć kozy. Lubię kozy. Kozy są miłe", albo coś w ten deseń. Czytelnik czyta tylko ich myśli i podejścia do sytuacji, to co akurat robią i nie wnosi to nic do fabuły poza nielicznymi wyjątkami. Uważam, że Mirjem i Irina same na luzie pociągnęłyby całą książkę, a nawet ulepszyłyby ją o pare dodatkowych rzeczy, aby rozwinąć ich osobowość i relacje z dwójką najważniejszych poza nimi postaciami - Cara i Króla Starzyków bo ich było bardzo mało. W końcu historia wokół nich to coś, co najbardziej wciąga bo jest najciekawsze.

Co jeszcze mnie drażni to coś, co zaznaczyłam przy recenzji Prawieku Tokarczuk --> otóż w tej książce tylko się mówi o tym, co robi bohater. Dialogi to rzecz nader rzadka, bohaterowie niezbyt często mają ze sobą jakąś interakcję słowną, którą czytelnik może przeczytać. Zazwyczaj te sprawy rozwiązuje się tak: Wanda powiedziała mi, żebym poszedł i udawał worek, więc poszedłem i udawałem worek, a wtedy ojciec Mirjem przyjechał i powiedział, że dobrze się spisałem bla bla bla.
Czemu nie można byłoby tego zapisać w dialogach? Książka nabrałaby jakiejś dynamiki, bo to jest właśnie jedyna rzecz jakiej bardzo mi tu brakuje. Ta powieść nie ma tępa, albo tępo skacze. Dialogi to nie tylko satysfakcja dla czytelnika, ale to również daje poczucie, że postaci nie są wyłącznie opisem a obrazem żywych ludzi.

Koniec na dzisiaj. Czy macie coś jeszcze fajnego co mogłabym przeczytać?

Proszę.

Może to wina pogody, że w nic nie potrafię się zaangażować jak kiedyś? Zwalmy to na pogodę. Albo na maturę! To wszystko wina tego egzaminu.

Panie i panowie, druga książka w czasie wakacyjnej przerwy.

Myślę, że stylem Novik podchodzi pod Tokarczuk w powieści "Prawiek i inne czasy", to jakby opowiadać baśń małym dzieciom i to, że piszę tu ''baśń'' to nie przypadek.

Otóż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czasem gdy wciągnie mnie pewna książka (i jej klimat), to po zakończeniu, szukam czegoś podobnego. Tak trafiłam na Moc Srebra Naomi Novik. Fabuła jest bardzo ciekawa, opisywana z punktu widzenia kilku osób. Akcja toczy się w małej wiosce w Rosji, w której mieszka żydowska rodzina zajmująca się lichwiarstwem. Dzięki córce Mirjam interes kwitnie, co niestety zwraca uwagę pewnych istot zwanych Starzykami. Ogólnie książka mi się podobała, ale brakowało mi opisów i więcej szczegółów z Królestwa Starzykow. Przeszkadzała mi momentami również narracja, ponieważ przechodziła z jednej osoby na drugą bez żadnych informacji z czyjej perspektywy ona teraz będzie . Niemniej warto sięgnąć po tę pozycję i zanurzyć się w jej klimacie. Czyta się ją bardzo szybko i z przyjemnością. Bohaterów można polubić i z zapartym tchem śledzić ich losy. Polecam.

Czasem gdy wciągnie mnie pewna książka (i jej klimat), to po zakończeniu, szukam czegoś podobnego. Tak trafiłam na Moc Srebra Naomi Novik. Fabuła jest bardzo ciekawa, opisywana z punktu widzenia kilku osób. Akcja toczy się w małej wiosce w Rosji, w której mieszka żydowska rodzina zajmująca się lichwiarstwem. Dzięki córce Mirjam interes kwitnie, co niestety zwraca uwagę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jednego tej książce nie można zarzucić - na pewno nie jest niejaka - ma wiele zalet, ale i wad, elementów neutralnych prawie wcale.

+ ciekawa, wielowątkowa fabuła;
+ barwni, inteligentni bohaterowie;
+ oryginalność - choć mogę doszukać się pewnych motywów to powieść jest zdecydowanie nieschematyczna;
+/- zakończenie sprawia wrażenie nieco pospiesznego, nie wszystkie wątki zostały zamknięte w satysfakcjonujący sposób:
- zakończenie wątku Mirjam - zbyt cukierkowo, słodko-gorzkie wyzwolenie i rozstanie w tym przypadku, moim zdaniem znacznie lepiej zakończyłoby wątek,
+/- Wanda i rodzeństwo - zakończenie ok, ale w pewnym momencie ich wątki stały się nużące, historie pozostałych postaci je przyćmiły, poza tym nie wynoszą zbyt wiele do fabuły,
+/- Irina i car - moim zdaniem najlepsze postacie i ich wątki zasługują na osobną powieść (choć Mirjam ustępuje im tylko nieznacznie), żal mi że nie do końca znamy dalsze losy tych bohaterów; niby problem z jakim zwłaszcza car (imię padło tylko parę razy i było dosyć skomplikowane - nie pamiętam i nie udało mi się znaleźć) się zmagał został rozwiązany, ale żadnego "żyli długo i szczęśliwie" albo "mieli się dosyć, więc się pozbijali" nie padło; choć to co dostaliśmy jest i tak lepsze, od tego co zaserwowała czytelnikom Holly Black zakończeniem "Okrutnego Księcia" (nie bez powodu wspominam te trylogię, car pod względem charakteru przypomina mi Cardana zanim ten został spartaczony); czuję niedosyt;
- komponenty niepasujące do siebie, wycięcie elementów świata istniejącego i sklejenie ich z fikcyjnym uniwersum - wymyślone państwo i w żaden sposób nie maskowane nawiązania do kultury i religii żydowskiej (wprost powiedziane, że bohaterka jest żydówką);
- za dużo punktów widzenia - nie byłoby to, aż tak wielkim problemem, gdyby nie fakt, że każdy jest w pierwszej osobie (albo gdyby chociaż napisano imię postaci przed jej/jego rozdziałem); trzy główne bohaterki są jeszcze ok (choć chwilami, ponieważ przy 1.os imię rzadziej się pojawia, budziło to dezorientację), jednak perspektywa kolejnych postaci, zwłaszcza prowadzona w ten sposób okazała się męcząca, nieraz niewiele wnosiła do fabuły (brat Wandy, niania Iriny - nużące, irytujące, niepotrzebnie pogłębione postacie, które ani nie są szczególnie ważne, ani zbyt interesujące);
- czytanie w myślach - jedna postać coś myśli, druga udziela jej odpowiedzi/komentuje myśli tamtej i nikt się temu nie dziwi/w żaden sensowny sposób nie jest to wytłumaczone;
- bark perspektywy "króla lodu" niby poznajemy jego motywy, ale jest o wiele ciekawszą i ważniejszą postacią od tych, które miały swoją chwilę, więc nie rozumiem czemu został pominięty

Jednego tej książce nie można zarzucić - na pewno nie jest niejaka - ma wiele zalet, ale i wad, elementów neutralnych prawie wcale.

+ ciekawa, wielowątkowa fabuła;
+ barwni, inteligentni bohaterowie;
+ oryginalność - choć mogę doszukać się pewnych motywów to powieść jest zdecydowanie nieschematyczna;
+/- zakończenie sprawia wrażenie nieco pospiesznego, nie wszystkie wątki...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Magiczna opowieść którą czyta się jak wielowątkową baśń.
Genialny pomysł z królestwem Starzyków, drogą Starzyków i umiejscowieniem akcji w 'państwie' w rodzaju średniowiecznej Rosji.
Wspaniały gawędziarski styl snucia opowieści. Nie interesuje się legendami i ludowymi wierzeniami, ale mam wrażenie , ze autorka zaczerpnęła z takich właśnie źródeł, żeby stworzyć swoją historię i wyszło super!

Magiczna opowieść którą czyta się jak wielowątkową baśń.
Genialny pomysł z królestwem Starzyków, drogą Starzyków i umiejscowieniem akcji w 'państwie' w rodzaju średniowiecznej Rosji.
Wspaniały gawędziarski styl snucia opowieści. Nie interesuje się legendami i ludowymi wierzeniami, ale mam wrażenie , ze autorka zaczerpnęła z takich właśnie źródeł, żeby stworzyć swoją...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niby nic jej nie brakuje, akcja toczy się wartko, są ciekawe zwroty akcji. Przeszkadza mi jednak narracja w pierwszej osobie głównych bohaterek i taki sam ich styl języka, co jest trochę mylące.

Niby nic jej nie brakuje, akcja toczy się wartko, są ciekawe zwroty akcji. Przeszkadza mi jednak narracja w pierwszej osobie głównych bohaterek i taki sam ich styl języka, co jest trochę mylące.

Pokaż mimo to

Książka jest na pewno ciekawa i jeśli lubicie takie około baśniowe klimaty to powinna wam przypaść do gustu. Wielkim plusem jest jedna z głównym bohaterek Mirjem, która bierze na siebie utrzymanie rodziny. Trochę irytował mnie podział na spoglądanie na historię z oczu kilku bohaterów. Ja osobiście nie lubię tego zabiegu, bo mnie rozprasza. Do tego na początku trudno momentami było odgadnąć z kogo perspektywy teraz poznajemy dalszy bieg. Końcówka mnie zawiodła. Myślę, że autorka mogła dopisać te kilka stron. Uważam, że książka jest godna przeczytania, bo można ją pochłonąć w jeden dzień i świetnie się przy niej bawić

Książka jest na pewno ciekawa i jeśli lubicie takie około baśniowe klimaty to powinna wam przypaść do gustu. Wielkim plusem jest jedna z głównym bohaterek Mirjem, która bierze na siebie utrzymanie rodziny. Trochę irytował mnie podział na spoglądanie na historię z oczu kilku bohaterów. Ja osobiście nie lubię tego zabiegu, bo mnie rozprasza. Do tego na początku trudno...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna opowieść, gdzie przeplatają się losy trzech bohaterek teoretycznie w ogóle nie związanych ze sobą. Jednak przedłużająca się zima i srebro łączą te niezwykłe kobiety ze sobą. "Moc srebra" to książka, od której ciężko było mi się oderwać. Świat i postacie bardzo dobrze wykreowane a przygoda przedstawiona z wielu perspektyw. Wielokrotnie zastanawiałam się jak to wszystko się skończy.

Świetna opowieść, gdzie przeplatają się losy trzech bohaterek teoretycznie w ogóle nie związanych ze sobą. Jednak przedłużająca się zima i srebro łączą te niezwykłe kobiety ze sobą. "Moc srebra" to książka, od której ciężko było mi się oderwać. Świat i postacie bardzo dobrze wykreowane a przygoda przedstawiona z wielu perspektyw. Wielokrotnie zastanawiałam się jak to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka zapowiadała się bardzo ciekawie, stworzony świat jak i historia Mirjam miały bardzo duży potencjał. Niestety moim zdaniem posiada kilka minusów:
1. Zbyt dużo narratorów - o wiele lepsza byłaby książka, gdyby autorka skupiła się na głównej bohaterce.
2. Zbyt dużo wątków - wydaje mi się, że przy takiej ilości stracił na tym najwięcej główny wątek, czyli Mirjam i Starzykowy Król.
3. Momentami wywody głównych bohaterów strasznie mnie nudziły.

Jednkaże posumowując całą książkę zasługuje na ocenę 6. Historia oryginalna, podobał mi się pomysł z zamianą srebra na złoto, jednakże z powodów wymienionych powyżej ksiązki nie mogą ocenić wyżej.

Książka zapowiadała się bardzo ciekawie, stworzony świat jak i historia Mirjam miały bardzo duży potencjał. Niestety moim zdaniem posiada kilka minusów:
1. Zbyt dużo narratorów - o wiele lepsza byłaby książka, gdyby autorka skupiła się na głównej bohaterce.
2. Zbyt dużo wątków - wydaje mi się, że przy takiej ilości stracił na tym najwięcej główny wątek, czyli Mirjam i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to